Στην πράξη, οι όποιες αποφάσεις διευκολύνονται από τη νομοθετική παρέμβαση της προηγούμενης κυβέρνησης για την κατάργηση -ουσιαστικά- της Σαρία, μέχρι να εκλείψει ολοσχερώς, απογυμνώνονται τις δικαστικές εξουσίες. Κίνηση συμβατή τόσο με το γενικότερο πολιτικό πλαίσιο και το κράτος δικαίου, όσο και με το -αν πρέπει να λαμβάνεται υπόψη- λεγόμενο “εθνικό συμφέρον”.
Για την ιστορία, η κυβέρνηση Γιώργου Παπανδρέου, με αρκετούς υπουργούς από τη Θράκη, είχε συμφωνήσει με όλες τις πλευρές ένα πλαίσιο ανάδειξης Μουφτήδων από συγκεκριμένο σώμα αλλά έχασε πρόωρα την εξουσία, λίγο πριν νομοθετήσει. Επίσης, για την ιστορία ο πατέρας Μητσοτάκης είναι αυτός που κήρυξε ως Πρωθυπουργός την ισονομία-ισοπολιτεία και την κατάργηση των διοικητικών και άλλων διακρίσεων και ο Γ.Α.Π. αυτός που εφάρμοσε πολύ αποδοτικές πολιτικές στον τομέα της εκπαίδευσης και της ελληνομάθειας. Και οι δύο οικογένειες διατηρούν στενούς δεσμούς με τη μειονότητα της Θράκης, εκτοτε.
Πολύ περισσότερο, λίγες μέρες μετά τη “σφαγή” με τους εισακτέους, αντί για πολιτικάντικες ανακοινώσεις δημόσιων σχέσεων, δύο πράγματα αναμένει ακόμη η τοπική κοινωνία της Θράκης: Μια -χωρίς περιστροφές- “απολογία” των τραγικών αποφάσεων που ευθύνονται για τον εκούσιο ακρωτηριασμό τμημάτων όπως η Αρχιτεκτονική Ξάνθης και μια κριτική για την Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής και τις αρνητικές επιιπτώσεις στα περιφερειακά πανεπιστήμια. Οι δημόσιες σχέσεις ας περιμένουν…
Πάντως, ανώνυμη πηγή, με καλή γνώση των ακαδημαϊκών ζητημάτων της περιοχής, σχολίασε με νόημα πως όταν ένα Πανεπιστήμιο είναι ευάλωτο οικονομικά και έχει χρέη, τότε η διοίκηση αρχίζει να γίνεται υποτακτική στην πολιτική εξουσία. Σωστή ή λάθος, είναι μια διάσταση που οι εκτός των τειχών, δεν γνωρίζουν.
Φορείς με κύρος όπως το Λύκειο Ελληνίδων και η ΦΕΞ, προετοίμασαν ένα συνεκτικό πρόγραμμα και είχαν “κάτι να πούν”. Νεανικοί σύλλογοι όπως οι Βάτραχοι και ο ΠΑΣ Αντίκας έκαναν τη “διαφορά” καθώς παρουσίασαν ένα υπερ-πλήρες και ποιοτικό πρόγραμμα, θυσιάζοντας τα όποια έσοδα για να χρηματοδοτήσουν τις εκδηλώσεις και να αφήσουν το πολιτιστικό αποτύπωμά τους.
Αλλοι πάλι, (βλ. Απαράδεκτοι) οργάνωσαν, για παράδειγμα, βραδιές κινηματογράφου. Ίσως όχι κάτι εντυπωσιακό αλλά σίγουρα κάτι νέο. Εδώ ακριβώς είναι μια μετωπική σύγκρουση με την άλλη αντίληψη για τις Γιορτές -μάλλον πλειοψηφούσα- ότι χωρίς σουβλάκια (και κέρδη) δεν υπάρχουν Γιορτές Παλιάς Πόλης. Κυνικό αλλά αυτό αντιληφθήκαμε φέτος, χωρίς περιστροφές…