Όμως επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κυβέρνηση ούτε κοινοβουλευτική πλειοψηφία, το τελικό πόρισμα της διακομματικής αλλά και οι πολιτικές που απορρέουν από αυτό, εκφράζουν μόνο την κυβέρνηση. Σε αυτό το πρίσμα, δεν μπορεί κανείς να μην εντοπίσει ότι μετά από μια ολόκληρη Διακομματική, ατέλειωτους μήνες εργασιών και ένα πολυσέλιδο πόρισμα, όταν έφτασε η στιγμή η κυβέρνηση να νομοθετήσει το νέο αναπτυξιακό νόμο, αυτός δεν είχε καμία αναφορά στη Θράκη, έστω και με τα μέτρα ή τις πολιτικές που αμφισβητεί η αντιπολίτευση.
Αυτό δεν ήταν και το καλύτερο αποτέλεσμα και δείχνει ότι δεν υπάρχει κανένας ιδιαίτερος σχεδιασμός ή πλάνο για την ανάπτυξη της Θράκης. Ένα πλάνο – σωστό ή λάθος όπως το κρίνει ο καθένας- που να ακολουθείται. Για αυτό και δικαιώνονται όσοι υποστηρίζουν ότι οι πολλές επιτροπές και τα πορίσματα είναι για τις φωτογραφίες και στερούνται ουσίας. Αν μάλιστα, πανηγυρίζει ο ΣΕΒ, τότε θα πρέπει να φυλαγόμαστε οι υπόλοιποι…
Μπορούμε όμως να παρατηρήσουμε ότι μόλις δημιουργήθηκε ένας νέος Σύλλογος Αιμοδοτών με σκοπό τη συλλογή αίματος αποκλειστικά για το Νοσοκομείο της Ξάνθης, ο Σύλλογος “Αγάπη” ανακοίνωσε ότι θα στηρίζει στο εξής -και- το τοπικό Νοσοκομείο. Ο κόσμος όμως πρέπει να γνωρίζει ότι μέχρι σήμερα οι χιλιάδες φιάλες που συλλέγονται από τους Ξανθιώτες κατευθύνονται σε δύο Νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης και ποτέ στο Νοσοκομείο μας. Θα μας επιτρέψουν λοιπόν οι πολλοί καλοί φίλοι του Συλλόγου “Αγάπη” να πούμε ότι η ξαφνική στροφή προφανώς και μας ξένισε και δείχνει μια πολύ στρεβλή αντίληψη και προσέγγιση περί του εθελοντισμού, σχεδόν “εταιρική”. Μέχρι εδώ και θα επανέλθουμε αν χρειαστεί…
Θα συμφωνήσουμε και προφανώς έχει δίκιο ο καλός μας φίλος Νίκος και όχι εμείς. Είναι όντως ένα πρώτο βήμα και υπάρχει δρόμος. Και μιας και μνημόνευσε τον Δήμαρχο, ο οποίος είχε “κρυφτεί” λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων αν και εκ των απελευθερωτών της πόλης, καλό είναι να λαμβάουν υπόψη τους κάτι σημαντικό όλοι, δεξιοί και αριστεροί: Ότι η αποκατάσταση της συλλογικής μνήμης γίνεται πάντα με όρους πολιτικής και κοινωνικής συναίνεσης καθώς και ιστορικής ακρίβειας. Όχι με όρους πολιτικής εκδίκησης ή ηγεμονίας, με επίκαιρα χαρακτηριστικά.
Όμως, ας θυμίσουμε σε όσους σήμερα πρωτοστατούν στη κριτική στοχοποιώντας αυτούς που έχουν εμφανώς την ευθύνη, ότι είναι οι ίδιοι που πέρυσι έκαναν το ίδιο απέναντι σε αυτούς που έστησαν μια ομάδα από τη μηδέν και μάλιστα πολύ πιο ποιοτική από τη φετινή, και με πολύ μεγαλύτερες αντιξοότητες έφτασαν μόλις 10 λεπτά και ένα φαλτσοσφύριγμα μακριά από το θαύμα της ανόδου. Οι οποίοι και τελικά εκδιώχθηκαν. Γι’ αυτό, σε αυτές τις περιπτώσεις, και επειδή το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα είναι παραγοντικά θλιβερό, χρειάζεται νηφαλιότητα και όχι κραυγές επιτήδειων που παραβιάζουν “ανοιχτές θύρες”.