Τίποτε δεν είναι δεδομένο με την πανδημία στην Ξάνθη. Μπορεί η μείωση των κρουσμάτων να προκαλεί εφησυχασμό αλλά η αύξηση το Σ/Κ όσο και η ανακοίνωση του Ιατρικού Συλλόγου που προειδοποιεί ότι αναμένεται άνοδος, δείχνει ότι για να παραμείνει έξω από τα μέτρα που πλήττουν άλλες περιοχές, η Ξάνθη πρέπει να υπάρξει προσπάθεια από όλους.

Άλλωστε, το γεγονός ότι ήδη 10 σχολικά τμήματα έχουν κλείσει λόγω κρουσμάτων κοροναϊού δείχνει ότι τα πράγματα δεν είναι εύκολα. Αυτό μάλιστα δημιουργεί και προβληματισμό γιατί οι ανακοινώσεις για τα κλειστά τμήματα έρχονται σε σύγκρουση με τον μικρό ως μηδενικό αριθμό κρουσμάτων που ανακοινώθηκαν τις προηγούμενες μέρες στην Ξάνθη.

Μετά από ένα χρόνο πανδημίας, ο βαρύς φόρος σε ανθρώπινες ζωές, η οικονομική καταστροφή ειδικά για την Ξάνθη και η κόπωση της κοινωνίας δείχνουν ότι η περυσινή άνοιξη (με ό,τι αυτό συνεπάγεται) δεν θα επαναληφθεί.

Επιπρόσθετα, η κριτική για τους κυβερνητικούς χειρισμούς δεν είναι πια ένα αντιπολιτευτικό αφήγημα αλλά τέμνει οριζόντια την κοινωνία γιατί οι επιπτώσεις πλήττουν όλους τους πολίτες πλέον.  Και έτσι, η βόλτα του Πρωθυπουργού στην Ικαρία δεν πέρασε απαρατήρητη ακομη και αν αποσιωπήθηκε από τα κεντρικά ΜΜΕ. Ακόμη και η σιωπή κάποιων ανθρώπων υπονοεί την κριτική πως απέναντι σε μια κοινωνία χειμαζόμενη, απαιτούνται όρια και συστολή.

Η χώρα συγκλονίζεται βέβαια και από τις αποκαλύψεις του ελληνικού #metoo. Κιμούλης, Σπυρόπουλος, Φιλιππίδης και άλλοι σε μικρότερο βαθμό, πρωταγωνιστούν στις αποκαλύψεις που μάλλον ήταν μια αναγκαία κάθαρση για πράγματα που, λίγο-πολύ, δεν προκάλεσαν έκπληξη σε κανέναν, αν και ανέτρεψαν μύθους για αρκετούς ανθρώπους, που είχαν δημοφιλία αλλά και καλλιτεχνικό όγκο.

Σε πιο δυσμενή θέση βέβαια ο παραιτηθείς Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου Δ. Λιγνάδης, τόσο γιατί έτυχε έντονης κυβερνητικής στήριξης στο πιο υψηλό επίπεδο -και άρα η υπόθεσή του σε μια κανονική χώρα θα προκαλούσε και πολιτικές εξελίξεις-  όσο και γιατί οι καταγγελίες που τον αφορούν είναι οι πλέον ειδεχθείς που έχουμε παρακολουθήσει. Σε κάθε περίπτωση όμως η αποδοκιμασία των πράξεών δεν πρέπει να συναρτάται με την πολιτική τοποθέτηση του θύτη αλλά με την προστασία του θύματος. Είναι αποτρόπαια για δεξιούς και αριστερούς.

Αυτό το κίνημα πάντως, δεν θα συμπαρασύρει σε αποκαλύψεις τα εγχώρια φαινόμενα του παρελθόντος στην Ξάνθη, όταν ανήλικα -κυρίως- κορίτσια  σε προηγούμενες δεκαετίες βρέθηκαν στο επίκεντρο σεξουαλικής εκμετάλλευσης, με την απατηλή προσμονή για κάτι “λαμπερό” μέσα σε μια παγωμένη και απομονωμένη επαρχία . Ως και σαν δόλωμα για πολιτικάντικους εκβιασμούς από τους αδίστακτους θύτες.

Δεν σοκάρεται κανείς με όλα αυτά, δεν είναι άγνωστα στους περισσότερους. Απλά όλες αυτές οι κοπέλες, 40 ως 50 ετών σήμερα, προχώρησαν στη ζωή τους και δεν θα είχαν την παραμικρή πρόθεση (και δεν θα έπρεπε) να βάλουν ποτέ τους εαυτούς τους σε δύσκολη θέση.  Οι δε υπαίτιοι ας θυμούνται ότι τα αδικήματα παραγράφηκαν ποινικά αλλά ποτέ ηθικά, ειδικά για όσους διακρίθηκαν σε αυτή την κοινωνία ως τιμητές της ηθικής των πάντων. Μπορούν να αισθάνονται “ασφαλείς”  αλλά ας μην ξύνονται και στη “γκλίτσα του τσομπάνη” γιατί οι μνήμες μεταφέρονται από βιολογικά νεότερους ανθρώπους, στις επόμενες γενιές…