Του Δ. Γκαγκαλίδη
Ξεκινάς το ηλιοβασίλεμα. Έξω από τον Λειβαδίτη. Αφήνεις πίσω ανθρώπους και φασαρία. Χάνεσαι στο δάσος της Χαιντού. Βραδιάζει και τρέχεις. Η στιγμή μαγική. Όλα τα σκέφτεσαι. Όλα περνούν από μπροστά σου. Που και που κοιτάς ψηλά. Σαν προσευχή στο Θεό. Ο φακός στο μέτωπο δείχνει το μονοπάτι. Θα φωτίζει ως το ξημέρωμα. Συνεχίζεις. Δεν ξέρεις αν κάποιος σε βλέπει. Ζώο ή άνθρωπος. Φοβούνται και τους φοβάσαι. Σ’ ένα παιχνίδι δίχως τέλος. Τα πόδια τρέχουν μηχανικά…
Επιτέλους πλησιάζεις στον σταθμό της Πρασινάδας. Κάτω απ΄ τον ιερό Βυζαντινό βράχο. Συναντάς ανθρώπους. Σε ρωτούν: Είσαι καλά ; Γνέφεις…Δυο γουλιές τσάι και φεύγεις. Ο δρόμος ατελείωτος. Αναμέτρηση με τα όρια σου. 24 ώρες τρέξιμο. Συνεχίζεις. Έπαψες να νιώθεις πόνο. Τώρα το σώμα τρώει τις σάρκες του. Οι πρώτοι δρομείς φτάνουν το απόγευμα. Μέχρι το βράδυ θα τερματίσουν κι οι υπόλοιποι. Δεν περιγράφεται το συναίσθημα με λόγια….
Γι’ αυτό και για πολλά περισσότερα σ΄ αγαπάμε ΗΛΙΑΣ ΣΠΥΡΙΔΟΠΟΥΛΟΣ. Υποκλινόμαστε. Στην ευγένεια, στην κατανόηση, στην αυταπάρνηση. Σ’ αυτά που κατάφερες. Σ’ αυτά τα πολλά. Τα σημαντικά. Που χρειάζονται πολλές σελίδες.
Χρόνια πολλά Ηλία μας….
