Εκπαιδευτικοί της Ξάνθης επικοινώνησαν με τη στήλη και εξέφρασαν δύο αντικρουόμενα συναισθήματα για το θέμα των νέων αιθουσών του Μειονοτικού Γυμνασίου-Λυκείου. Τόσο την ικανοποίηση για τη δημιουργία καινούριου κτιρίου, που ήταν υπόσχεση του Πρωθυπουργού για την αποσυμφόρηση του κτιρίου της οδού Χατζησταύρου, όσο και τον προβληματισμό τους για τις συνθήκες που επικρατούν στο παλιό κτίριο.
Πράγματι λοιπόν είναι αξιοσημείωτο ότι η εξαγγελία Τσίπρα υλοποιήθηκε σε λίγους μήνες και το νέο κτίριο δόθηκε στους μαθητές, αρκετά πρωτότυπο για τις ελληνικές συνήθειες. Είναι επίσης γεγονός ότι αν και ανακουφίστηκε το παλιό κτίριο, παραμένει προβληματικό και επικίνδυνο για τους εκατοντάδες μαθητές. Η άποψή μας είναι ότι σε αυτό το ζήτημα υπάρχουν πολιτικές αλλά και προσωπικές ευθύνες δεκαετιών που οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση. Μια μετάθεση του προβλήματος στο διηνεκές τόσο από την πολιτεία όσο και από παράγοντες της μειονότητας, αντικρουόμενες πιέσεις ετών, που οδήγησαν στα σημερινά προβλήματα.
Μια επικίνδυνη όσο και ανόητη σύνδεση των γεγονότων της Καταλονίας με παραδείγματα που ανάγονται στη Θράκη είδαμε σε μερίδα Πανελλαδικών ΜΜΕ, μετά το ματωμένο δημοψήφισμα. Παντελώς άστοχη και επικίνδυνη σύνδεση δύο περιοχών που δεν έχουν τίποτε κοινό απολύτως (κατά διαβολική σύμπτωση κοινή επιχειρηματολογία με τη Χ.Α….) Πρέπει να είναι κανείς ανισόρροπος για να συγκρίνει μια μειονότητα που διέπεται από διεθνείς συνθήκες με μια περιοχή 7,5 εκατ. κατοίκων, μερικής αυτονομίας, με συμπαγή εθνοτικά χαρακτηριστικά, μέσα σε ένα ομοσπονδιακό κράτος. Περίπου σαν να συγκρίνει αυτοκίνητο με πατίνι…
Μπορεί κάποιοι να ήθελαν να δικαιολογήσουν το Ραχόι για την απερίγραπτη και βλακώδη καταστολή του δημοψηφίσματος, νιώθοντας ότι απειλείται ένα συντηρητικό αφήγημα αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι επιτρέπεται να ανοίγουν επικίνδυνα θέματα στο εσωτερικό. Κάποιοι “το τερμάτισαν” γιατί δυσκολεύονται να κατανοήσουν ότι η υποστήριξη στην ελεύθερη έκφραση των πολιτών δεν σημαίνει απαραίτητα συμφωνία με όσους επιθυμούν απόσχιση. Κανείς νοήμων δεν προεξόφλησε αν το αίτημα για ανεξαρτησία εκφράζει το λαϊκό παράγοντα της Καταλονίας ή κάποιο εθνικισμό ή οικονομικά συμφέροντα. Αλλά σίγουρα, αν δεν υπήρχε ο Ραχόι, ο λαός θα είχε ταχθεί κατά της απόσχισης…
Σε ανοιχτή πρόσκληση για την εξεύρεση ακινήτων που θα στεγάσουν δύο από τα τέσσερα ΤΟΜΥ της Ξάνθης προχωρά η 4η ΥΠΕ ενώ τα άλλα δύο βρέθηκαν σε δημόσιες κτιριακές υποδομές από τους τοπικούς κυβερνητικούς παράγοντες. Άνθρωποι της υγείας επισημαίνουν ότι ίσως είναι μια χρονοβόρα διαδικασία αυτή που επελέγη. Είναι ίσως όμως πιο έντιμη και απολύτως διαφανής καθώς η μέχρι σήμερα διαδικασία ήταν να βρεθεί ο γνωστός του γνωστού ή ο κομματικός εγκάθετος-ιδιοκτήτης ακινήτου που θα καρπωθεί ένα προσοδοφόρο και εγγυημένο συμβόλαιο.
Με αφορμή αυτό ίσως είναι ώρα να επανέλθει το ζήτημα του κόστους και των ακατάλληλων υποδομών που φιλοξενούν δημόσιες υπηρεσίες στην Ξάνθη. Αν κάποιος σχηματίσει το παζλ των δημόσιων υπηρεσιών μέσα στην πόλη θα διαπιστώσει ότι μετά από 7 χρόνια μνημονίων συνεχίζουν να είναι απλωμένες σε προκλητικά πολυτελή και ακριβά ακίνητα με ελάχιστες υποδομές για την εξυπηρέτηση του πολίτη, όπως π.χ. το πάρκινγκ. Είναι ένας τρόπος βέβαια να στηριχθεί η κτηματαγορά αλλά πρέπει να αναζητηθεί η μέση λύση ή ένα κτίριο δημόσιο που θα στεγάζει υπηρεσίες υπουργείων και αποκεντρωμένων υπηρεσιών.
Την απελευθέρωσή της γιορτάζει σήμερα η Ξάνθη, με τη συμπλήρωση 98 ετών από την είσοδο της 9ης Μεραρχίας υπό Γαλλική Διοίκηση στην πόλητο1919. Σε αντίθεση με την υπόλοιπη Θράκη που γιορτάζει την ενσωμάτωση στον εθνικό κορμό το 1920 και αυτό εξηγείται ιστορικά. Όμως επειδή κάποια πράγματα, μετά την παρέλευση δεκαετιών, μοιάζουν ανεξήγητα στους νεότερους, υπάρχει ένας προφανής λογικός προβληματισμός: Για ποιο λόγο η Ξάνθη να γιορτάζει την 2η απελευθέρωση (η πρώτη του 1913 κράτησε μόνο 15 μέρες) από τους Βούλγαρους ενώ υποδουλώνεται και πάλι στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου;
Υπάρχουν φυσικά ιδιαιτερότητες στη Βόρεια Ελλάδα σε σχέση με την υπόλοιπη χώρα και όσα συνιστά η απελευθέρωση μετά τους βαλκανικούς πολέμους αλλά το προφανές θα ήταν να γιορτάζεται η εγγύτερη χρονικά και οριστική απελευθέρωση μιας περιοχής, όπως π.χ στην Αθήνα και αλλού. Αντίστοιχος προβληματισμός υπάρχει και στη Θεσσαλονίκη αλλά υπάρχει προφανής εξήγηση: Στο μετεμφυλιακό και ψυχροπολεμικό κράτος που διαμορφώθηκε στην Ελλάδα μεταπολεμικά, θα έμοιαζε παρανοϊκό να γιορτάσει κανείς την απελευθέρωση πόλεων από το ΕΑΜ ! (για κάποιους που ψάχνουν σκελετούς στις ντουλάπες, μοιάζει και σήμερα). Έτσι γιορτάζουμε την “απελευθέρωση πριν την απελευθέρωση” και αποφεύγουμε τις άβολες καταστάσεις…
