Συμπληρώθηκαν 10 χρονια από μια πολιτική αυτοκτονία που συντάραξε την Ξάνθη αλλά και όλη την Ελλάδα, όταν ο Σάββας Μετοικίδης δάσκαλος και συνδικαλιστής που υπηρετούσε στην Αθήνα, επέστρεψε στο πατρικό του σπίτι στη Σταυρούπολη Ξάνθης και έδωσε τέλος στη ζωή του δια απαγχονισμού σε ηλικία 44 ετών. Στο σημείωμά του εξηγούσε ότι ήταν μια πολιτική πράξη διαμαρτυρίας μπροστά σε ένα τεράστιο κοινωνικό αδιέξοδο που προκαλούσε η βαθιά κρίση που έπλητε τη χώρα, μια κίνηση που συγκλόνισε όλη τη χώρα.
Το είχε αποφασίσει από καιρό
Ο αυτόχειρας, σύμφωνα με τις μαρτυρίες είχε προαποφασίσει από καιρό την αυτοκτονία του καθώς, όπως αναφέρθηκε, είχε φέρει το σχοινί μαζί του από την Αθήνα!
Πριν αυτοκτονήσει πήγε στο καφενείο του χωριού για μια τελευταία παρτίδα τάβλι, όπου συζήτησε για το χώρο της αριστεράς και την άποψή του ενόψει των εκλογών που ακολουθούσαν. Επρόκειτο να αναχωρήσει για την Αθήνα με το τρένο στις 6 αλλά λίγο μετά τις 4 μ.μ., μετά το μεσημεριανό της οικογένειας, ο πατέρας του τον βρήκε απαγχονισμένο στην αποθήκη της κατοικίας τους.
Οι επιστολές που είχε αφήσει, ρύθμιζαν με μεγάλες λεπτομέρειες τις προσωπικές του υποθέσεις και εκκρεμότητες, απευθύνονταν τόσο στον αδερφό του, όσο και σε πολιτικούς του συντρόφους, σύμφωνα με πληροφορίες. Σε αυτές εξηγούσε τον πολιτικό χαρακτήρα της πράξης του και τη διαμαρτυρία του για επιπτώσεις των μνημονίων στην Ελληνική Κοινωνία.
Η είδηση της αυτοκτονίας έγινε γνωστή σε όλη τη χώρα και δημοσιεύτηκε και σε διεθνή μέσα ενώ την επόμενη μέρα στην κηδεία του, στη Σταυρούπολη, παραβρέθηκαν πάνω από 100 άνθρωποι από τη όλη τη χώρα για τον τελευταίο αποχαιρετισμό, ενώ έγινε σεβαστή η επιθυμία του να μην διαβαστούν επικήδειοι. Στη δεξίωση μίλησε για τον Σάββα Μετοικίδη ο συνδικαλιστής, και συναγωνιστής του, Δημήτρης Μαργιόλης, τότε Πρόεδρος της Εκπαιδευτικής Παρέμβασης Α΄ Συλλόγου Εκπαιδευτικών Αθήνας.
Αναφέρθηκε στο χαρακτήρα του, στους αγώνες του για την εκπαίδευση, στην αγάπη του για τους μαθητές του και τους συναγωνιστές του, στην προσπάθειά του για να λειτουργήσουν τα σχολεία μεταναστών. Εξιστόρησε το περιστατικό των διαδηλώσεων του 08 όπου, ο Σάββας Μετοικίδης, με το προσωνύμιο “καπετάν-Νέστος” άφησε το στίγμα του αλλά και το περιστατικό στο οποίο υπερασπίστηκε ομάδα μαθητών που αποκλείστηκαν από τα ΜΑΤ, υποσχόμενος ότι όλοι όσοι βρέθηκαν στους αγώνες και στην εκπαίδευση μαζί του, θα συνεχίσουν στον ίδιο δρόμο και θα κρατήσουν για πάντα τη δική του πίστη και αυταπάρνηση.( στο 3:50 λεπτό του σχετικού video)
Όπως ανέφερε το alfavita. “Ο Σάββας ήταν πάντα μπροστά στους αγώνες, στις απεργίες, στις μικρές και μεγάλες καθημερινές μάχες μέσα και έξω από το σχολείο, για το δικαίωμα στη μόρφωση των παιδιών μας, για τη δημόσια δωρεάν παιδεία, για το δάσκαλο, τον εργαζόμενο, τον άνεργο, το μετανάστη, για ένα άλλο αύριο. Ευαίσθητος, κοινωνικά ανήσυχος, ανοιχτός στους ανθρώπους, δίπλα σε όποιον/α είχε ανάγκη, δεν λογάριασε ποτέ προσωπικό κόστος, κούραση, κίνδυνο. Με το δίκιο και την αλήθεια, ταξιδιώτης του ανοιχτού ορίζοντα, πάντα με το γέλιο στα χείλη, άνθρωπος των πράξεων κυρίως, και όχι των λόγων. Αλλά ο λόγος του ήταν πάντοτε «σπαθί».
Ανακοινώσεις είχαν εκδώσει παρατάξεις του συνδικαλιστικού χώρου:
Εκπαιδευτική Παρέμβαση
Α΄ Συλλόγου Αθηνών Εκπαιδευτικών Π.Ε.
Για το Σάββα…
Ένας ακριβός μας σύντροφος, συνάδελφος και φίλος, ο Σάββας Μετοικίδης, έθεσε τέλος στη ζωή του, σήμερα, Σάββατο 21 Απριλίου. Ο αγαπημένος μας Σάββας, από νέο παιδί πάντα ήταν μπροστά στους αγώνες και στις απεργίες, πάντα φιλότιμος, ευαίσθητος και αλτρουιστής, πάντα κοντά στους συντρόφους του, δίπλα στους συναδέλφους του, κοντά σε κάθε παιδί του σχολείου του.
Είχαμε την τιμή να τον γνωρίσουμε και να συμπορευτούμε μαζί του τα τελευταία εννιά χρόνια. Μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου μας, πρωταγωνιστής στην απεργία του 2006, μάχιμος δάσκαλος και άνθρωπος. Δεν του άρεσαν τα μεγάλα λόγια του Σάββα, ήταν άνθρωπος της πράξης. Μέσα από τα κείμενά του στον Αντίλογο, μέσα από το γέλιο που μας χάρισε με τη συμμετοχή του στη θεατρική ομάδα του Συλλόγου, τα μαθήματα ελληνικής γλώσσας που με δική του – και άλλων συναδέλφων – προσωπική εργασία και αφοσίωση πρόσφερε για πέντε χρόνια σε μετανάστες, την καθημερινή παρουσία του στους αγώνες και το κίνημα.
Οι σύντροφοι και συντρόφισσες του Σάββα από την Εκπαιδευτική Παρέμβαση αποχαιρετάμε τον ακριβό μας σύντροφο και υποσχόμαστε να βαδίσουμε στους ίδιους δρόμους που περπατούσαμε μαζί του τόσα χρόνια, στις διαδηλώσεις και τους αγώνες για ένα καλύτερο σχολείο και ένα καλύτερο αύριο.
Πιο μόνοι. Πιο αποφασισμένοι…
Σαν ψέμα… για το μονάκριβό μας φίλο, σύντροφο, αδελφό…
Ποια λόγια μπορούν να αποτυπώσουν το χαμό ενός ανθρώπου, του Σάββα μας, του Σάββα Μετοικίδη δάσκαλου που έφυγε από κοντά μας, θέτοντας τέλος στη ζωή του, σήμερα Σάββατο 21 Απρίλη;
Ο Σάββας 44 χρονών από την Ξάνθη, πάντα μπροστά στους αγώνες, στις απεργίες, στις μικρές και μεγάλες καθημερινές μάχες μέσα και έξω από το σχολείο, για το δικαίωμα στη μόρφωση των παιδιών μας, για τη δημόσια δωρεάν παιδεία, για το δάσκαλο, τον εργαζόμενο, τον άνεργο, το μετανάστη, για ένα άλλο αύριο.
Και όταν έσβηναν τα φώτα των μεγάλων αγώνων, δίπλα στα παιδιά που τόσο αγάπησε, ως δάσκαλος ειδικής αγωγής, ως δάσκαλος εκμάθησης ελληνικής γλώσσας των μεταναστών.
Ευαίσθητος, κοινωνικά ανήσυχος, ανοιχτός στους ανθρώπους, δίπλα σε όποιον/α είχε ανάγκη, δεν λογάριασε ποτέ προσωπικό κόστος, κούραση, κίνδυνο. Με το δίκιο και την αλήθεια, ταξιδιώτης του ανοιχτού ορίζοντα, πάντα με το γέλιο στα χείλη, άνθρωπος των πράξεων κυρίως, και όχι των λόγων. Αλλά ο λόγος του ήταν πάντοτε «σπαθί».
Σύντροφέ μας, καλό ταξίδι, μας αφήνεις σε δύσκολες μέρες, σε δύσκολες εποχές. Ξέρουμε όμως, ότι σε αυτό το ταξίδι που όλοι μαζί χαράξαμε, δε θα λείπεις. Θα μας συντροφεύεις με το πείραγμά σου, τη γνώμη σου, το γέλιο σου, την αποφασιστικότητα σου.
Σου υποσχόμαστε ότι θα συνεχίσουμε στους ίδιους δρόμους που μαζί διαβήκαμε, στους δρόμους που ακόμα δεν ανοίξαμε, αλλά ονειρευτήκαμε μαζί, στη διαδήλωση, στον αγώνα, στο σχολείο.
Tι έγραψε για τον αγώνα ο Σ. Μετοικίδης. Τί έγραψαν οι φίλοι του για το χαμό του
Στο διαδίκτυο αρκετοί φίλοι του μίλησαν για τη συνέπεια, το ήθος, την αγωνιστικότητα και την αλληλεγγύη του που ήταν γνωστή σε όλους. Μίλησαν για τις “μάχες” του πάντα στην πρώτη γραμμή των διαδηλώσεων και τα πολλά δακρυγόνα που τον είχαν πλήξει, για τις παρουσίες του σε δικαστήρια για να υπερασπιστεί συντρόφους του. Χαρακτηρίζεται Αριστερός με καρδιά λιονταριού.
Τέλος, σε σχέση με την πολυσυζητημένη επιστολή του, αυτή απευθύνεται προσωπικά στους ανθρώπους που θα επιλέξουν το χρόνο, κατά τον οποίο θα γίνει γνωστό το περιεχόμενο του σημειώματος
Έγραψε για το Δεκέμβρη του ΄08
Τη δική του εκδοχή για το τί είναι πραγματικά βία, τις δικές του σκέψεις για την οργή και την αγανάκτηση που του γέννησε η εξέγερση του 2008 είχε εκφράσει σε ανύποπτο χρόνο τότε ο Σάββας Μετοικίδης, σε ένα κείμενό του για το ντοκιμαντέρ που ανέλυε την εξέγερση και παρουσιάστηκε τον Ιανουάριο του 2009 στη Θεσσαλονίκη. Ένα κείμενο σκληρό για μια Ελλάδα που οι εξελίξεις την ξεπέρασαν και όπου η πραγματικότητα έγινε ακόμη πιο ζοφερή, οδηγώντας τον αγωνιστή εκπαιδευτικό στην πολιτική αυτοκτονία.
“Βία είναι..
ΒΙΑ είναι να δουλεύεις 40 χρόνια για ψίχουλα και να αναρωτιέσαι αν ποτέ θα βγεις στη σύνταξη.
ΒΙΑ είναι τα ομόλογα, τα κλεμμένα ασφαλιστικά ταμεία, η χρηματιστηριακή απάτη.
ΒΙΑ είναι να αναγκάζεσαι να παίρνεις ένα στεγαστικό δάνειο που τελικά το πληρώνεις χρυσό.
ΒΙΑ είναι το διευθυντικό δικαίωμα του εργοδότη να σε απολύει όποια στιγμή θέλει.
ΒΙΑ είναι η ανεργία, η προσωρινότητα, τα 700 ευρώ με ή χωρίς ένσημα.
ΒΙΑ είναι τα εργατικά «ατυχήματα», επειδή τα αφεντικά περιορίζουν τα εξόδά τους εις βάρος της ασφάλειας των εργαζομένων.
ΒΙΑ είναι να παίρνεις ψυχοφάρμακα και βιταμίνες για να ανταπεξέλθεις στα εξαντλητικά ωράρια.
ΒΙΑ είναι να είσαι μετανάστρια, να ζεις με το φόβο ότι θα σε πετάξουν ανά πάσα στιγμή έξω από τη χώρα και να βιώνεις μια διαρκή ανασφάλεια.
ΒΙΑ είναι να είσαι ταυτόχρονα μισθωτή, νοικοκυρά και μάνα.
ΒΙΑ είναι να σου πιάνουν το **** στη δουλειά και να σου λένε «Χαμογέλα ρε τι σου ζητάμε;»
Αυτό που ζήσαμε εγώ το ονομάζω εξέγερση. Κι όπως κάθε εξέγερση μοιάζει με πρόβα εμφυλίου, μυρίζει καπνιά, δακρυγόνα και αίμα. Δεν τιθασεύεται εύκολα και δεν καπελώνεται. Πυρπολεί συνειδήσεις, αναδεικνύει και πολώνει αντιθέσεις, υπόσχεται στιγμές, έστω, συντροφικότητας και αλληλεγγύης. Ιχνηλατεί ατραπούς για την κοινωνική απελευθέρωση.
Κυρίες και κύριοι, καλώς ήρθατε στις μητροπόλεις του χάους! Βάλτε πόρτες ασφαλείας και συστήματα συναγερμού στα σπίτια σας, ανοίξτε την tv και απολαύστε το θέαμα. Η επόμενη εξέγερση θα είναι σίγουρα σφοδρότερη, όσο θα προχωράει η σαπίλα αυτής της κοινωνίας… Ή βγείτε στους δρόμους δίπλα στα παιδιά σας, απεργήστε, τολμήστε να διεκδικήσετε τη ζωή που σας κλέβουν, να θυμηθείτε ότι κάποτε υπήρξατε νέοι που θελήσατε ν’ αλλάξετε τον κόσμο».
Σάββας Μετοικίδης,
για τον Δεκέμβρη του ’08.
