Αυτό που προκάλεσε μεγαλύτερο σοκ από τη συνεδρίαση του Δημ. Συμβουλίου δεν ήταν τόσο οι κόντρες όσο η τιμή της καρέκλας που αγόρασε για τον εαυτό του ο Διευθυντής της ΔΕΥΑΞ. Σοβαρά ή εύθυμα σχόλια ακούσαμε πολλά αλλά τα είδαμε και γραμμένα στο facebook κάτω από τη σχετική μας ανάρτηση.
Η αλήθεια είναι ότι απαιτείται μεγάλη προσπάθεια για να βρεθεί μια καρέκλα με αυτή την τιμή στην ελληνική αγορά. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι ακόμη και αν βρεθεί, ακόμη και αν κάποιος επικαλεστεί ορθοπεδικά προβλήματα, ακόμη και αν αποφασίζει μόνος του, δεν παύει να είναι μεγάλη πρόκληση για όλη την ελληνική κοινωνία, και ειδικότερα για τους νέους άνεργους επιστήμονες αλλά και όσους με αυτά τα χρήματα θα είχαν πάρει ίσως ολόκληρο αναπηρικό αμαξίδιο. Και φαίνεται πως η Διοίκηση δεν παρείχε κάποια πολιτική στήριξη υιοθετώντας το σκεπτικό της αγοράς.
Κατά τα άλλα για να μην μπουν τα πράγματα στη θέση τους για τα ζητήματα περί του συντάγματος, που προέκυψαν πρόσφατα πρέπει να ειπωθούν ορισμέμενες αυτονόητες βεβαιότητες. Δημοψήφισμα για τη συνταγματική αναθεώρηση προφανώς και δεν προβλέπεται από το ίδιο το Σύνταγμα και αυτό γιατί είναι από τα πιο αυστηρά της Ευρώπης, ακριβώς για να προστατεύεται από τους κάθε λογής κίνδυνους εκτροπής του πυρήνα του πολιτεύματος. Ούτε ακόμη και μια “γνωμοδότηση” του λαού είναι δόκιμη για τους συνταγματικούς μας κανόνες.
Πάντως, μέσα στον πανικό της διαπραγμάτευσης, η πρώτη κυβέρνηση Τσίπρα έχασε την ευκαιρία να εγκρίνει την αναθεώρηση από την προηγούμενη Βουλή ώστε να αναθεωρηθεί από την παρούσα σύνθεση, έστω για δύο βασικά ζητήματα: Την ντροπιαστική διάταξη περί ευθύνης υπουργών στο άρθρο 86 (η μεγάλη συνεισφορά του υπερφίαλου Ε. Βενιζέλου στη δημοκρατία μας…) και τη θέσπιση ενός εκλογικού συστήματος απλής αναλογικής, “κλειδωμένο” μέσα στο Σύνταγμα στερώντας την τυχοδιωκτική δυνατότητα προσαρμογής στα τρέχοντας δεδομένα, από τις εκάστοτε κυβερνήσεις που έχουν πληγώσει ιδιαίτερα τη μεταπολίτευση.
Όταν λοιπόν συζητάς για τις δημόσιες υποδομές – όπως πρόσφατα στο δημοτικό συμβούλιο της Ξάνθης– και τα προβλήματα τους αντιλαμβάνεσαι ότι τα άσχημα, δυσλειτουργικά και παράνομα κτίρια που κληροδότησε η χούντα στο ελληνικό κράτος, ταλαιπωρούν επί 40 χρόνια τη Διοίκηση και την Αυτοδιοίκηση και η πατρίδα τα έχει πληρώσει άλλες δύο και τρεις φορές Για την ακρίβεια συνεχίζουμε και πληρώνουμε ακόμη ενώ χάνουμε τεράστιες ευκαιρίες χρηματοδότησης… Όπου και να την ακουμπάς αυτή τη χούντα, εκπέμπει βρώμα και δυσωδία