Της Ηρώς Τσαμπάζη
Οι γεννημένοι περί τα 80s+- μπορούμε να θυμηθούμε τα ωραία ξένοιαστα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια. Είχαμε μια κάποια βεβαιότητα ότι μπορούμε ό,τι θέλουμε αν προσπαθήσουμε αρκετά. Μας φαινόταν πως μπορούμε να φτιάξουμε την ζωή που ονειρευόμαστε. Ίσως ακόμη πιο ακριβές να είναι το ότι δεν μας πολύ ένοιαζε για τίποτα. Είχαμε ένα ελαφρύ νεανικό μυαλό που διασκέδαζε την ελαφράδα της ηλικίας και μια σχετικά ασφαλή κοινωνία μέσα στην οποία υπήρχαμε.
Όχι δεν ήταν όλα ρόδινα για όλους σε καμιά εποχή του παρελθόντος, αυτό παραμένει το μόνιμο ζητούμενο του μέλλοντος.Πως είναι όμως τα παιδιά σήμερα; Πόσο ξένη είναι η ξενοιασιά στην δική τους πραγματικότητα; Πόσο ελεύθεροι είναι να φαντάζονται με αισιοδοξία το μέλλον τους; Πόσο ασφαλές είναι το περιβάλλον γύρω τους; Πόση δύναμη τους αφήνει αυτή η πραγματικότητα να νιώθουν υποκείμενα των ονείρων και επιθυμιών τους και όχι αντικείμενα αναλώσιμα κι ευάλωτα σε μια ολοένα και πιο άγρια καθημερινότητα;
Οφείλουμε έναν καλύτερο κόσμο για τα παιδιά και καλύτερα παιδιά για τον κόσμο. Τα παιδιά της κρίσης, ζουν με κρίσεις πανικού, εκρήξεις βίας, δυσανάλογες για την ηλικία τους φοβίες και πρότυπα μαστροπούς, εμπόρους ναρκωτικών, οπλισμένους τσαμπουκάδες και άφθονη βία.
Η απάντηση που είναι ανέκαθεν το πρώτο SOS επιχείρημα σε κάθε έκθεση ιδεών στο σχολείο, είναι σαφώς η παιδεία. Κάπου στα 1853 ο Βίκτωρ Ουγκώ έλεγε πως όπου ανοίγει ένα σχολείο, κλείνει μια φυλακή, για να υπερτονίσει την δύναμη της παιδείας για την αποφυγή μιας παραβατικής εξέλιξης. 170 χρόνια μετά, στην Ελλάδα του 2023 το σχολείο μοιάζει περισσότερο με φυλακή και προετοιμάζει ίσως σε κάποιες περιπτώσεις για την παραβατική εξέλιξη.
Πολλές ειδήσεις των τελευταίων χρόνων δεν κρούουν απλώς για κίνδυνο, είναι το μπαμ που όλοι κανούμε πως δεν έχει συμβεί. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον και με την φτώχεια των γονιών να δυσκολεύει κάθε συνθήκη σε χρόνο, χρήμα, δυνατότητες, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας αποφάσισε να βγάλει την τέχνη από τα σχολεία. Ο μόνος τρόπος έκφρασης κάθε αδιεξόδου που μπορεί να βρει ένας νέος, θεωρήθηκε στην παρούσα φάση περιττός για το εκπαιδευτικό σύστημα.
Είναι ένα έγκλημα ευνουχισμού της φαντασίας και της έκφρασης των παιδιών και νέων που πρέπει να αλλάξει άμεσα και να ενισχυθεί με κάθε τρόπο. Το μυαλό μας έχει τόσο ανάγκη από ομορφιά και τρυφερότητα, από όραμα, ελπίδα, δημιουργικότητα, φαντασία, πόσο μάλλον όταν οι συνθήκες γύρω είναι τόσο άγριες; Πώς θα γλυκάνει το μέσα του ανθρώπου; Πως θα σκύψει με τρυφερότητα σε ότι τον ενδιαφέρει αν αυτό δεν το προσλαμβάνει από πουθενά;
Η παιδεία οφείλει να φέρει τα παιδιά σε επαφή με την τέχνη, την τεχνολογία, την δυνατότητα του ανθρώπου για αριστουργήματα. Η φαντασία είναι η δύναμη της δημιουργίας και της εξέλιξης. Μια κοινωνία που θέλει να εξελιχθεί και να ξεφύγει από όσα την μαστίζουν, σε αυτό πρέπει να επενδύσει.
Όταν μπουκώνεις τα παιδιά με μισές ή καθόλου αλήθειες στην ιστορία, τόνους θρησκευτικών εγκλημάτων για να επικρατήσει η θρησκεία της αγάπης στον κόσμο, προτείνεις ελάττωση των ανθρωπιστικών επιστημών, έχεις βιβλία πληροφορικής για DOS και δισκέτες για να μάθεις στα παιδιά που γεννήθηκαν με οθόνη αφής, τι ακριβώς;
Και το βασικό ερώτημα για την κυβέρνηση που βγήκε με λάβαρο την άθλια εμμονή της με την ιδιωτική παιδεία, που θα πρέπει να κάνει κάθε γονιός που αφήνει το παιδί του την μισή ημέρα στα χέρια τους, τί πολίτες φαντάζονται ότι βγάζει αυτό το εκπαιδευτικό σύστημα και γιατί αυτό θα είναι καλό για την χώρα και για τους ίδιους; Έχουν σκεφτεί ότι μπορεί να ευθύνονται για την εξάπλωση της βίας, όλα όσα πράττουν εναντίον γονιών και μαθητών;
Καιρός να αλλάξει η κατάσταση, πριν γίνουν τα πράγματα χειρότερα, γιατί το κάθε παιδί σε αυτό τον κόσμο έχει την ικανότητα να καταφέρει κάτι μοναδικό και ο μόνος τρόπος να το κάνει, είναι να του παρέχουμε τα εφόδια και την ελευθερία να εξελιχθεί. Η τέχνη, σε κάθε της μορφή, είναι ένας τρόπος κάτι να φουντώσει, κάτι να ξεθυμάνει, κάτι να γεννήσει, κάτι να γεννηθεί, κάτι να εξιλεωθεί, κάτι να εκφράσει και κάτι να εκφραστεί. Είναι ο πιο εύγλωτος και διεθνής τρόπος συνύπαρξης στην συγκίνηση, την συμπάθεια, την συγχώρεση.
Είναι έγκλημα στην εποχή της πληροφορίας να εγκλωβίζουμε υπάρξεις στην αφετηρία τους σε μονόδρομους κι αδιέξοδα ενώ μπορούμε να τους μάθουμε να σχεδιάζουν τις νέες διαδρομές. Ο μόνος τρόπος να έχεις σοδειά είναι να σπείρεις και να φροντίσεις το περιβάλλον, οτιδήποτε λιγότερο φέρνει πείνα και φασισμό .
Η Ηρώ Τσαμπάζη είναι υποψήφια βουλεύτρια Ξάνθης με το ΜέΡΑ25 – Συμμαχία για την ρήξη.
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Ξάνθη, είναι απόφοιτη του τμήματος Βιβλιοθηκονομίας και συστημάτων πληροφόρησης ΑΤΕΙΘ και μιλάει αγγλικά, γερμανικά και γαλλικά.
