Αυτό που προκάλεσε μεγαλύτερο σοκ από τη συνεδρίαση του Δημ. Συμβουλίου δεν ήταν τόσο οι κόντρες όσο η τιμή της καρέκλας που αγόρασε για τον εαυτό του ο Διευθυντής της ΔΕΥΑΞ. Σοβαρά ή εύθυμα σχόλια ακούσαμε πολλά αλλά τα είδαμε και γραμμένα στο facebook κάτω από τη σχετική μας ανάρτηση.
Η αλήθεια είναι ότι απαιτείται μεγάλη προσπάθεια για να βρεθεί μια καρέκλα με αυτή την τιμή στην ελληνική αγορά. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι ακόμη και αν βρεθεί, ακόμη και αν κάποιος επικαλεστεί ορθοπεδικά προβλήματα, ακόμη και αν αποφασίζει μόνος του, δεν παύει να είναι μεγάλη πρόκληση για όλη την ελληνική κοινωνία, και ειδικότερα για τους νέους άνεργους επιστήμονες αλλά και όσους με αυτά τα χρήματα θα είχαν πάρει ίσως ολόκληρο αναπηρικό αμαξίδιο. Και φαίνεται πως η Διοίκηση δεν παρείχε κάποια πολιτική στήριξη υιοθετώντας το σκεπτικό της αγοράς.
Πάντως για το περιστατικό με τους συμπολίτες που περίμεναν 2 ώρες για να καταφέρουν να μιλήσουν με το ΕΚΑΒ ενώ μια ηλικιωμένη είχε σοβαρό κάταγμα, το σχόλιο είναι ότι για να πάει κανείς έγκαιρα στο Νοσοκομείο πρέπει να είναι προφυλακισμένος και να επικαλεστεί καρδιακά προβλήματα ! Εντύπωση πάντως κάνει ότι επιτέλους ασχολούνται περισσότεροι άνθρωποι με τις συνθήκες στα κρατητήρια της Ξάνθης γιατί ίσως κατάλαβαν ότι δεν απευθύνονται σε μετανάστες, ρομά και συνήθεις ποινικούς για τους οποίους αδιαφορούσαν τόσα χρόνια. (Κάποιος ίσως πρέπει να θυμήσει ότι ένας μετανάστης με πραγματικά σοβαρά ιατρικά προβλήματα πριν από λίγα χρόνια έζησε πάνω από ένα χρόνο σε αυτά τα κρατητήρια χωρίς να δει φως, επειδή τον ξέχασε το κράτος. Αυτή είναι η φρίκη…)
Μπορεί να προκάλεσε μεγάλες συζητήσεις η δήλωση του Γ. Χαρδούβελη που ανατρέπει το success story αλλά πρόκειται απλώς περί απλής λογικής, τίποτε λιγότερο και τίποτε περισσότερο. Μπορεί να έδωσε λαβή στους ΣΥΡΙΖΑίους να αντεπιτεθούν -και δικαίως- αλλά το βασικό λάθος είναι η θεωρία που διατύπωσε ο τέως Πρωθυπουργός περί success story, όταν ουσιαστικά είμαστε στις ίδιες ράγες της ίδιας πολιτικής μέχρι και σήμερα.
Κατά τα άλλα για να μην μπουν τα πράγματα στη θέση τους για τα ζητήματα περί του συντάγματος, που προέκυψαν πρόσφατα πρέπει να ειπωθούν ορισμέμενες αυτονόητες βεβαιότητες. Δημοψήφισμα για τη συνταγματική αναθεώρηση προφανώς και δεν προβλέπεται από το ίδιο το Σύνταγμα και αυτό γιατί είναι από τα πιο αυστηρά της Ευρώπης, ακριβώς για να προστατεύεται από τους κάθε λογής κίνδυνους εκτροπής του πυρήνα του πολιτεύματος. Ούτε ακόμη και μια “γνωμοδότηση” του λαού είναι δόκιμη για τους συνταγματικούς μας κανόνες.
Πάντως, μέσα στον πανικό της διαπραγμάτευσης, η πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα έχασε την ευκαιρία να εγκρίνει την αναθεώρηση από την προηγούμενη Βουλή ώστε να αναθεωρηθεί από την παρούσα σύνθεση, έστω για δύο βασικά ζητήματα: Την ντροπιαστική διάταξη περί ευθύνης υπουργών στο άρθρο 86 (η μεγάλη συνεισφορά του υπερφίαλου Ε. Βενιζέλου στη δημοκρατία μας…) και τη θέσπιση ενός εκλογικού συστήματος απλής αναλογικής, “κλειδωμένο” μέσα στο Σύνταγμα στερώντας την τυχοδιωκτική δυνατότητα προσαρμογής στα τρέχοντας δεδομένα, από τις εκάστοτε κυβερνήσεις που έχουν πληγώσει ιδιαίτερα τη μεταπολίτευση.
Επίσης οι διαδηλώσεις είναι αναφαίρετο δικαίωμα των πολιτών και δεν προσκρούουν σε κανένα άρθρο του συντάγματος ακόμη και αν οι διοργανωτές θέλουν να κρύβουν την κομματική τους ταυτότητα ή ακόμη και αν κάποιος θέλει να διαδηλώσει επειδή θέλει εκφράση την επιθυμία του να φύγει μια κυβέρνηση για να έρθει μια άλλη. Το πλαίσιο είναι δικό τους παρότι οι παραλληλισμοί με την Αργεντική διέψευσαν όλες τις πολιτικές παρατάξεις (και αυτούς που μίλησαν για λύση τύπου Κίρτσνερ αλλά και όσους ονειρεύονται “κατσαρόλες”). Οι κοινωνικές ομάδες που θεωρούν ότι πλήττονται από τις πολιτικές πρέπει έχουν κάθε ελευθερία να διαδηλώνουν την αντίθεσή και είναι ενδιαφέρουσα διαδικασία να αλλάζουν -ταξικά- οι θαμώνες του Συντάγματος (προερχόμενοι από το Ζάππειο αυτή τη φορά).
Και μια ενδιαφέρουσα διαπίστωση και απάντηση στους κάθε λογής γραφικούς που μεταχειρίζονται τους καφενειακούς μύθους για τα “κατορθώματα” της χούντας που έχτισε, λέει, κτίρια και “έκανε έργα”. Πέρα από το γεγονός ότι συγκριτικά με την φρενήρη ανάπτυξη της χώρας το κατασκευαστικό αυτό πρόγραμμα ήταν μηδαμινό και συνοδεύτηκε από τρομερά σκάνδαλα διαφθοράς για τους φιλικούς εργολάβους του καθεστώτος, όλα τα κτίρια ανεγέρθηκαν χωρίς άδειες γιατί έτσι αντιλαμβανόταν το καθεστώς την …τάξη !
Όταν λοιπόν συζητάς για τις δημόσιες υποδομές – όπως πρόσφατα στο δημοτικό συμβούλιο της Ξάνθης– και τα προβλήματα τους αντιλαμβάνεσαι ότι τα άσχημα, δυσλειτουργικά και παράνομα κτίρια που κληροδότησε η χούντα στο ελληνικό κράτος, ταλαιπωρούν επί 40 χρόνια τη Διοίκηση και την Αυτοδιοίκηση και η πατρίδα τα έχει πληρώσει άλλες δύο και τρεις φορές Για την ακρίβεια συνεχίζουμε και πληρώνουμε ακόμη ενώ χάνουμε τεράστιες ευκαιρίες χρηματοδότησης… Όπου και να την ακουμπάς αυτή τη χούντα, εκπέμπει βρώμα και δυσωδία
