“Πώς να κρυφτείς απ΄τα παιδιά; έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα”…

Ένας και μόνο ο στίχος θα έπρεπε να συνετίσει εκπαιδευτικούς και άλλους παράγοντες για τον τρόπο που χειρίζονται το θέμα των σεξουαλικών παρενοχλήσεων, που ανέδειξαν οι μαθητές και οι μαθήτριες κεντρικού γυμνασίου της Ξάνθης αλλά φαίνεται ότι κινούνται στην αντίρροπη κατεύθυνση: “Ολα καλά, δεν έγινε και τίποτε, τα κακά ΜΜΕ φταίνε, ευτυχώς δεν πάθαμε και τίποτε, πάμε παρακάτω”.

Αν κρίνει κανείς τις αντιδράσεις που προέκυψαν μετά την ενέργεια των μαθητών να κάνουν αποχή σε ένδειξη διαμαρτυρίας, οι  μαθήτριες που κατήγγειλαν έχουν καλπάζουσα φαντασία, οι γονείς τους είναι μάλλον τρελλοί, η αντίληψη της κοινωνίας για τη σεξουαλική παρενόχληση είναι υπερβολική, οι μαθητές που έκαναν αποχή αναιδείς και, τελικά,  κάτι κακοί δημοσιογράφοι ανέδειξαν ένα θέμα ανύπαρκτο αφού όλα κυλάνε τέλεια στο σχολείο !

Αλήθεια ;

Όχι λοιπόν. 8 (οκτώ ολογράφως) μαθήτριες της πρώτης τάξης καταγγέλλουν προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειάς τους στο σχολείο (αρέσει-δεν αρέσει, αυτό είναι), δεκάδες τα περιστατικά που έχουν αναδειχθεί, ο καταγγελίες υποβαθμίστηκαν από τη διεύθυνση, οι μεγαλύτεροι συμμαθητές και συμμαθήτριες βγήκαν μπροστά για να αποκαλύψουν ένα πρόβλημα και να κριτικάρουν τη στάση του σχολείου. Και ενώ περιμένουμε κάποιοι να σκύψουν το κεφάλι, να παραδεχτούν ότι κάτι πήγε στραβά, κάτι δεν εκτίμησαν σωστά στην ώρα του και να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα από κοινού με όλους τους εμπλεκόμενους, εχουμε το αντίθετο ακριβώς: Πιέσεις στους μαθητές για να μην το συνεχίσουν, επιστολές στους γονείς να μην επιτρέπουν στα παιδιά τους να σχολιάζουν στα κοινωνικά δίκτυα (σοβαρά τώρα;), συστηματικές επιθέσεις στους δημοσιογράφους που ανέδειξαν την πρωτοβουλία των μαθητών, διάψευση και υποβάθμιση των περιστατικών και πολλά άλλα. Δυσάρεστη έκπληξη η δήλωση της Προέδρου της ΕΛΜΕ Ξάνθης στο ίδιο μήκος κύματος με το σχολείο, καλύτερα θα ήταν να είχε σωπάσει. Μόνο παιδονόμοι δεν βγήκαν στους δρόμους, δηλαδή.

Αλήθεια, είναι αυτή η στάση που περιμένει κάποιος από τους εκπαιδευτικούς;

Τι λέει ο/η εκπαιδευτικός στα κορίτσια; “Ή ιδέα σου ήταν, σε θώπευσε αλλά δεν είναι αυτό που νομίζεις, κάτι θα έκανες και εσύ και τον προκάλεσες ”

Τι λέει στους γονείς: “Υπερβάλουν, παιδιά είναι και παίζουν, δεν έγινε και τίποτε, ξέρω τους γονείς του, καλό παιδί είναι μωρέ”.

Τι λένε τελικά στην κοινωνία; “Σωπάστε για να μην σας βγάλουν τρελούς. Να μαζέψετε εσείς τα παιδιά σας γιατί το σχολείο είναι αλάνθαστο”

Αυτές οι αντιλήψεις μπορεί να ήταν ανεκτές τις δεκαετίες του ’50, μπορεί να ενδημούν ακόμη σε κάποιες γωνιές της Ασίας και κάποιες φυλές της Αφρικής, αλλά σε σύγχρονα ευρωπαϊκά κράτη, είναι ανατριχιαστικές, όταν εκφέρονται ακριβώς έτσι. Γιατί οι πράξεις μεγεθύνονται με το χρόνο, αναπαράγουν παρωχημένα στερεότυπα, ηθικοποιούν τη βία και την κακοποιητική συμπεριφορά, σήμερα στο σχολείο και αύριο στη ζωή !  Ειδικά μετά τα όσα έχουν συμβεί τόσο πρόσφατα στη χώρα, είναι όνειδος για την τοπική κοινωνία να επιχειρείται η συγκάλυψη με τέτοιο βάναυσο τρόπο και με επιχειρήματα του τύπου “κακά ΜΜΕ συκοφαντούν τη μικρή μας πόλη”. Γιατί οι επιπτώσεις αν επικρατήσει αυτή η κουλτούρα συγκάλυψης θα είναι καταστροφικές -αν δεν είναι ήδη- και θα φέρουν περισσότερα θύματα και περισσότερους θύτες.

Ναι, υπάρχει πρόβλημα με σεξουαλικές επιθέσεις σε βάρος κοριτσιών. Ναι άργησε να αναδειχθεί γιατί δεν είναι εύκολο σε παιδιά 13 ετών να το ομολογήσουν, ειδικά αν -όπως μπορεί κάποιος να συμπεράνει τώρα- δεν υπήρχε στο σχολείο το κατάλληλο κλίμα εμπιστοσύνης. Ναι, έπρεπε να έχουν διερευνηθεί οι καταγγελίες και να υπάρξει η αναγκαία στήριξη στα θύματα, το θεσμικό πλαίσιο υπάρχει. Ναι, δεν πρέπει να στοχοποιηθούν ο/οι θύτες αλλά να βοηθηθούν εξίσου μαζί με τις οικογένειές τους, αν νοιάζεται κάποιος πραγματικά και δεν θέλει να κρύψει το πρόβλημα κάτω από το χαλί. Ναι, αν είχε αντιμετωπιστεί έγκαιρα, η διαχείριση θα ήταν πιο εύκολη και οι επιπτώσεις πιο ήπιες. Ναι, μπορεί να συμβεί σε όλα τα σπίτια, σε όλα τα σχολεία, σε όλα τα παιδιά, από την καλή και από την ανάποδη.

Είναι ένα μείζον ζήτημα ηθικής και καθήκοντος, δεν είναι ούτε κομματικό, ούτε “συντεχνιακό”, ούτε ζήτημα “τι θα πει ο κόσμος”. Τι να τις κάνουμε τις ανακοινώσεις των σχολείων και τις πανηγυρικές φωτογραφίες “για τα εύκολα”, αν στα δύσκολα το σχολείο δεν μπορεί να προστατέψει τους μαθητές, ανεξαρτήτως φύλου, στα πιο βασικά και θεμελιώδη δικαιώματά τους; Στο πιο ουσιαστικό μάθημα αξιοπρέπειας για τη μετέπειτα ζωή τους;

Σοβαρευτείτε και αντιμετωπίστε την κατάσταση: Αναγνωρίστε το πρόβλημα, σταθείτε δίπλα στα θύματα και μην απογοητεύσετε τα παιδιά ! Έχουν ανάγκη από δασκάλους, όχι από κριτές.

Επειδή αρκετά μαθήματα δημοσιογραφίας και υποδείξεις έχουν κάνει εκπαιδευτικοί αυτές τις μέρες, ας δεχτούν τώρα και την κριτική όσοι βαρύνονται με παραλείψεις ή όσοι σιωπούν ένοχα. Γιατί σε λίγες μέρες στις εγγραφές, αντί να τρέχουν οι γονείς να γράψουν τα παιδιά στο “περιζήτητο” σχολείο, θα αρχίσουν να τρέχουν στην αντίθετη κατεύθυνση οι γονείς όσων φοιτούν εκεί, για να τα πάρουν.

Αντιμετωπίστε το ζήτημα όσο είναι καιρός και πριν αρχίσουν να βγαίνουν “σκελετοί από ντουλάπες”. Γιατί αν τώρα υπάρχει μια ρωγμή, σύντομα θα υπάρχει πλήρης ρήξη στην εμπιστοσύνη των γονέων και των μαθητών με το σχολείο.

ΥΓ: Και πείτε επιτέλους ένα μπράβο στους μαθητές που έσπασαν το “νόμο της σιωπής”.  Ποιες, στο διάολο, αρχές διδάσκονται τα παιδιά ;

Γιάννης Σιδηρόπουλος