Η επιλογή του Γιάννη Παπαχρόνη να “παραιτήσει” την παράταξή του στο Δημοτικό Συμβούλιο και στη συνέχεια να το ανακαλέσει, προφανώς και δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστη. Οι πρακτικές “παραιτούμαι” και “ξε-παραιτούμαι” δεν γίνονται ανεκτές ούτε σε 15μελές σχολικό συμβούλιο, πόσο μάλλον σε ένα δημοτικό συμβούλιο. Χρειάζεται στοιχειώδης σοβαρότητα στις δημόσιες παρεμβάσεις των ανθρώπων που θέλουν να ασχολούνται με τα κοινά.
Και μάλιστα, ενώ εκδίδεται μια ανακοίνωση, σε αυτή δεν δίνεται καμία απάντηση και αιτιολόγηση της ανάκλησης των παραιτήσεων – εφόσον αυτές ποτέ δεν κατατέθηκαν επίσημα σε αντίθεση με τον Β. Παπαδόπουλο που υλοποίησε την προαναγγελία του- αλλά κάποιες γενικολογίες και συνθήματα που παραπέμπουν σε προεκλογική περίοδο αλλά όχι σε πολιτική συζήτηση για το σήμερα.
Η δε επιλογή να ιδρυθεί… σωματείο (;) που θα έχει το όνομα του συνδυασμού, τη στιγμή που υπάρχει πολιτική παράταξη για να επιτελέσει ακριβώς αυτό το ρόλο, πραγματικά προκαλεί θυμηδία. Μήπως δεν έχει αρκετές σφραγίδες και καρέκλες αυτή η παράταξη; Μήπως δεν έχει δεχτεί σφοδρή κριτική ότι έχει ανακατέψει επικίνδυνα ιδρύματα και κοινωφελείς σκοπούς σωματείων με την πολιτική ενώ ονόματα και πρόσωπα, ανακυκλώνονται και ταυτίζονται διαρκώς; Ή μήπως δόθηκαν ποτέ οι απαντήσεις που απαιτεί η κοινή γνώμη για τους ψιθύρους που ακούγονται;
Η εποχή που η εθελοντική δράση ήταν στο απυρόβλητο έχει διακοπεί από τη στιγμή που κάποιοι πέρασαν στην πολιτική, όπως είχαν κάθε δικαίωμα να κάνουν. Αντίστοιχα, η πολιτική δράση δεν είναι εθελοντικό σωματείο με “χαρούμενα” και πολύχρωμα λόγια όπως μέχρι πρότινος, ούτε μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι απομονώνεται από τα υπόλοιπα σωματεία που ελέγχει η παράταξη Παπαχρόνη. Είναι τόσο πολύ μπλεγμένα μεταξύ τους ολα που ανήκουν πια στη σφαίρα της πολιτικής και άρα της δημόσιας κριτικής. Και η αστοχία σε ένα τομέα επηρρεάζει μοιραία τα πάντα…
Σε ότι αφορά στο δημοτικό συμβούλιο, είναι πράγματι προβληματική η κατάσταση με την παραγωγή πολιτικού λόγου, όχι μόνο στην περίοδο πανδημίας αλλά από την αρχή της περιόδου. Είναι ίσως αποκαρδιωτική η εικόνα και αυτό αφορά όλες τις παρατάξεις και όχι μόνο τη δημοτική αρχή, που όμως πρέπει να αναλάβει πρωτοβουλία για αποκλιμάκωση. Όμως, όποιος πιστεύει ότι κάποιος πολίτης προβληματίζεται ή τον απασχολούν οι ατέρμονες συζητήσεις και οι ακατάληπτες διαδικασίες αυτού του δημοτικού συμβουλίου είναι βαθιά νυχτωμένος.
Οι πολιτες δεν ενδιαφέρθηκαν καλά-καλά όταν στο Δημοτικό Συμβούλιο λάμβαναν χώρα ομηρικές και υψηλού επιπέδου πολιτικές αντιπαραθέσεις μεταξύ Αμοιρίδη, Σαββανίδη, Χουλιάρα, Στυλιανίδη, Πούλιου, Ξυνίδη, Μπένη, Γούναρη, Καραλίδη, Δέλκου κλπ, πώς να ενδιαφερθούν για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα; Αυτό δεν είναι μομφή για τα πρόσωπα που σήμερα είναι στο προσκήνιο -και μάλιστα προέκυψαν από πιο δίκαιη εκλογική διαδικασία- όμως οι εποχές και τα πολιτικά επίδικα είναι διαφορετικά ενώ είναι οφθαλμοφανής η έλλειψη πολιτικής συγκρότησης συνολικά.
Οι πολίτες ασχολούνται με τα βασικά προβλήματα μιας πόλης και μια δημοτική αρχή κρίνεται από τις λύσεις που μπορεί να προσφέρει σε αυτά. Το όραμα έχει φύγει πια από τη συζήτηση στην Ξάνθη γιατί οι απαιτήσεις έχουν χαμηλώσει και σε αυτό συντέλεσε και η φτωχοποίηση της κοινωνίας. Σε ότι αφορά στις ισορροπίες, με όσα παρακολουθούμε φαίνεται ότι η παράταξη Μελισσόπουλου εντός της αίθουσας καθίσταται με ευκολία ο κύριος αντιπολιτευτικός πόλος, και αυτό συνιστά και αυξημένες ευθύνες. Όμως τα 2,5 χρόνια που μεσολαβούν για τις επόμενες εκλογές είναι τεράστιος πολιτικός χρόνος.
ΥΓ: Ας διδαχτούν τόσο στην παράταξη του Παπαχρόνη όσο και στο Δήμο συνολικά από τη στάση του Στέλιου Αρσενίου, που όταν τέθηκε ζήτημα μαζικών παραιτήσεων και πιθανότητα να μπορεί να αναλάβει αξίωμα δημοτικού συμβούλου αρνήθηκε να μπει καν στη διαδικασία της συζήτησης και το τεκμηρίωσε ηθικά όσο και πολιτικά… Όπως και από συμβούλους που στο παρελθόν παραχώρησαν τη θέση τους σε νεότερους, προκειμένου να αποδείξουν την πολιτική τους συνέπεια και την υποταγή του προσωπικού στο γενικό καλό…
