Αφιέρωμα στον Άγγελο Παυλακάκη: Ο πιο γρήγορος Έλληνας !

Αφιέρωμα στο μεγάλο ξανθιώτη αθλητή Άγγελο Παυλακάκη από το athletestories.gr :

Είμαι ο πιο γρήγορος Έλληνας, έχω το Πανελλήνιο ρεκόρ στα 100 μέτρα με 10.11, από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στίβου της Αθήνας το 1997. Αυτός είναι ο μεγάλος μου τίτλος.

Και βέβαια μικρός ήμουν ο πιο γρήγορος… αγρότης στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, την Ξάνθη, απ’ όπου έφυγα σε ηλικία 19 ετών για την Αθήνα.

Κουβαλούσα τα τελάρα πιο γρήγορα απ’ όλους, χειριζόμουν τα γεωργικά μηχανήματα, όπως το TRX, εξαιρετικά, αυτό ήταν σαν μέρος της προπόνησής μου τότε.

Ήμουν ο πιο γρήγορος σε όλες τις δουλειές στα χωράφια, κανείς δεν με περνούσε, γεννήθηκα σε οικογένεια αγροτών και βοηθούσα σε όλα.

Η Ξάνθη για εμένα είναι η αγάπη μου η μεγάλη, η πατρίδα μου, είναι ο τόπος που με άνδρωσε, ο τόπος που μου δίδαξε τα πρώτα βήματα^. όχι μόνο ο τόπος αλλά και οι άνθρωποί του.

Ευτυχώς έχουν βελτιωθεί οι υποδομές, μπορώ να πηγαίνω τρεις-τέσσερεις φορές τον χρόνο και να αισθάνομαι ότι είναι το σπίτι μου.

Στην Αθήνα, όσο και αν είμαι περισσότερα χρόνια απ’ ό,τι στην Ξάνθη, ακόμη αισθάνομαι σαν μετανάστης και ψάχνω κάθε ευκαιρία να πάω στην ιδιαίτερή μου πατρίδα.

Ο κόσμος εκεί με αγαπάει ως αθλητή, δεν θα κατέβαινα για… Δήμαρχος.

Σαφώς και είμαι ενεργός πολίτης, αλλά ως θέση περισσότερο μου ταιριάζει να είμαι προπονητής σε σωματείο, να βγάζω παιδιά, όπως κάνω τώρα στον σύλλογό μου, τον ΑΟ Κάλλιστο, να προσπαθώ να τους κάνω γρήγορους, να γίνουν Παυλακάκηδες, να γίνουν Κόφφες.

Την Κατερίνα την γνώρισα το 1997 και έναν χρόνο αργότερα, στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα κλειστού της Βαλένθια, κατακτήσαμε μαζί μετάλλια, εκείνη το Χάλκινο στα 200μ. κι εγώ το Χρυσό στα 60μ. Είμαστε μαζί πολλά χρόνια, ακόμη ερωτευμένοι και με τρία παιδιά, όλα στον αθλητισμό.

Στην Ξάνθη ξέρουν ποιος είμαι.

Μπορεί να μην αρέσουν σε όλους όλα τα δεδομένα και όλες οι εκφάνσεις της προσωπικότητάς σου, αλλά τουλάχιστον θα σε σέβονται και σε αυτά που δεν συμφωνούν μαζί σου.

Είμαι πολιτικό ον, έχω συγκεκριμένες κατευθύνσεις, θεωρώ ότι η ελληνική σημαία -την οποία όταν βλέπω ψηλά, δακρύζω, αισθάνομαι ρίγος ακόμα και τώρα σε ανάκρουση του Εθνικού Ύμνου- δεν αποτελεί ένα κομμάτι πανί… Μπορεί να μην συμφωνούν όλοι, γιατί για κάποιους είναι ένα κομμάτι πανί.

Όπως εγώ τους σέβομαι και επειδή ξέρουν ότι είμαι αυθεντικός, σέβονται και εκείνοι τις δικές μου προτιμήσεις.

Όσο για τα ρεκόρ και την κατάρριψή τους; Υπάρχουν εποχές. Παίζουν ρόλο φυσικά και ο προπονητής και αν έχεις κίνητρο να πετύχεις.

Ήταν η εποχή της Τασούλας Κελεσίδου που υπήρχαν τέσσερεις δισκοβόλες που έριχναν πάνω από 60μ., Βόγγολη, Τσικούνα, Αμπατζή, Τασούλα. Η καημένη η Αμπατζή έριχνε 61-62 μέτρα και δεν έμπαινε ποτέ σε μεγάλη διοργάνωση, γιατί οι θέσεις ήταν τρεις.

Υπήρξε ένα διάστημα με το επί κοντώ στο επίκεντρο, στους άνδρες με τον Φιλιππίδη και τον Μανόλο, στις γυναίκες με την Στεφανίδη και την Κυριακοπούλου.

Υπήρχαν τα σπριντ, όπως ήμασταν εμείς τότε. Το μόνο που δεν έχουμε καταφέρει είναι στις μεγάλες αποστάσεις, κάτι που είναι δύσκολο. Τα σπριντ στις γυναίκες κάτι κάνουν, στους άντρες έχουμε μια δυσκολία.

Για το ακατάρριπτο ακόμη Πανελλήνιο ρεκόρ στο Παγκόσμιο της Αθήνας, αυτό που θυμάμαι σαν χθες και ανατριχιάζω είναι ότι έλεγα στα πόδια μου «τρέξτε πιο γρήγορα», η ψυχή ήθελε να τρέξει ακόμα πιο γρήγορα από το 10.11, αλλά τα πόδια δεν μπορούσαν!

Ήταν ό,τι πιο γρήγορο έχω κάνει, ήταν υπέρβαση για εμένα και αυτό φαίνεται από το ότι υπήρξαν τόσοι μεγάλοι Έλληνες Πρωταθλητές, καμιά δεκαριά σε εκείνη τη γενιά, που, ενώ έφταναν σε επιδόσεις κάτω από 10.20, το 10.11 είναι κάτι που δεν καταρρίφθηκε… Και έχω και δύο φορές 10.13.

Αλλά πάντα αισθανόμουν ότι η ψυχή έτρεχε πιο γρήγορα από τα πόδια και τα βασάνιζε να τρέξουν ακόμα πιο γρήγορα!

Στον προκριματικό έτρεχα μαζί με τον Ντόνοβαν Μπέιλι, ο οποίος την προηγούμενη χρονιά ήταν Χρυσός στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ και είχε κάνει και Παγκόσμιο ρεκόρ 9.84. Για να περάσω στον επόμενο γύρο, έπρεπε να κάνω ό,τι καλύτερο μπορούσα.

Ήμουν και 21 ετών, τα μυαλά πάνω απ’ το κεφάλι, «πάμε να τα σκίσουμε», έλεγα. Δεν ξέρω πώς έγινε η υπέρβαση, ειλικρινά. Απλώς έφυγα δίχως αύριο.

Ο Μπέιλι μετά την κούρσα με χειροκρότησε και μου έδωσε συγχαρητήρια, αλλά αυτός που πάντα είχα στην καρδιά μου ήταν ο Φρανκ Φρέντερικς.

Θυμάμαι, ήμουν κάτω από το Ολυμπιακό Στάδιο σε κάποια Τσικλητήρεια, χωρίς να αγωνίζομαι, γιατί είχα κάνει ένα χειρουργείο στον αχίλλειο.

Έρχεται ο Φράνκι και μου λέει «τι έπαθες εσύ, δεν θα τρέξουμε μαζί;».

Είναι από τις στιγμές που κάποιες τόσο μεγάλες προσωπικότητες του στίβου έρχονται τόσο ανθρώπινα και προσιτά προς ένα… παιδάκι που απλώς έκανε Πανελλήνιο ρεκόρ, δεν είχα κάνει και Παγκόσμιο. Αυτές είναι οι καλές στιγμές του αθλητισμού.

Μεγάλες αναμνήσεις και απ’ το 2000 που είχα κερδίσει τον Κώστα Κεντέρη. Εκείνο και αν το θυμάμαι. Είναι από τις δυο-τρεις φορές που και πάλι ένιωθα ότι η ψυχή μου έτρεχε πιο γρήγορα από τα πόδια μου και ήθελε να τους επιβάλει να τρέξουν παραπάνω.

Στον προκριματικό εγώ είχα κάνει 10.38, προερχόμενος από το δεύτερο χειρουργείο στον αχίλλειο τότε, ήταν 14 μήνες μετά, και ο Κώστας είχε κάνει 10.28. Όποιος κέρδιζε θα πήγαινε στο Μπρούνο Τζάουλι. Οπότε δεν ήταν αυτοσκοπός η επίδοση, αλλά δεν ήθελα να χάσω με τίποτα.

Ο Κώστας, με την πολύ καλή κατάσταση στην οποία βρισκόταν εκείνη την στιγμή, με ανάγκασε να κάνω 10.13.

Ήταν ατομικό του ρεκόρ τότε αυτό το 10.16 και ήταν έναν μήνα πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες, οπότε αυτός ο χρόνος τού επιβεβαίωσε την καλή κατάσταση για τα 200μ.

Αν δει κανείς και το βίντεο, χαιρετηθήκαμε, αγκαλιαστήκαμε, φιληθήκαμε, ήμασταν υπερευχαριστημένοι και οι δυο.

Και τώρα τα κουβεντιάζουμε που έχει έρθει στη διοίκηση του ΣΕΓΑΣ.

Εκείνες τις στιγμές υπήρχε ένας ανταγωνισμός που δεν μας άφηνε να λέμε περισσότερα από τα τυπικά, αλλά σήμερα καθόμαστε και πίνουμε τα καφεδάκια μας, όχι τα… τσιπουράκια μας, γιατί εγώ δεν πίνω τέτοια^. ο Κώστας έχει τσίπουρα Μυτιλήνης και πίνει καμιά φορά.

Περνάμε πολύ ωραία, ενθυμούμενοι όμορφες εποχές.

Μπορεί να θυμηθούμε μια «σκυτάλη» όταν πήγαμε για να πιάσουμε όριο στο Πρωτάθλημα της Ρουμανίας και πώς τρέξαμε.

Επειδή ακυρωθήκαμε, παρακαλούσαμε τους Ρουμάνους να μας ξαναφήσουν να τρέξουμε (εγώ, ο Παπαδιάς, ο Κεντέρης) και εγώ έλεγα «παιδιά, we are family here!».

Την εποχή που είχα έρθει από την Ξάνθη στη Αθήνα είχα διαμονή και διατροφή από την Ομοσπονδία, με χορηγούς που έρχονταν και σου χτυπούσαν την πόρτα.

Τώρα έχω στον σύλλογό μου τον τυφλό Παραολυμπιονίκη, Νάσο Γκαβέλα, και τον συνοδό του, Σωτήρη Γκαραγκάνη, και έχω χτυπήσει τριάντα πόρτες για χορηγίες, σε κοιτάνε… από την κλειδαρότρυπα και δεν ανοίγει καμιά. Και μιλάμε για Ολυμπιονίκες με Παγκόσμιο ρεκόρ.

Έλεγα λοιπόν παλιά στον πατέρα μου «εγώ θα κάνω αθλητισμό» και μου απαντούσε «κάνε, παιδί μου, από την στιγμή που δεν  χρειάζεσαι εμένα, δεν με επιβαρύνεις».

Σήμερα τι να κάνουν οι αθλητές;

Υπάρχει ο Τεντόγλου, θα βρει πέντε χορηγούς.

Ο δεύτερος μετά τον Τεντόγλου ξέρει κανείς ποιος είναι; Όχι. Ο αθλητής μου είναι, ο Ματζουρογιάννης απ’ τον σύλλογό μου, και το παιδάκι περιμένει πότε θα πάρει οδοιπορικά και αν θα πάρει κάτι από τον ΣΕΓΑΣ για να μπορέσει να επιβιώσει. Και δουλεύει ταυτόχρονα.

Εμείς δεν χρειαζόταν να δουλεύουμε, γιατί μας καλύπτονταν τα έξοδα βιοπορισμού με τις αποδοχές που είχαμε.

Θυμάμαι τον προπονητή μου, τον Δημήτρη Ευαγγελόπουλο, να μου λέει στο πούλμαν που ήμασταν, δείχνοντάς μου από το παράθυρο κάποιους αγρότες που έκαναν εργασίες στα χωράφια τους: «Θυμήσου ότι και εσύ από εκεί ξεκίνησες και οι γονείς σου είναι ακόμη εκεί, στο χέρι σου είναι να μην γυρίσεις εκεί και να τους κάνεις περήφανους».

Αυτό έγινε το 1998, πηγαίνοντας από το ξενοδοχείο στο στάδιο για τον Τελικό στα 60μ. του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος.

Είχα κάνει μια πολύ καλή κούρσα στον προκριματικό, περπατώντας 6.55 στον ημιτελικό. Δεν ξέρω αν λόγω ηλικίας ή λόγω απειρίας δεν ήμουν τόσο συγκεντρωμένος, ζορίστηκα, έκανα 6.58 και μας θορύβησε πάρα πολύ.

Και μου λέει ο Ευαγγελόπουλος «τώρα εδώ είναι, θες να ξαναπάς στα χωράφια που σκάβουνε; Ξέρεις πώς είναι. Ή θέλεις να γίνεις Πρωταθλητής Ευρώπης;».

Ήταν μια πολύ καλή περίοδος της εποχής μου, σέβομαι όλους τους αγρότες και τις δυσκολίες που περνάνε και το εκτιμώ.

Όταν μας είχε καλέσει η τότε διοίκηση του ΣΕΓΑΣ για να βγάλουμε τα πριμ του 1997 απ’ το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα όπου είχα κάνει το Πανελλήνιο ρεκόρ, είχε πει ο αείμνηστος Βασίλης Σεβαστής «δίνουμε 200 εκατ. δραχμές στους πρώτους οχτώ».

Του λέω «επειδή σέβομαι τον κόπο του παππού από την Καλαμάτα (δεν  είχα πει τότε από την Ξάνθη, για να πάω στην άλλη γωνιά της Ελλάδας) που μας έχει χειροκροτήσει και έχει δακρύσει μαζί μας, να ξέρετε ότι θα κάνω το καλύτερο δυνατό, γιατί αυτά τα χρήματα δεν είναι δικά σας, είναι από τον κόπο αυτών των ανθρώπων που σκάβουν και δακρύζουν και θέλουν να μας ενισχύσουν. Εκτιμάμε πάρα πολύ ότι το ποσό είναι ήδη υπεραρκετό».

Και απαντάει ο Σεβαστής «όχι, θα πάρετε μέχρι την 12η θέση, εάν σκέφτεστε έτσι. Θα δώσω κι άλλα!».

Οπότε νομίζω ότι όλοι αυτοί οι άνθρωποι του μόχθου, χωρίς τις προϋποθέσεις για να πετύχουν ή να εξελιχθούν, των οποίων όλη η σοδειά μπορεί από μια κακοκαιρία να χαλάσει και να κάθονται στο χωράφι και να κλαίνε, αξίζουν τον σεβασμό μας.

Θυμάμαι απ’ τα παλιά μου και το αυτοκίνητο που μου είχε κάνει δώρο ο Πρόεδρος της Skoda Ξάνθη, ο Χρήστος Πανόπουλος. Το κράτησα όσο έλεγε το συμβόλαιο, για δύο χρόνια.

Ο Πρόεδρος μού είχε δώσει τότε δύο αυτοκίνητα και τον ευχαριστώ, γιατί το ένα το έδωσα στον πατέρα μου. Το είχε μέχρι και πριν κάποιον καιρό και το δώσαμε λόγω παλαιότητας.

Στην αρχή είχα πάρει ένα οικογενειακό αυτοκίνητο της Skoda που τότε είχε έρθει στην Ελλάδα, το Octavia.

Εγώ με την Κατερίνα τότε ούτε καν είχαμε αρραβωνιαστεί και δεν χρειαζόμασταν ένα αυτοκίνητο πέντε θέσεων με… σπηλαιώδη χώρο αποσκευών, χρειαζόμουν κάτι μικρότερο. Όταν τελείωσε το συμβόλαιο λοιπόν, το άλλαξα.

Βέβαια σήμερα έχουν αλλάξει τα πράγματα, έχω ένα πολυμορφικό επτά θέσεων για να χωράει τα παιδιά και τα μπαγκάζια μας.

Στην καθημερινότητά μου είμαι τακτικός, δηλαδή θέλω να ξέρω και να ελέγχω την κάθε στιγμή, τι ώρα θα κάνω τι, τον προγραμματισμό μου.

“Είναι αυτό που έμαθα από τον στίβο: πέντε λεπτά είναι το διάλειμμα, κάνουμε το επόμενο κομμάτι, έτσι θα γίνει, εκείνη την ώρα θα πας για μπάνιο, εκείνη την ώρα θα πας για φαγητό, εκείνη την ώρα θα κοιμηθείς. Μόνο στις διακοπές το χαλάω αυτό, γιατί πρέπει να χαλαρώσουμε και λίγο.”

Μ’ αρέσει η οργάνωση και τα παιδιά μας έτσι προσπαθούμε να τα έχουμε, αλλά δεν μπορώ να πω ότι το πετυχαίνουμε κιόλας.

Παραείμαστε και η Κατερίνα και εγώ αυτής της φιλοσοφίας, οπότε προσπαθούμε να την περάσουμε και σε εκείνα^. τι ώρα θα διαβάσουν, τι ώρα θα κοιμηθούν, όχι στο πλαίσιο… γερμανικής επιβολής, αλλά προσπαθούμε να τα πείσουμε ότι αυτό είναι το καλύτερο για αυτά.

Βέβαια, δύσκολο να τα καταφέρεις, γιατί στην εποχή μου ούτε τηλεοράσεις είχαμε τόσο ούτε internet.

Τώρα έχουμε λίγο «μπαμπά, να δω», λίγο «μου έστειλαν ένα μήνυμα». Προσαρμοζόμαστε κι εμείς και προχωράμε.

Ο Άγγελος Παυλακάκης είναι ο κάτοχος του Πανελλήνιου ρεκόρ στο αγώνισμα των 100μ. με 10.11, επίδοση που πέτυχε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα της Αθήνας το 1997.

Επιμέλεια κειμένου: Ζέτα Θεοδωρακοπούλου

Πηγή: athletestories.gr