Η υπόθεση του Αρχιμανδρίτη από την Ξάνθη, ο οποίος συνελήφθη στην Αλεξανδρούπολη, έχει απασχολήσει τις αρχές, την Εκκλησία και την κοινωνία αρκετό καιρό. Είναι ένα ευαίσθητο ζήτημα, με το οποίο εξαρχής η τοπική Μητρόπολη απέφυγε να εμπλακεί σε αντίθεση με αυτή της Αλεξανδρούπολης, όπου υπηρετούσε.
Τελικά αναδείχτηκε στη δημοσιότητα μετά τις δικαστικές περιπέτειες και τις καταδίκες για τον αποπεμφθέντα ιερωμένο, ο οποίος πάντως δεν έχει αποσχηματιστεί τυπικά. Πάντως είναι ένα ευαίσθητο ζήτημα και η δράση του Αρχιμανδρίτη απασχόλησε τις αρχές σε όλη τη Θράκη καθώς φέρεται να είχε ένα στενό πυρήνα πιστών που τον ακολουθούσε.
Ο Σύλλογος των Φοιτητών της Πολυτεχνικής Σχολής με τη δική του ανακοίνωση “έκλεισε” το θέμα της πορείας, που απασχόλησε για αρκετές μέρες την επικαιρότητα. Με τις αναγκαίες διευκρινήσεις και αφού διαχωρίζει τη θέση του, από τα επεισόδια με τα οποία δεν είχε καμία σχέση αφού είχε αποχωρήσει πολύ ώρα νωρίτερα αλλά και με τους υπόλοιπους φορείς και κόμματα, στη βάση της απόφασής του.
Για τις Αμερικανικές Εκλογές δεν χρειάζονται ιδιαίτερες αναλύσεις. Το είχαμε γράψει μια μέρα πριν τις εκλογές, ότι ο νικητής θα οφείλει την επιτυχία του στην ανεπάρκεια του αντιπάλου, και επανήλθαμε με νέο άρθρο μας και μετά: Αν οι αστικές δυνάμεις δεν καταφέρνουν να ανακόψουν το αδιέξοδο μοντέλο που επέβαλαν στον πλανήτη εδώ και 25 χρόνια το δίλημμα που θα αναδύεται θα είναι Eυρεία Αριστερά ή Ακροδεξιά. Στην Ευρώπη Ευρώπη συρρικνώνεται η σοσιαλδημοκρατία έτσι και στην Αμερική οι Δημοκρατικοί υπέστησαν πανωλεθρία από ένα υποψήφιο που θεωρούσαν αουτσάιντερ και γραφικό.
Γιατί οι Δημοκρατικοί είχαν χάσει την ευκαιρία τους με τον Μπέρνι Σάντερς και στη συνέχεια έπεισαν με κάθε τρόπο ότι εκφράζουν ακριβώς αυτό το κατεστημένο και τις ανισότητες. Και αποδείχτηκε ότι οι ελίτ δεν μπορούν πια να επιβιώσουν από το δίλημμα «εμείς ή η ακροδεξιά», που θέτουν όλο και περισσότερο γιατί έτσι ξεπλένουν το λαϊκισμό και δίνουν επιχειρήματα σε ανθρώπους που υπηρετούν τις ίδια συμφέροντα αλλά εισπράττουν τη διαμαρτυρία. Και η Ευρώπη έχει πολλές τέτοιες μάχες μπροστά της και μοιάζει αδιόρθωτη.
Mέσα σε αυτή την επιμονή ο δημοσιογραφικός, δημοσκοπικός και μιντιακός κόσμος ομογενοποιήθηκε και διολίσθησε τα τελευταία χρόνια σε μια πορεία που αυτοαναιρέθηκε και αφιερώθηκε στην υπερβολική υπεράσπιση κάθε μορφής ελίτ και κατεστημένου που θεώρησε ότι εξυπηρετεί τα συμφέροντά του, αδιαφορώντας για την πραγματικότητα. Το είδαμε στην Ελλάδα, το βλέπουμε και στις ΗΠΑ με τραγικά αποτελέσματα. Περιγράφοντας το φαινόμενο αυτό -με την ιδιότητα του δημοσκόπου και Καθηγητή- ο Χ. Βερναρδάκης χρησιμοποιήσε μια φράση του Ρεζίς Ντεμπρέ “Κάθε γεγονός που αρνηθήκαμε να το δούμε και να μελετήσουμε τις αιτίες του εμφανίζεται στην ιδεοληψία μας ως “έκπληξη”…
