Από την άλλη βουβαμάρα, σιωπή και … αναισθησία από αμέτρητους ανθρώπους που μέχρι πολύ πρόσφατα, είτε ειλικρινώς είτε κάνοντας επίδειξη, δεν σταματούσαν στη δημοσια ζωή και στα κοινωνικά δίκτυα να υπερασπίζονται τα θύματα του #metoo, να κάνουν περισπούδαστες αναρτήσεις για την κακοποίηση. Οι ευαίσθητοι έγιναν ξαφνικά αναίσθητοι και έχασαν τη φωνή τους. Έτσι ξαφνικά, μια μέρα…
Και τέλος μια τάση, ας την πούμε ευγενικά “παρωχημένη”, που επιχειρεί να πείσει ότι “έλα μωρέ, έπαιζαν“, “δεν έγινε και κάτι τρομερό”, “ας μη το μεγαλοποιούμε” που θέλει να τα υποβιβάσει όλα σε ασήμαντα. Αλλά ταυτόχρονα να επιτεθεί ανοιχτά ή συγκαλυμμένα στους μαθητές που αποκάλυψαν το πρόβλημα, στα ΜΜΕ που το ανέδειξαν αλλά και στους γονείς που βρέθηκαν ξαφνικά κατηγορούμενοι από όλους αυτούς επειδή υπερασπίστηκαν τα θύματα και τα παιδιά τους ! Είτε από ενοχή, είτε επειδή είναι φορείς πρωτόγονων πατριαρχικών επιβιώσεων και ακραίων αντιλήψεων.
Εδώ διακυβεύονται πολλά. Ο κόσμος αλλάζει και ο σύγχρονος πολιτισμός που έχουμε κατακτήσει, καταδικάζει ο,τιδήποτε μπορεί να σχετιστεί με παρεχνόληση. Η οποία καθορίζεται από το πρόσωπο που την υπόκειται χωρίς τη βούλησή του και όχι από το πρόσωπο που την επιβάλει ή τους γύρω. Για αυτό λοιπόν, πριν η Ξάνθη γίνει απολύτως περίγελως και παράδειγμα προς αποφυγή για τη ζοφερή κατάσταση που περνάνε τα θύματα, και πριν σας πάρουν με τις πέτρες, σοβαρευτείτε…
Αν δεν μπορεί αυτή η κοινωνία να προστατέψει τα παιδιά της, αν δεν μπορεί η εκπαίδευση να σταθεί δίπλα σε 13χρονα κορίτσια και όλοι μαζί τα θυσιάζουν για να αποδράσουν κάποιοι από τις ευθύνες τους, τότε αυτή η κοινωνία και όσοι πρωταγωνιστούν είναι για λύπηση, έχει αποτύχει οικτρά. Και μάλιστα κάποιοι που αύριο θα κάνουν κηρύγματα ηθικής και αξιών σε νεότερους και πρεσβύτερους. Όλοι εδώ θα μετρηθούνε και ήδη οι περισσότεροι έχουν μετρηθεί με την εκκωφαντική σιωπή τους.