Η ανακοίνωση των γονέων του 1ου Δημοτικού Σχολείου, με τρόπο νηφάλιο πλην ουσιαστικό, έστειλε ένα πολύ ξεκάθαρο μήνυμα που φροντίσαμε να φτάσει σε όλη τη χώρα. Ένα μήνυμα στους υπανθρώπους που βάζουν αλυσίδες στα σχολεία για να μην φοιτήσουν προσφυγόπουλα, στους ρατσιστές που κρύβονται στη διπλανή πόρτα και εκδηλώνουν αυτές τις συμπεριφορές, όχι μόνο βάσει ιδεολογικής νοσηρότητας αλλά και λόγω προσωπικής ανασφάλειας και συνδρόμων που εκδηλώνει ο νεοέλληνας με πολλές αφορμές.
Και παρότι ο Παττακός έγινε δέκτης εντυπωσιακής επιείκειας από τη μεταπολιτευτική και δημοκρατική Ελλάδα, υπήρξε τόσο αμενατόητος διώκτης της συνταγματικής τάξης και των αγωνιστών της δημοκρατίας, που κέρδισε μετά από μεγάλη προσπάθεια τον πανηγυρισμό μεγάλης μερίδας Ελλήνων την ημέρα του θανάτου του. Στους ελάχιστους νοσταλγούς που έχουν απομείνει αφιερώνεται αυτό το αφιέρωμα στο θάνατο του πλέον γραφικού από τους πρωταγωνιστές της ιλαροτραγωδίας. (κοινός παρονομαστής σε όλες τις τραγωδίες του 20ου αιώνα ότι όλοι οι πρωταγωνιστές που επιβλήθηκαν ήταν εμφανώς γελοίοι και αναξιοπρεπείς)
Αλλά, κυρίως, ποιος είχε την ιδιοφυή σύλληψη ότι η υποτιθέμενη αποδοκιμασία ενός δικαστικού στην Πλατεία Κολωνακίου, μπορεί να εκφράσει κάποια κοινωνική δυσαρέσκεια ή να έχει αντικυβερνητική χροιά. Μάλλον το αντίθετο αφού το να αντίκειται κάποιος στα συμφέροντα της πλατείας Κολωνακίιου, προφανώς περιποιεί έπαινο. Η “δημοσιογραφία” με την οπτική του Da Capo συνεχίζει τον αυτοεξευτελισμό της…
Κράτα το
Κράτα το