Άλλωστε, το γεγονός ότι ήδη 10 σχολικά τμήματα έχουν κλείσει λόγω κρουσμάτων κοροναϊού δείχνει ότι τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Αυτό μάλιστα δημιουργεί και προβληματισμό γιατί οι ανακοινώσεις για τα κλειστά τμήματα έρχονται σε σύγκρουση με τον μικρό ως μηδενικό αριθμό κρουσμάτων που ανακοινώθηκαν τις προηγούμενες μέρες στην Ξάνθη.
Επιπρόσθετα, η κριτική για τους κυβερνητικούς χειρισμούς δεν είναι πια ένα αντιπολιτευτικό αφήγημα αλλά τέμνει οριζόντια την κοινωνία γιατί οι επιπτώσεις πλήττουν όλους τους πολίτες πλέον. Και έτσι, η βόλτα του Πρωθυπουργού στην Ικαρία δεν πέρασε απαρατήρητη ακομη και αν αποσιωπήθηκε από τα κεντρικά ΜΜΕ. Ακόμη και η σιωπή κάποιων ανθρώπων υπονοεί την κριτική πως απέναντι σε μια κοινωνία χειμαζόμενη, απαιτούνται όρια και συστολή.
Σε πιο δυσμενή θέση βέβαια ο παραιτηθείς Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Δ. Λιγνάδης, τόσο γιατί έτυχε έντονης κυβερνητικής στήριξης στο πιο υψηλό επίπεδο -και άρα η υπόθεσή του σε μια κανονική χώρα θα προκαλούσε και πολιτικές εξελίξεις- όσο και γιατί οι καταγγελίες που τον αφορούν είναι οι πλέον ειδεχθείς που έχουμε παρακολουθήσει. Σε κάθε περίπτωση όμως η αποδοκιμασία των πράξεών δεν πρέπει να συναρτάται με την πολιτική τοποθέτηση του θύτη αλλά με την προστασία του θύματος. Είναι αποτρόπαια για δεξιούς και αριστερούς.
Δεν σοκάρεται κανείς με όλα αυτά, δεν είναι άγνωστα στους περισσότερους. Απλά όλες αυτές οι κοπέλες, 40 ως 50 ετών σήμερα, προχώρησαν στη ζωή τους και δεν θα είχαν την παραμικρή πρόθεση (και δεν θα έπρεπε) να βάλουν ποτέ τους εαυτούς τους σε δύσκολη θέση. Οι δε υπαίτιοι ας θυμούνται ότι τα αδικήματα παραγράφηκαν ποινικά αλλά ποτέ ηθικά, ειδικά για όσους διακρίθηκαν σε αυτή την κοινωνία ως τιμητές της ηθικής των πάντων. Μπορούν να αισθάνονται “ασφαλείς” αλλά ας μην ξύνονται και στη “γκλίτσα του τσομπάνη” γιατί οι μνήμες μεταφέρονται από βιολογικά νεότερους ανθρώπους, στις επόμενες γενιές…