Την Ισμέ την είχα μαθήτρια στο Λύκειο Γλαύκης. Αγαπημένη μου. Μια συμπαθητική φατσούλα, αδύνατη και γλυκιά που συνέπεσε στα πρώτα χρόνια μιας εκπαιδευτικής καριέρας, γεμάτη από όνειρα. Μια Πομακούλα που προσπαθούσε να μεταβεί στην φάση ενηλικίωσης, σ’ ένα κοινωνικό κόσμο που την ήθελε από μαθήτρια να βιάζεται να γίνει γυναίκα. Κοφτερό μυαλό και μαχήτρια. Λίγες φορές συμβιβάζονταν με καταστάσεις. Τις περισσότερες έβγαζε μια επανάσταση που τελείωνε σε δημιουργικότητα. Δεν λογάριαζε ανδρικά και γυναικεία στερεότυπα. Έπαιζε (έμαθε) πινγκ πονγκ, έκανε γυμναστική, ήθελε να δοκιμάσει κάθε τι, σ’ ένα σχολείο που δύσκολα τα κορίτσια είχαν εξωστρέφεια, σθένος και αδιαφορία για το “τι θα πει ο κόσμος”.

Η Isme Farzli μεγάλωσε. Έγινε μια κούκλα. Γυναίκα. Μαζί της μεγάλωσαν και τα προβλήματα που την βρήκαν πιστά στο ραντεβού με την πραγματικότητα. Λες κι ήθελαν να την δείξουν το σκληρό πρόσωπο. Σπούδασε βιολογία, έκανε φίλους όπου κι αν πέρασε και σήμερα ζει στο χωριό της στην Γλαύκη, όπου εργάζεται. Παντρεύτηκε τον Αλπέρ, ένα ομορφόπαιδο που την κοιτά στα μάτια κι έκαναν με τον γιο τους μια ωραία οικογένεια. Κόντρα σε υποδείξεις, στον καρκίνο που πολέμησε, σε καταστάσεις αντίξοες και δύσκολες. Έγκυος στο δεύτερο παιδί (κόρη αυτή τη φορά) κοιτώντας μπροστά, ακόμη κι αν χρειάζεται να ξενυχτά δίπλα στο προσκεφάλι του μπαμπά που παλεύει κι αυτός με την ίδια αρρώστια. Ατελείωτες μάχες. Διαρκής αγώνας.

– Ακόμη έχω τα μετάλλια απ’ τους σχολικούς αγώνες….μου είπε.

Χρόνια πολλά σε όλες τις γυναίκες…και περισσότερο σ’ αυτές !