Για αυτό και “όργωσε” κυριολεκτικά αυτή την “άγονη γη” και έφτασε μέχρι το τελευταίο χωριό, προσπαθώντας να μιλήσει στις ψυχές των ανθρώπων με το θέατρο, το έβαλε στα σχολεία, το ακολούθησε στα δρώμενα και στην παράδοση. Ένας γνήσιος “λαϊκός” καλλιτέχνης όχι γιατί η τέχνη του δεν είχε ύψος -αντιθέτως ήταν ένας μεγάλος θεατράνθρωπος- αλλά γιατί την έκανε προσιτή στην κοινωνία. Υπό αυτή την έννοια, φρόνιμο θα είναι αποδοθεί στη μνήμη του η αναγκαία τιμή.
Ας μην κάνουμε υποδείξεις, κάποια πράγματα (και χώροι “ορφανοί” από όνομα) είναι προφανή. Το παρελθόν της πόλης δεν προδιαθέτει θετικά βέβαια: Ψάχνουμε ακόμη πώς τιμήθηκε ο μεγάλος Στέφανος Ιωαννίδης, η Κατίνα Βέικου-Σεραμέτη, ο Θωμάς Εξάρχου. Ακόμη και ο τεράστιος Μάνος Χατζιδάκις για πολλές δεκαετίες ήταν “αόρατος” και παρέμενε διωγμένος. Δεν αγαπά τα γράμματα και τις τέχνες η Ξάνθη και ας παινεύεται για το αντίθετο. Αλλά ας ελπίσουμε ότι θα αλλάξει η ροή των πραγμάτων έστω και αργά…
Ακριβώς όπως οποιοσδήποτε φορέας -ακόμη και η τελευταία ΜΚΟ- που επιχορηγείται από το κράτος ή την αυτοδιοίκηση έστω και με ένα ευρώ οφείλει να υποβάλει τις οικονομικές του καταστάσεις, έτσι και το Γηροκομείο οφείλει να είναι απολύτως “ανοιχτό” προς την τοπική κοινωνία και να δώσει απαντήσεις στους ψιθύρους για την ίδρυση ή μη Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρίας από μέλη του Δ.Σ., την φημολογούμενη άρνηση να υπαχθεί σε καθεστώς ΝΠΔΔ όπως το Ψυχολογικό Κέντρο στο παρελθόν, τις παραιτήσεις μελών στο παρελθόν με αφορμή τα περιουσιακά, τη λοιπή φημολογία για την εκποίηση ακινήτων του ιδρύματος με αγοραστές που σχετίζονται με το Δ.Σ.