Η κακοκαιρία της Παρασκευής, προφανώς και δημιούργησε θόρυβο τόσο σε κοινωνικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο. Η αγανάκτηση των πολιτών, που εκφράστηκε ποικιλοτρόπως,  είναι απόλυτα δικαιολογημένη καθώς επικράτησε το απόλυτο μπάχαλο. Προφανώς το μεγαλύτερο ρόλο τον έπαιξαν τα σκανδαλωδώς ημιτελή και πρόχειρα έργα για το φυσικό αέριο, καθώς αφήνουν βομβαρδισμένο τοπίο και ορύγματα από όπου εχουν περάσει.

Όπως, για να είμαστε δίκαιοι, η καθυστερημένη αντίδραση του Δήμου αργά το βράδυ, με μια ανακοίνωση επίρριψης ευθυνών στον ιδιώτη ανάδοχο, ούτε έλυσε κάποιο πρόβλημα, ούτε έπεισε για τις προθέσεις. Οι ευθύνες σε ένα δημόσιο έργο κοινής ωφέλειας, ποτέ δεν είναι ιδιωτικές αλλά είναι πολιτικές και αποδίδονται σχεδόν αντικειμενικά. Προφανώς στη ΔΕΔΑ που έχει την απόλυτη ευθύνη της επιβλεψης επί μηνες.  Και δευτερευόντως στο Δήμο, εφόσον είχε αρκετό χρόνο να φροντίσει ή να απαιτήσει έγκαιρα  την αποκατάσταση των δρόμων. Η κατάθεση μηνυτήριας αναφοράς δεν ανταποκρίνεται ούτε στη νομική ούτε στην πολιτική λογική.

Και για να τα αποδίδουμε όλα σε κάθε επίπεδο: Καλά τα εγκαίνια, οι τυμπανοκρουσίες και οι  φωτογραφίες με τον Πρωθυπουργό, καλός ο ενθουσιασμός – πέραν του δέοντος- για τις πρώτες τρύπες της ΔΕΔΑ, καλή η εκμετάλλευση κάθε είδους, αλλά όταν έρχεται ο λογαριασμός, δεν τον στέλνουμε στον -ανώνυμο- ανάδοχο αλλά τον πληρώνουν “ρεφενέ” όσοι πρωταγωνίστησαν τους τελευταίους μήνες σε όλα τα παραπάνω. Όποιοι είναι αυτοί.

Και μιας και οι “μηχανές” ζεσταίνονται για τη δημοτικά πράγματα, το ενδιαφέρον προφανώς έχει εστιαστεί στην απάντηση της πλευράς Κοντού στην παράταξη Τσέπελη με τον  γιό του Στράτο,  μέ ό,τι συνειρμούς συνεπάγεται η κάθοδος ενός νέου ανθρώπου με μοναδικό χαρακτηριστικό ότι είναι ο γιος ενός πολυ ισχυρού πολιτικού και οικονομικού παράγοντα. Για το λόγο αυτό ο μηχανισμός του Αλέξανδρου Κοντού και η ΣΕΚΕ βρίσκονται σε εγρήγορση για να αποδείξουν ότι συνεχίζουν να διαθέτουν ισχυρό πολιτικό κεφάλαιο.

Σε αυτό το πλαίσιο φημολογείται ότι η ανάληψη από τον Κυριάκο Παπαδόπουλο της οργανωτικής ηγεσίας του εγχειρήματος έχει ως “μπόνους” σε περίπτωση επιτυχίας, τη θέση του Προέδρου της ΣΕΚΕ καθώς μετά από πολυετή και επιτυχημένη προσφορά, ο Πάνος Ταρενίδης μπορεί να σκέφτεται την αποχώρηση. Έτσι ο πρώην συνεργάτης του Μπάμπη Δημαρχόπουλου οργανώνει ταυτόχρονα τόσο τη δημοτική παράταξη όσο και την εξωστρέφεια της ΣΕΚΕ, η οποία επεκτείνει -ορθά- τις δραστηριότητές της και στην αγροδιατροφή.

Κάπως έτσι φέρεται να προέκυψε και μια πολύ σημαντική συνάντηση με τον Παναγιώτη Σταυρακάρα, η οποία δεν περιορίστηκε στα επιχειρηματικά αλλά επεκτάθηκε και στα δημοτικά. Οι φήμες λένε ότι ο ισχυρός σύμβουλος και πρωτεργάτης της παράταξης του Σάββα Μελισσόπουλου εμμένει στις θέσεις που υποστηρίζει επί σειρά ετών για τα δημοτικά και περιβάλλει με εμπιστοσύνη την παράταξή, παρότι οι δύο πλευρές συμφωνούν ότι πρέπει να ανατραπεί ο Μ. Τσέπελης . (Ας μην μας διαφεύγει το περιβόητο επεισόδιο παραμονές του 2ου γύρου των εκλογών του 2014 στην Κεντρική Πλατεία).

Σε ένα άλλο ραντεβού φαίνεται ότι προσεγγίστηκε ο παραιτηθείς δημοτικός σύμβουλος Βασίλης Παπαδόπουλος, σε επίπεδο κορυφής ΣΕΚΕ αυτή τη φορά, αλλά επίσης δεν εγκαταλείπει την σύμπραξη των 4+1. Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι εφόσον όλοι αυτοί δεσμεύτηκαν δημόσια, οποιοσδήποτε επιλέξει να φύγει, θα πληρώσει και ένα μίνιμουμ πολιτικό κόστος. Σε δυσκολότερη θέση αυτοί που υπό άλλες συνθήκες και χωρίς εγγυήσεις απο μηχανισμό ηγεσίας,  ίσως να μην βρουν ούτε την ψήφο τους στην κάλπη, ως υποψήφιοι σύμβουλοι. Τέλος, οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν ότι στο “άρμα” Κοντού βρίσκονται οι Κώστας Τριανταφυλλίδης και Μαρίνα Παυλίδου, χωρίς όμως κάτι τέτοιο να επιβεβαιώνεται ή να διαψεύδεται.

Συνολικά η κατάσταση στα πολιτικά πράγματα δεν είναι η καλύτερη δυνατή καθώς η περιοχή αντιμετωπίζει ένα πασιφανές πρόβλημα στάθμης πολιτικού προσωπικού, στοιχειώδους πολιτικού σχεδιασμού και προσόντων ενώ η δημόσια ζωή είναι μάλλον γραφική, απ’ όπου και να την πιάσεις. Όπως λέει και ένα παλιό ρητό “εκεί που κρεμούσαν οι κλέφτες τ΄άρματα, κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια”. Κάπως έτσι….

Η εβδομάδα που προηγήθηκε σημαδεύτηκε από τις απώλειες πολλών ανθρώπων  όλων των ηλικιών, κυρίως από τον αθλητικό χώρο, όπως ο Τζούλης Μαμαλίγκατζης που έφυγε ξαφνικά στα 55, για τον οποίο σχολιάστηκε ο αδαμάντινος χαρακτήρας και η μοναδική αίσθηση προσφοράς και εθελοντισμού, ο Κώστας Πατσαμάνης, αθόρυβος εργάτης για χρονια στη διαχείριση του ΑΟΞ, αλλά και Παύλος Καλογιάννης.

Αυτή ιδιαίτερα η απώλεια, άφησε μια πολύ πικρή γεύση γιατί ήταν ένας άνθρωπος με καθοριστική συνεισφορά στη γιγάντωση του μεγάλου ΑΟΞ μετά το 1985. Ο Παύλος Καλογιάννης ήταν ένας  παράγοντας, βγαλμένος από ιδιαίτερη πάστα. Ίσως ο ικανότερος στην ομάδα που είχε φτιάξει ο μεγάλος Θόδωρος Κοκκάλας, όταν ο ΑΟΞ βρέθηκε στο χειρότερο σημείο της ιστορίας του και όλοι μαζί έκαναν απίστευτα πράγματα.

Μια παρέα από -τότε- σαραντάρηδες ανθρώπους της αγοράς, που έκαναν δουλειά ευρωπαϊκού επιπέδου και συγκέντρωσαν ανθρώπους και αθλητές που άφησαν εποχή στο ελληνικό ποδόσφαιρο και άλλαξαν την ιστορία της ομάδας και της περιοχής . Όταν είχαν φτάσει αρκετά ψηλά κατάφεραν να παραδώσουν την ΠΑΕ  σε ένα ισχυρό οικονομικό παράγοντα και να εγγυηθουν την ομαλή μετάβαση -πολύ σοφά και μελετημένα- όταν οι ανάγκες άρχισαν να ξεπερνούν τις δυνάμεις τους. Είναι αυτό που λέμε “ένα όμορφο ποδοσφαιρικό παραμύθι”.

Πίσω στο σήμερα, η κατάσταση δεν είναι ευχάριστη για τον ΑΟΞ.  Οι -επαγγελματίες- χειροκροτητές λιγόστεψαν και αν τους δείτε να επανέρχονται να συμπεράνετε ότι κάποιο σεντούκι άνοιξε πάλι, διαφορετικά “μαύρα τα μαντάτα”. Σε κάθε περίπτωση όμως, οι προοπτικές παραμένουν όσο μια ομάδα δεν έχει -ακόμη- χρέη και διαθέτει περιουσία, γήπεδο, brand και κόσμο. Αν εκλείψουν αυτά, η ομάδα θα πληρώσει πολύ βαρύ τίμημα για τις παρασπονδίες των τελευταίων ετών. Πάντως, όλοι όσοι ανακατεύονται με τα θέματα του ΑΟΞ, πια, είναι πάρα πολύ μακριά από την ψυχολογία του Ξανθιώτη φίλαθλου.