Του Δ. Γκαγκαλίδη

Ο Βασίλης Γιαριμογλου γιορτάζει κι εύχομαι χρόνια πολλά και ευτυχισμένα.

Ο Βασίλης είναι άτομο “καλλιτέχνης” με έμφυτη ποιότητα και επίπεδο. Έχει χιούμορ κι αρέσκεται στις παλιές ιστορίες της Ξάνθης και περισσότερο αυτές της Κιουτάχειας, στις χαμένες πατρίδες της Μικρασίας…… 

“…..η οικογένεια της γιαγιάς Αγγελικής ήρθε στην Ξάνθη, αφού έκανε πρώτα ένα μεγάλο κύκλο στην Ελλάδα. Τους αποβίβασαν στον Πειραιά. Από το λιμάνι αρκετοί Κιουταχήδες ανηφόρισαν προς την Βέροια. Άλλοι πάλι σε Φλώρινα και Καλαμαριά, ενώ κάποιοι κατέληξαν Ξάνθη και Κομοτηνή. Ο παππούς έλεγε «να είμαστε κοντά στην πατρίδα, μέχρι την μέρα που θα μας ξαναγυρίσουν…»

Αυτή η μέρα δεν ήρθε ποτέ. Το σόι της γιαγιάς στην Ξάνθη βρέθηκε στην περιοχή της Κυψέλης, ενώ ο παππούς στα προσφυγικά του Γυμναστηρίου. Κάθε Τετάρτη και Σάββατο πηγαίναν επίσκεψη. Δεινοπαθούσαν από το ρέμα και τις λάσπες. Τους πρόσφυγες τους είχαν σκορπίσει. Ο θείος μιλούσε για τα “χηρήτικα”. Μερικοί βολεύτηκαν εκεί σε προσωρινά δωμάτια και σπίτια. Η γιαγιά -έλεγε- παντρεύτηκε στην Μεξικάνα, με νυφικό από βελούδο. Την ίδια ημέρα παντρεύτηκε και η θεία Βασιλική, η αδερφή της (1938).

Ο παππούς Χαράλαμπος ήταν 11 αδέρφια. Απ’ όλα κατάφεραν να έρθουν μόνο τα 4 στην Ελλάδα: ο Κυριάκος, η Μαρίκα κι ο Αναστάσης. Τα υπόλοιπα χάθηκαν στον ξεριζωμό και το δρόμο της προσφυγιάς. Στην Ξάνθη ο παππούς υπηρέτησε το 1936 την στρατιωτική του θητεία. Το 1940 τον επιστράτευσαν και αποστρατεύτηκε το 50′. Έλεγε ότι απ’ τον ποταμό Στρυμόνα ήρθε γυμνός στην Ξάνθη, όταν οι Βασιλικοί τους έπιασαν. Οι Κιουταχιαλήδες ήταν καλοί και προκομμένοι άνθρωποι. Φιλόξενοι, γλεντζέδες και με πολύ χιούμορ. Είχαν κάνει και δικό τους σύλλογο στην Ξάνθη, που αργότερα ενώθηκε με τους υπόλοιπους Μικρασιάτες….