Μπορεί ένας 26χρονος ράπερ να μιλήσει για μια ολόκληρη γενιά;
Στον Ξανθιώτη ράππερ bloody hawk, που φέτος περιοδεύει με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, και κάνει αίσθηση στα κοινωνικά δίκτυα, αφιερώνει άρθρο της η εφ Καθημερινή:
Ηταν λίγο πριν από τα Χριστούγεννα όταν άκουσα για πρώτη φορά το «Εικοσάλεπτο» του Bloody Hawk. Μέχρι τότε, τις σπάνιες φορές που το ελληνικό χιπ χοπ έφτανε έως τα αυτιά μου, έψαχνα μέρος για να κρυφτώ.
Ένας Λεξ από την Ξάνθη-1Οι ακατέργαστοι στίχοι, η απροκάλυπτη αντιγραφή του αισθητικού κώδικα του αμερικανικού πρωτοτύπου (από τα ρούχα μέχρι την κίνηση), το κραυγαλέο εμπόριο ενδυματολογικών brand με αντισυστημική, δήθεν, προκάλυψη, όλα «κρίντζαραν» αγρίως· για να χρησιμοποιήσουμε μια αγαπημένη λέξη των σημερινών εικοσάρηδων που ακούν Bloody Hawk και Λεξ και η οποία σημαίνει ότι ντρέπεσαι για λογαριασμό του άλλου.
Ομως η προτροπή του φίλου ήταν ξεκάθαρη: «Ακουσε τον τύπο, άκουσε τον τύπο». Και τον άκουσα. Και άντεξα την ανοίκεια φόρμα, άντεξα την επαναλαμβανόμενη, θυμωμένη φωνή ενός αυτόφωτου πιτσιρικά που από το τίποτα (και με το τίποτα) ξεδίπλωνε μια ιστορία που λέξη τη λέξη, στίχο τον στίχο αποκτούσε όλο και μεγαλύτερο βάθος μέσα σου· απλωνόταν αβίαστα, έβγαζε νόημα, συγκινούσε.
«Σ’ όλη τη ζωή μου δεν έχω νιώσει τόση ντροπή / γιατί εγώ που έχω γεννηθεί στη λάσπη και το χώμα / εγώ που έχω φάει τόσο πόλεμο σε όλα / εγώ που μάτωσα για να μικρύνουνε τα μούτρα μου / μόλις μίσησα κάποιον από τα ρούχα του».
Ο χιπ χοπ αντιήρωας Bloody Hawk, κατά κόσμον Νίκος Κίτσος, ζει στην Ξάνθη, γράφει για τη ζωή του και τη γενιά του, το πιο δημοφιλές του τραγούδι αγγίζει τα 10 εκατoμμύρια views στο YouTube, και το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν γράφει νερόβραστες, «κοινωνικά ευαίσθητες» κοινοτοπίες που θα εξαργυρωθούν με εξώφυλλα και live.
«Εχω ένα ντουλάπι φαγητά τιγκαρισμένο / τόσα μακαρόνια που γεμίζουν ένα τρένο / πώς στο διάολο χώνω ακόμα τόσο πεινασμένος; / Θα φταίει που δεν είμαι γόης / που δε με παίζουνε στο Vice ούτε στο The Voice» («Κλασικό»). Και για όσους θα βιαστούν να τον θεωρήσουν «δικό τους», ο 26χρονος ράπερ από τη Θράκη δεν κάνει χάρες σε πρόθυμους ιδεολογικούς πατερούληδες: «Τι περιμένεις από μένα, τι ζητάς να κάνω; / Να γίνω συγκινητικός, να μιμηθώ πως χάνω; / Να μιμηθώ το παρελθόν μου, μα στο κάτω κάτω είστε όλοι ένα δίσκο πίσω, πάμε παρακάτω» («Ρίσκο»).
Ναι, μετά την περίφημη συναυλία της Νέας Σμύρνης, ο μεσήλικος πειρασμός να αφουγκραστεί τους λούμπεν καημούς της γενιάς της non stop κρίσης μοιάζει ασυγκράτητος. Ενα τεράστιο «να ακούσουμε τα παιδιά» ξεχειλίζει από τα πληκτρολόγια, τις τηλεοράσεις, τα ραδιόφωνα. Αλλά μήπως, τελικά, δεν είναι και τόσο κακή ιδέα; Ιδίως αν τα «παιδιά» έχουν κάτι να πουν. Σε όλους.
Του Δ.Ρηγόπουλου από την Ξάνθη
