Το πρόβλημα, όπως έχουμε πει, είναι ότι κανείς μέχρι σήμερα δεν μίλησε με ειλικρίνεια και δεν έθεσε μια σειρά από ερωτήματα σε “νεκρό” χρόνο με αποτέλεσμα αυτό να γίνεται εσπευσμένα και σε κρίσιμο χρονικό σημείο. Πέρα από την ευθύνη του Δήμου που δεν προνόησε -διαχρονικά- τα πράγματα θα ήταν καλύτερα αν οι Σύλλογοι έλεγαν δημοσίως όσα συζητούν ιδιωτικά και αν οι επαγγελματίες και οι πολίτες έλεγαν επίσης ανοιχτά όσα ψιθυρίζουν κατ’ ιδίαν, ώστε να μην δηλητηριάζεται ο θεσμός.
Ακόμη και αν αφήσουμε το δίλημμα “σουβλάκια ή καταστροφή” που τίθεται, δεν υπάρχει κάποια λογική όταν λες ότι “στηρίζω το θεσμό της Ξάνθης γιατί αγαπώ την πόλη μου κλπ κλπ” αλλά “αρνούμαι να στηρίξω το θεσμό της πόλης μου αν φορολογηθούν τα έσοδά μου”. Αυτή η αντίφαση μαρτυρά και το αδιέξοδο του ίδιου του θεσμού αφού δεν είναι σαφές ποιον έχει αποδέκτη η απειλή της μη συμμετοχής. Πρακτικά οι Σύλλογοι – και το Κέντρο Πολιτισμού μαζί τους- απειλούν ότι θα αυτομαστιγωθούν…
Εκτός αν έμμεσα στοχοποιούνται οι υπηρεσιακοί παράγοντες που καλούνται να εφαρμόσουν το νόμο. Εκεί μάλλον χοντραίνει η υπόθεση και δε πρέπει να εκπέμψει κανείς τέτοιο μήνυμα. Άλλωστε υπάρχουν και φορείς όπως οι Πρόσκοποι με έδρα την Αθήνα που ακολουθούν πανομοιότυπη διαδικασία με την αρμόδια ΔΟΥ των Αθηνών. Και μάλλον εκεί που έφτασαν τα πράγματα υποχρεούνται πλέον εκτός του Δήμου, και όλες οι παρατάξεις του Δημ. Συμβουλίου να πάρουν ξεκάθαρες θέσεις όπως και τα εμπλεκόμενα σωματεία της πόλης. Όχι σε δυο βάρκες, ως συνήθως, αλλά τεκμηριωμένες απόψεις.
Άλλοι, πάλι, βλέπουν ανταγωνιστικά τη δραστηριότητα των συλλόγων σε ομοειδείς υπηρεσίες θεωρώντας ότι έχουν τις ίδιες τιμές αλλά πολλαπλάσια έξοδα. Είτε συμφωνεί κάποιος, είτε διαφωνεί, υπάρχουν βάσιμα επιχειρήματα σε όλες αυτές τις απόψεις και θα έπρεπε να είχαν συζητηθεί μέχρι σήμερα. Ας λύσουν λοιπόν την υπόθεση αυτοί που εμπλέκονται και ας αφήσουν τα ΜΜΕ κατά μέρους…