Για παράδειγμα, είναι κάπως ειρωνικό, να στέκεται κάποιος και να φωτογραφίζει μπροστά από οικοδομή της οδού Καπνεργατών που χτίστηκε στα ερείπια -πρόσφατα σχετικά- καμένων καπναποθηκών και να ωρύεται στα κοινωνικά δίκτυα για την καταστροφή της απέναντι καπναποθήκης. Πολύ περισσότερο να αναζητεί ευθύνες για την καταστροφή σε ένα ιδιωτικό ακίνητο, όπου -τουλάχιστον στο επικρατούν οικονομικό σύστημα- ο μόνος που έχει λόγο είναι ο ιδιοκτήτης. Επειδή βέβαια, η απάθεια δεν συνιστά υποχρεωτικά και συλλογική ευθύνη, αν κάποιος πρέπει να δεχθεί κριτική είναι η συστηματική και διαχρονική αβλεψία της πολιτείας που έχει καταστήσει αδύνατη την αξιοποίηση με τον απίστευτο θεσμικό-γραφειοκρατικό εφιάλτη για τα διατηρητέα κτίρια. Ως προς τη συγκεκριμένη περιοχή των 12 Αποστόλων, ας μην αναζητήσουμε άλλες “γκρίζες” περιπτώσεις πολυκατοικιοποίησης που κάποιοι χαρακτήριζαν “ανάπτυξη”, δεν είναι της παρούσης…
Δηλαδή, η απόκτηση αυτών των ακινήτων από την αυτοδιοίκηση είναι ένα πρώτο βήμα (π.χ. Κτίριο Γκέρυ/ΙΚΑ, Κτίρια ΕΟΚ, Καπναποθήκη “Π”, Μουσείο Καπνού που επίσης έχει καεί ) αλλά στη συνέχεια χρειάζεται ένα πολύ ξεκάθαρο πλάνο επανάχρησης με σύγχρονη αντίληψη και, φυσικά, πόρους. Και καθώς οι Καπναποθήκες δεν είναι κτίρια κατοικίας αλλά βαριές και ογκώδεις υποδομές προσανατολισμένες σε άλλη χρήση, η προσπάθεια και τα κεφάλαια που απαιτούνται είναι πολλαπλάσια.
Τότε εντάχθηκε σε ένα κοινό ευρωπαϊκό πρόγραμμα με γαλλικό και ισπανικό δήμους, για την επανάχρηση παλιών βιομηχανικών κτιρίων, που οδήγησε στην πρώτη fast track ελαφριά συντήρηση της νότιας πτέρυγας, έφερε για πρώτη φορά τον κόσμο μέσα στο “Π” για μια συναυλία και μια εικαστική έκθεση το 1998 ενώ, προηγουμένως, είχε εγκατασταθεί η Φιλαρμονική. Έτσι περίπου ξεκίνησαν όλα και στην πορεία πήραν το δρόμο τους ενώ κομβική ήταν, φυσικά, η εγκατάσταση του Ιδρύματος και της Υπερνομαρχίας που αξιοποίησαν μεγάλο μέρος χωρίς πολύ δαπανηρές παρεμβάσεις.
Σήμερα οι συνθήκες είναι πολύ δυσκολότερες, το πλαίσιο πολύ πιο περίπλοκο και οι πόροι πιο δυσεύρετοι. Αν θέλουμε λοιπόν να είμαστε χρήσιμοι, ας αναζητήσουμε ρεαλιστικούς τρόπους, χρηματοδοτικά σχήματα και ευκίνητες μορφές παρέμβασης, που θα προσπεράσουν το θεσμικά γολγοθά, ώστε να γίνουν αυτά τα κτίρια ζωντανοί οργανισμοί. Και αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο εφόσον δεν υπάρχει καμία συνολική και εθνική πολιτική για το ζήτημα. Άλλωστε πολύ κοντά τα κτίρια που ανήκουν στο ΥΠ.ΠΟ παραμένουν σε τραγική κατάσταση, παρά το εξέχον αρχιτεκτονικό ενδιαφέρον.
Εδώ έχουμε το ακριβώς αντίθετο καθώς, στην ήδη διαμορφωθείσα ταύτιση της περιφερειακής αρχής με την παράταξη Σημιτσή και τη διανομή αξιωμάτων, τώρα έχουμε μια κίνηση με πολύ συμβολικά χαρακτηριστικά. Δεν μιλάμε απλώς για το γραμματέα του ΚΙΝΑΛ Ροδόπης, άρτι παραιτηθέντα, αλλά για τον Αντιπεριφερειάρχη του Άρη Γιαννακίδη, ο οποίος υπήρξε ο πιο σκληρός αντίπαλος της παράταξης που διοικεί σήμερα την Περιφέρεια. Αν κάποιος κοιτάξει γύρω του θα διαπιστώσει απόλυτη ταύτιση ΚΙΝΑΛ και ΝΔ, συνδικαλιστικά, πολιτικά, κοινωνικά και αυτό μοιάζει με “πάσα σε κενή εστία” για το ΣΥΡΙΖΑ.