Μεγάλη είναι η συζήτηση που προκλήθηκε για το Κυβερνείο και την αφαίρεση της άδειας που αποφάσισε η Επιτροπή Ποιότητας Ζωής του Δήμου Ξάνθης με τους θιγόμενους να κατηγορούν το Δήμο ότι εφαρμόζει επιλεκτικά τους νόμους με αυστηρότητα στους ίδιους και ελαστικότητα σε άλλους. Προφανώς λόγω της δημοφιλίας της επιχείρησης, η υπόθεση παίρνει μεγάλη δημοσιότητα.
Είτε ισχύουν οι καταγγελίες της επιχείρησης, είτε όχι, η θέση μας είναι ότι ένας μόνο κανόνας πρέπει να διέπει αυτές τις υποθέσεις. Αν κάτι καθιστά αξιόπιστη τη διοίκηση είναι η εφαρμογή μιας ενιαίας πολιτικής σε κάθε υπόθεση, για όλες τις επιχειρήσεις, για όλες τις περιπτώσεις. Είτε αυτή είναι η γραμμή της λογικής, είτε της απόλυτης νομιμότητας είτε οποιοσδήποτε άλλος κανόνας. Αλλά ένας για όλους ! Πολύ περισσότερο όταν ο νομοθέτης δίνει το δικαίωμα σε αιρετούς να αποφασίζουν πολιτικά.
Αν πρόσωπα ή πολιτικά όργανα καταχρώνται την εξουσία για να ευνοήσουν κάποιον ή να βλάψουν κάποιον άλλο, αναιρείται η σχέση διοίκησης και πολίτη και γίνεται σχέση δυνάστη και υπηκόου. Γι’ αυτό και η κεντρική διοίκηση μεταβιβάζει αρμοδιότητες στην αυτοδιοίκηση που έχει αμεσότητα και δεν ακολουθεί αυτόματες διαδικασίες. Συμπερασματικά, όποια και αν είναι η άποψη επιχειρηματιών και Δήμου για το θέμα, το βασικό είναι να μην διαταραχθεί η συγκεκριμένη αντίληψη στην κοινή γνώμη καθώς κλονίζει την εμπιστοσύνη του δημότη.
Οι εκδηλώσεις του Δήμου για τα 50 χρόνια του ΑΟΞ ήταν πράγματι επιτυχημένες και αποτέλεσαν και μια αναγκαία αναγνώριση της προσφοράς ενός τεράστιου κεφαλαίου για την περιοχή. Έτσι η Ξάνθη, μετά την οφειλόμενη τιμή που απέδωσε στο Χρήστο Πανόπουλο, τίμησε και την ιστορία της μεγαλύτερης ομάδας της, όπως της άξιζε. Και όλων όσων έχτισαν στην πορεία 5 δεκαετιών αυτή την ένδοξη ιστορία. Από τη μικρότερη ως την πιο κεφαλαιώδη συνεισφορά.
Η ομάδα κάθε φιλάθλου έχει τεράστια συναισθηματική αξία γιατί είναι πάντα η γραμμή που τον συνδέει με την παιδική ηλικία. Ειδικά στο ποδόσφαιρο η επανάστασή του συνίσταται στο γεγονός ότι εκφράζει με το ίδιο ακριβώς συναίσθημα χιλιάδες ξεχωριστούς ανθρώπους με διαφορετικά χαρακτηριστικά σε χιλιάδες διαφορετικές συνθήκες. Είναι το ωραιότερο δευτερεύον ζήτημα στη ζωή του πλανήτη, «όχι ένα απλό παιχνίδι αλλά ένα όπλο της επανάστασης» όπως το χαρακτήρισε ο Τσε !
Η υπόθεση με τις μαντήλες στην παρέλαση ήταν μια χαρακτηριστική απόδειξη του τυφλού μίσους και των πληγών που έχει προκαλέσει η ιδεοληπτική εθνικιστική προπαγάνδα δεκαετιών στην περιοχή. Που αρεσκόμαστε να κρύβουμε κάτω από όμορφα λόγια αλλά ξέρουμε ότι είναι εκεί και οφείλεται στον “πατριωτισμό” που πουλάνε οι ανεπαρκείς.
Έτσι, ακόμη και όταν κάποιοι αναγκάστηκαν να πουν δημόσια ότι η παρέλαση του ιεροσπουδαστηρίου ήταν μια ενέργεια (σωστή ή λάθος, ο καθένας έχει την άποψή του) που εκφράζει στον απόλυτο βαθμό το ελληνικό ΥΠΕΞ και την επιρροή των πιο σκληρών κρατικών κύκλων στην περιοχή, οι «στόκοι» (άκομψη αλλά ακριβής έκφραση) επέμεναν να θεωρούν ότι είναι «δάχτυλος του Προξενείου». Η ανθρώπινη ηλιθιότητα άλλωστε έχει καθοριστεί ως μέγεθος από τον Αινστάιν…
H καταγγελία της ΕΛΜΕ για τις πιέσεις γονέων και διαφόρων άλλων για μεταγραφές μαθητών από τα περιφερειακά στα “καλά σχολεία” του κέντρου μαρτυρά μια κακή αντίληψη που διέπει αρκετούς παράγοντες. Πρωτίστως τους γονείς που αδυνατούν να κατανοήσουν τις ανάγκες των παιδιών αλλά σκέφτονται με τον κοινωνικό αντίκτυπο και χωρίζουν τα σχολεία σε πρώτης και δεύτερης κατηγορίας.
Δευτερευόντως τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς που ακολουθούν μερικές φορές τα ίδια πρότυπα. Στο τέλος η αντίληψη που διατρέχει την εκπαιδευτική κοινότητα υποτιμά το ρόλο της δημόσιας εκπαίδευσης και υπακούει σε κοινωνικούς ανταγωνισμούς. Πάντως είναι εξόχως θετικό ότι οι ίδιοι συνδικαλιστές πολεμούν αυτές τις αντιλήψεις και ίσως πρέπει οι γονείς να τους ακούν περισσότερο. Όπως και η διοίκηση φυσικά.
