Στη Θράκη βρέθηκε πρόσφατα αντιπροσωπεία του ΣΕΒ για το θέμα του νέου αναπτυξιακού νόμου και μάλλον σε κλίμα κάπως πανηγυρικό που δεν συνάδει με τΙς γνώμες των εκπροσώπων της επιχειρηματικότητας από όλο το πολιτικό φάσμα. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την πλευρά του, διοργάνωσε πρόσφατα μια εκδήλωση για την παρουσίαση των θέσεών του γύρω από τη διακομματική επιτροπή για τη Θράκη, σε επίπεδο θεσμικό και αναπτυξιακό. Είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα πλάνο τόσο για την ανάπτυξη όσο και για τα θεσμικά (ή μειονοτικά) θέματα, που τήρησε ως κυβέρνηση και συνεχίζει να υποστηρίζει ως αντιπολίτευση.
Όμως επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κυβέρνηση ούτε κοινοβουλευτική πλειοψηφία, το τελικό πόρισμα της διακομματικής αλλά και οι πολιτικές που απορρέουν από αυτό, εκφράζουν μόνο την κυβέρνηση. Σε αυτό το πρίσμα, δεν μπορεί κανείς να μην εντοπίσει ότι μετά από μια ολόκληρη Διακομματική, ατέλειωτους μήνες εργασιών και ένα πολυσέλιδο πόρισμα, όταν έφτασε η στιγμή η κυβέρνηση να νομοθετήσει το νέο αναπτυξιακό νόμο, αυτός δεν είχε καμία αναφορά στη Θράκη, έστω και με τα μέτρα ή τις πολιτικές που αμφισβητεί η αντιπολίτευση.
Και μάλιστα, οι όποιες ευνοϊκές ρυθμίσεις προστέθηκαν λίγες ώρες πριν την ψήφιση του νομοσχεδίου, δεν είχαν καμία σχέση με όσα περιέγραφε το πόρισμα της Διακομματικής (δηλαδή της πλειοψηφίας) και, μάλλον έγιναν με μορφή διαγκωνισμού μεταξύ τοπικών κομματαρχών, αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι πέρασε η αδιανόητη διάκριση των κινήτρων ανάμεσα στους τρεις νομούς.
Αυτό δεν ήταν και το καλύτερο αποτέλεσμα και δείχνει ότι δεν υπάρχει κανένας ιδιαίτερος σχεδιασμός ή πλάνο για την ανάπτυξη της Θράκης. Ένα πλάνο – σωστό ή λάθος όπως το κρίνει ο καθένας- που να ακολουθείται. Για αυτό και δικαιώνονται όσοι υποστηρίζουν ότι οι πολλές επιτροπές και τα πορίσματα είναι για τις φωτογραφίες και στερούνται ουσίας. Αν μάλιστα, πανηγυρίζει ο ΣΕΒ, τότε θα πρέπει να φυλαγόμαστε οι υπόλοιποι…
Έντονη και δημόσια η κόντρα των προηγούμενων ημερών μεταξύ προσωπικού αιμοδοσίας και Γιάννη Παπαχρόνη μετά και τη συνάντηση του τελευταίου με την Διοικήτρια του Νοσοκομείου. Δεν μπορούμε να μπούμε στη διαδικασία να κρίνουμε ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο και θα κρατήσουμε για τον εαυτό μας κάποια συμπεράσματα και κάποια στοιχεία που καταγράφουμε επί χρόνια όλα αυτά τα χρόνια που συμμετείχαμε μαζί με όλα τα ΜΜΕ στις προσπάθειες για διάδοση της εθελοντικής αιμοδοσίας.
Μπορούμε όμως να παρατηρήσουμε ότι μόλις δημιουργήθηκε ένας νέος Σύλλογος Αιμοδοτών με σκοπό τη συλλογή αίματος αποκλειστικά για το Νοσοκομείο της Ξάνθης, ο Σύλλογος “Αγάπη” ανακοίνωσε ότι θα στηρίζει στο εξής -και- το τοπικό Νοσοκομείο. Ο κόσμος όμως πρέπει να γνωρίζει ότι μέχρι σήμερα οι χιλιάδες φιάλες που συλλέγονται από τους Ξανθιώτες κατευθύνονται σε δύο Νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης και ποτέ στο Νοσοκομείο μας. Θα μας επιτρέψουν λοιπόν οι πολλοί καλοί φίλοι του Συλλόγου “Αγάπη” να πούμε ότι η ξαφνική στροφή προφανώς και μας ξένισε και δείχνει μια πολύ στρεβλή αντίληψη και προσέγγιση περί του εθελοντισμού, σχεδόν “εταιρική”. Μέχρι εδώ και θα επανέλθουμε αν χρειαστεί…
Πριν από λίγες εβδομάδες, με αφορμή τα εγκαίνια του Μνημείου Εβραίων, η στήλη είχε επισημάνει ότι η Ξάνθη επουλώνει το συλλογικό της τραύμα, τη λήθη στην οποία καταδίκασε τους Εβραίους συμπολίτες μας που χάσαμε στο Ολοκαύτωμα. Ο Νικος Γρηγοριάδης, Πρόεδρος του Εμπορικού Συλλόγου, μας διόρθωσε, σχολιάζοντας στο Facebook ότι δεν επουλώθηκε το τραύμα αλλά έγινε το πρώτο βήμα όπως και στην περίπτωση της αποκατάστασης του Δημάρχου Θεόφιλου Παπαδόπουλου.
Θα συμφωνήσουμε και προφανώς έχει δίκιο ο καλός μας φίλος Νίκος και όχι εμείς. Είναι όντως ένα πρώτο βήμα και υπάρχει δρόμος. Και μιας και μνημόνευσε τον Δήμαρχο, ο οποίος είχε “κρυφτεί” λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων αν και εκ των απελευθερωτών της πόλης, καλό είναι να λαμβάουν υπόψη τους κάτι σημαντικό όλοι, δεξιοί και αριστεροί: Ότι η αποκατάσταση της συλλογικής μνήμης γίνεται πάντα με όρους πολιτικής και κοινωνικής συναίνεσης καθώς και ιστορικής ακρίβειας. Όχι με όρους πολιτικής εκδίκησης ή ηγεμονίας, με επίκαιρα χαρακτηριστικά.
Εκτός από την απώλεια των αγωνιστικών στόχων η εικόνα πλέον του ΑΟΞ, προκαλεί μεγάλο προβληματισμό και, μάλιστα, ακόμη και αν υπάρξει αναδιάρθρωση και άνοδος περισσότερων ομάδων την τελευταία στιγμή (ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για την πιο ανυπόληπτη χώρα της Ευρώπης ποδοσφαιρικά) η ομάδα της πόλης έχει χάσει και αυτό το τρένο. Πολλά πράγματα είναι ανεξήγητα, όπως για παράδειγμα γιατί σταμάτησε η εντυπωσιακή νικηφόρα πορεία με το Νίκο Κεχαγιά στο τιμόνι. Αλλά κάποια λάθη βέβαια είναι προφανή.
Όμως, ας θυμίσουμε σε όσους σήμερα πρωτοστατούν στη κριτική στοχοποιώντας αυτούς που έχουν εμφανώς την ευθύνη, ότι είναι οι ίδιοι που πέρυσι έκαναν το ίδιο απέναντι σε αυτούς που έστησαν μια ομάδα από τη μηδέν και μάλιστα πολύ πιο ποιοτική από τη φετινή, και με πολύ μεγαλύτερες αντιξοότητες έφτασαν μόλις 10 λεπτά και ένα φαλτσοσφύριγμα μακριά από το θαύμα της ανόδου. Οι οποίοι και τελικά εκδιώχθηκαν. Γι’ αυτό, σε αυτές τις περιπτώσεις, και επειδή το ποδόσφαιρο στην Ελλάδα είναι παραγοντικά θλιβερό, χρειάζεται νηφαλιότητα και όχι κραυγές επιτήδειων που παραβιάζουν “ανοιχτές θύρες”.
