Του Δ. Γκαγκαλίδη,
«…..Αρχές καλοκαιριού 2021. Η καλή φίλη Χαρά είπε ότι έχει να προτείνει ένα καλό παιδί για σερβιτόρο. Στην ταβέρνα μας. Έναν φοιτητή, 23 χρονών. Της είπα να περάσει. Ειλικρινά δύσπιστος. Δύσκολα βρίσκονται καλά άτομα. Αξιόπιστα, εργατικά, με συνέπεια. Τέλος πάντων, την επόμενη κιόλας μέρα γνωρίσαμε τον Θανάση. Ήρθε στο μαγαζί και μας είπε: “ψάχνω για εργασία». Τον είδα κι είπα: “σιγά μη τα καταφέρει”. Στην αρχή του έδωσα τον κατάλογο του μαγαζιού, για να τον δοκιμάσω.
– Θανάση, αυτό είναι το μενού στα “Σεκλέτια”. Για να γίνεις καλός σερβιτόρος θα πρέπει να ξέρεις τι πουλάς, άρα πρέπει να μάθεις «νεράκι» τον κατάλογο. Πότε πιστεύεις ότι θα καταφέρεις να τον μάθεις ;”
– αύριο, μου απαντάει…
κι εγώ έσκασα ένα χαμόγελο (λίγο υπεροπτικό). Γιατί κανένας δεν έμαθε τον κατάλογο σε μια μέρα. Ο Σάκης μας λοιπόν ήρθε την επόμενη μέρα και τον ήξερε….απ’ έξω ! Κι όχι μόνο τα φαγητά. Έμαθε και τις τιμές !
– “Παλικάρι μου μπράβο, έλα αύριο για δουλειά!
Αυτό ήταν. Ο Σάκης “μπήκε” στα “Σεκλέτια”. Εργαζόμενος. Μέρα με την μέρα, μήνα με τον μήνα, χρόνο με τον χρόνο. Μπήκε και στις καρδιές μας. Αγάπησε το μαγαζί. Αγάπησε όλους. Σαν μια οικογένεια: την Σόνια, την Ζωή, την Γκιουλ, τον Αϊντίν κι όλους που βοηθάνε κατά καιρούς: τον Γκιοξέλ, την Λίζα, την Μελέκ και συγχωρέστε με αν ξεχνάω κάποιον. Τον αγαπήσαμε κι μείς. Αυτός ο νεαρός αποδείχτηκε σπουδαίος. Εγώ στα 50 -και δεν ντρέπομαι να πω- έμαθα πολλά απ’ αυτόν. Έμαθα απ΄ το αψεγάδιαστο ήθος του, την αξιοπρέπεια του, την σοβαρότητα κι αυστηρότητα. Πάνω απ’ όλα έμαθα απ’ το πλατύ κι αληθινό χαμόγελο του!
Περάσαμε μαζί καλοκαίρια και χειμώνες. Ο Σάκης ήταν πάντα εκεί. Μαζί μας. Να μας βοηθάει στα δύσκολα. Μαζί να παλεύουμε για το μεροκάματο. Άλλοτε εύκολα κι άλλοτε δύσκολα. Κι όταν καμιά φορά του φώναζα, μου έκανε μια καρδούλα με τα χέρια του και με αφόπλιζε ! Ο Σάκης ήταν ένα κομμάτι της ζωής μας. Κάθε μέρα τον θαύμαζα.
Μας έδειξε και πως είναι οι φίλοι. Και μάλιστα περισσότερο κι από συγγενείς και φίλους που ξεθώριασαν στο πέρασμα του χρόνου…..Με ατελείωτες συζητήσεις, συμβουλές, κουβέντες. Διάθεση για βοήθεια. Μα καλά, από ποιον πλανήτη ήρθε αυτό το παιδί ;
Τελικά, ήρθε η μέρα που ο Σάκης τελείωσε τις σπουδές στο Πανεπιστήμιο Ξάνθης. Όλο καμάρι κι έτοιμος για την ορκωμοσία. Τέλος από φοιτητής. Τέλος κι από εργαζόμενος στα «Σεκλέτια». Τον αποχαιρετίσαμε με συγκίνηση. Του θύμισα κι ένα στοίχο που μου αρέσει πολύ….
«….Στη γκρεμισμένη τους φωλιά
απάνω κελαηδούνε
γι’ αυτό ζηλεύω τα πουλιά
όχι γιατί πετούνε…»
Θα μπορούσα αγόρι μου να γράφω μέρες ατελείωτες για σένα! Κάποτε σου είπα ότι θα ήταν τιμή μου να έχω ένα γιο σαν κι εσένα! Το πιστεύω και στο ξαναλέω ! Εύχομαι από καρδιάς καλή σου τύχη. Σ΄ ευχαριστώ για όλα…”
(την ιστορία «αλίευσα» απ’ τον κ. Παλτόγλου Φώτη, τον οποίο ευχαριστώ)
