Η μεγαλύτερη κρίση στην περιοχή για το κυβερνών κόμμα, στα δύο χρόνια της διακυβέρνησης, φαίνεται ότι προκύπτει από το κλείσιμο του συνοριακου σταθμού στη Νυμφαία και την αβλεψία που προφανώς οδήγησε σε αυτό. Καραμαναλικοί και Μητσοτακικοί, Ευριπίδης και Μέτιος, ή όποιον άλλον συνδυασμό και αν επιλέξει κάποιος, δύο είναι τα στρατόπεδα που μάχονται αυτή τη στιγμή και προφανώς, δικαιολογημένη η κριτική του κόσμου, όποιος και αν ευθύνεται.

Το πλήγμα βέβαια για την περιοχή είναι μεγάλο και φαίνεται ότι, σε συνδυασμο και με άλλα συμφέροντα, τα “μαχαίρια” βγήκαν και τα χτυπήματα είναι πολλά, καθώς κάποιοι, μέσα στην σκληρή κόντρα, δικαιώνουν όσα μέχρι πρόσφατα κατήγγειλαν αντιπολιτευόμενα στην κυβέρνηση Μ.Μ.Ε. Να θυμίσουμε βέβαια ότι και πέρυσι η Περιφέρεια ΑΜΘ είχε αδικηθεί κατάφωρα (η Ξάνθη ακόμη περισσότερο) από τους ιδιαίτερα προβληματικούς χειρισμούς για το άνοιγμα των βόρειων χερσαίων συνόρων,  μετά την πρώτη καραντίνα.

Πιο πολύ από όλες τις ανακοινώσεις και τις κριτικές για την κατάσταση, πρέπει να ξεχωρίσει κανείς αυτή του ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί πολύ απλά, δεν υπήρξε ποτέ ! Μπορεί να φρόντισε ο “γαλάζιος εμφύλιος” να αναδείξει τις πτυχές του προβλήματος αλλά η αξιωματική αντιπολίτευση εν μέσω της πιο μεγάλης αμφισβήτησης για τη ΝΔ στην περιοχή, απουσίασε. Μπορεί να έχουμε καθημερινές ανακοινώσεις για μια σειρά από ζητήματα αλλά για το πιο σημαντικό υπήρξε σιγή.

Καλό είναι λοιπόν να ξέρουν οι αρμόδιοι κομματικοί παράγοντες ότι η αντιγραφή και αναπαραγωγή των κεντρικών θέσεων του κόμματος επί παντός επιστητού είναι συνηθως χασομέρι. Πολιτική είναι να αφουγκράζεσαι ποιο είναι το ένα και σοβαρό τοπικό πρόβλημα, να γνωρίζεις τις χειροπιαστές συνέπειες ώστε να κάνεις πραγματική αλλά και χρήσιμη πολιτική. Αυτό ίσως αναδεικνύει και τη βασική αδυναμία των τοπικών δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ, που αποτυπώθηκε περίτρανα σε όλες τις τελευταίες εκλογικές μάχες (θετικά και αρνητικά) για τη γείωση με την κοινωνία και την πραγματική οικονομία.

Προβληματισμός επικρατεί στους φιλάθλους του ΑΟΞ για την ήττα-σοκ από τον Εργοτέλη και την απώλεια του τεράστιου πλεονεκτήματος για την απευθείας άνοδο. Εκτός από συνήθεις επαρχιώτικες αντιδράσεις που είναι υπερβολικές “και στα πάνω και στα κάτω”, χρειάζεται λίγο περίσκεψη για τη διαδρομή που είχε να διανύσει αυτή η ομάδα. Δηλαδή να ξεκινήσει από το μηδέν διοικητικά και αγωνιστικά, να ξεπεράσει τις δυσκολίες προσαρμογής και μάλιστα χωρίς τον πανίσχρυσο κόσμο της στο γήπεδο, να βρεθεί στην κορυφή και να διαχειριστεί όλη αυτή την κατάσταση. Πράγματι δεν είναι εύκολο και ήδη είχαν γίνει υπερβάσεις.

Ας μην ξεχνάμε ότι συνεχίζει να κρατά την τύχη στα χέρια της για τη δεύτερη θέση και δεν είναι απίθανο να βρεθεί ακόμη και μόνη πρώτη το βράδυ της Τετάρτης. Ίσως μάλιστα, να είναι πιο θετικό ότι την κέρδισε και απέκτησε κίνητρο ο Εργοτέλης, αφού με ισοπαλία, ο Ιωνικός θα ήταν ήδη “ανεβασμένος”. Αν πρέπει να μιλήσουμε για το θέαμα και την απόδοση, πράγματι είναι απογοήτευση. Αλλά αν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές, οποιαδήποτε ελληνικό ματς ποδοσφαίρου, οποιασδήποτε κατηγορίας δεν διεξάγεται ανάμεσα στις 4 ή 5 πρώτες ομάδες της Α Κατηγορίας, πραγματικά “δεν βλέπεται”. Αυτό είναι το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Για όσους πάλι, στην “αναμπουμπούλα”, χαίρονται και υπαινίσσονται ότι προτιμούσαν την “προτέρα κατάσταση”, πολύ απλά “να μας λείπει το βύσσινο”. Η φετινή χρονιά απέδειξε ότι ένας σοβαρός επενδυτής με μια διοίκηση που κάνει απλώς τα αυτονόητα και λειτουργεί ποδοσφαιρικά, μπορεί να παράξει πολύ περισσότερο έργο. Λάθη θα γίνουν, αλλά σημασία έχει το σχέδιο που ακολουθείται. Αν λοιπόν η ιδιοκτησία επιμένει σε αυτό το πλάνο, τότε αυτή η χρονιά είναι επιτυχημένη, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα στην τελευταία αγωνιστική. Αν μάλιστα καταφέρει να επιστρέψει “με την πρώτη” στη Superleague ο ΑΟΞ, τότε θα μιλάμε ρεαλιστικά για μεγάλο επίτευγμα.