Οι μετασεισμοί από την πορεία του Σαββάτου μάλλον θα μας απασχολήσουν και άλλο. Φαίνεται πως για τους ΣΥΡΙΖΑίους, η υπόθεση δεν έχει τελειώσει. Βλέπουμε ότι τόσο η Νομαρχιακή όσο και οι βουλευτές -είχαμε και μια πολύ σκληρή δήλωση Στογιαννίδη- δεν φαίνονται διατεθειμένοι να ξεχάσουν όσα ακούστηκαν μετά την πορεία και τη διαστρέβλωση που θεωρούν ότι υπήρξε.
Η αλήθεια είναι ότι υπήρξαν ακρότητες, γράφτηκαν και ακούστηκαν πράγματα που ξέφυγαν από το όριο. Δεν είναι η πρώτη φορά ούτε θα είναι η τελευταία αλλά μήπως σε αυτό το νοσηρό κλίμα που επικρατεί, ακούγεται και τίποτε λογικό; Πάντως και θεωρίες των δύο άκρων έχουμε ακούσει για χρόνια και εθελούσια τύφλωση ή ορατότητα έχουμε δει για χρόνια και κακόπιστη κριτική και όλα αυτά είναι συνηθισμένα. Το πρόβλημα είναι αν κάποιος δεν διαθέτει τη στοιχειώδη πολιτική συγκρότηση ή πέντε δράμια μυαλό για να συμπεριφέρεται επαρκώς πολιτισμένα. Εκεί αρχίζει η κατάσταση να παρεκτρέπεται και να δημιουργούνται αυτά τα θέματα.
Στην τελευταία διάσκεψη των Προέδρων αναδείχτηκε ΕΣΡ. Δεν ξέρουμε ποιος υποχώρησε περισσότερο η λιγότερο, ποιος νίκησε και ποιος έχασε αν και είναι προφανές ότι η εξέλιξη ικανοποίησε την κυβέρνηση και είχε δημιουργήσει πίεση και τριβές στην αντιπολίτευση. Βέβαια, η σύνθεση προέκυψε μετά από συναίνεση αλλά έστω και μετά από ένα χρόνο, εκπληρώθηκε η συνταγματική υποχρέωση.
Αυτό που ξέρουμε είναι ότι η προηγούμενη και με πολλάκις και υπερβολικά παραταθεία θητεία σύνθεση του ΕΣΡ ήταν αυτή που απέτυχε παταγωδώς να ασκήσει οποιαδήποτε εποπτεία γιατί δεν είχε τα εχέγγυα, δεν είχε οποιδήποτε έλεγχο γιατί ποτέ δεν ήταν ανεξάρτητο και μοίραζε άδειες και πρόστιμα (και τα μάζευε πίσω επίσης) ανάλογα με την κυβέρνηση που υπήρχε κάθε φορά.
Άλλωστε αν υπήρχε ποτέ σοβαρό ΕΣΡ η ραδιοτηλεοπτική μας πραγματικότητα δεν θα είχε διολοσθήσει στο οικτρό καθεστώς που έχουμε σήμερα και που κάποιοι “ματώνουν” για να καταφέρουν να το διατηρήσουν. Η νέα σύνθεση πάντως και η άντληση από την ίδια δεξαμενή προβληματίζει και παρότι είναι πιο σοβαρό από το προηγούμενο δεν ξέρουμε πόσο καλύτερο θα μπορέσει να είναι. Μπορεί και να μας διαψεύσει γιατί δεν είναι θέμα προσώπων συχνά αλλά θέμα παρέμβαση στις “ανεξάρτητες” αρχές.
Πολλά ειπώθηκαν για τις εκλογές στις ΗΠΑ και έχουμε κάνει και τη δική μας ανάλυση ήδη από χθες. Στο τοπίο που διαμορφώνεται μόνο οι φωνές του Μπέρνυ Σάντερς και Μαικλ Μουρ, που δεν εισακούστηκαν ποτέ, είναι νηφάλιες και περιγράφουν την πραγματικότητα άρα τέτοιες προσωπικότητες είναι αυτές που πρέπει να οδηγήσουν τις ΗΠΑ στην επόμενη δύσκολη μέρα που απαιτεί ριζική αλλαγή του καθεστώτος που κατέρρευσε (και αυτό δεν κρύβεται). Η άποψή μας είναι πάντως ότι η μάχη δεν χάθηκε γιατί αυτό που ήταν απέναντι από τον Τραμπ ήταν ήδη νεκρό. Η μάχη ξεκινά τώρα και ήρθε η ώρα και η Αμερική να καταλάβει πόσο σημαντικές είναι κάποιες αξίες που τσαλάκωσε ο νεοφιλελευθερισμός.
Υπάρχει όμως ένα στοιχείο που εντοπίσαμε από φίλους για τις εκλογές στις ΗΠΑ που εξηγεί πολλά, όπως ότι δεν έγιναν ξαφνικά οι περισσότεροι Αμερικανοί ρατσιστές, ούτε θαύμασαν τον Τραμπ και τη ρητορική του. Ο Τραμπ είναι ένας Πρόεδρος που εξελέγη ενώ έχασε τις εκλογές, χάρη στο εκλογικό σύστημα. Απλώς είναι η Χίλαρυ και το κατεστημένο που έπαθαν τόσο τρομακτική καθίζιση,που έπεσε πήρε λιγότερες και από αυτές του ρεπουμπλικανού Μακ Κέην το 2008. Τα στοιχεία όμως δείχνουν ότι ο Τραμπ ήταν τόσο αντιδημοφιλής που πήρε λιγότερες ψήφους ακόμη και από τον Ρόμνευ ή τον ΜακΚέην και θα είναι Πρόεδρος μιας μειοψηφίας. Την προηγούμενη φορά που συνέβη αυτο, ο πλανήτης το πλήρωσε ακριβά….
