Της Δανάης Καραμεσίνη-Σπινθάκη *
2021: Η Σοφία Μπεκατώρου, χρυσή Ολυμπιονίκης της Ιστιοπλοΐας, σε μια ημερίδα του Υπουργείου Αθλητισμού αποκαλύπτει τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη από παράγοντα της Ομοσπονδίας το 1998, δίνοντας το βήμα σε άλλες αθλήτριες, όπως τη Νίκη Μπακογιάννη αλλά και σε άλλες γυναίκες να εξομολογηθούν παρόμοιες εμπειρίες.
2018: Η Ελένη Τοπαλούδη, μια κοπέλα, που πριν λίγες μέρες θα γινόταν 24 ετών, από το Διδυμότειχο Έβρου που πήγε στη Ρόδο να σπουδάσει, βιάστηκε και δολοφονήθηκε από δύο άνδρες, την περίοδο των πιο ανέμελων χρόνων, των φοιτητικών.
Και άλλες παρόμοιες ιστορίες, όπου το “αδύναμο” φύλο (για κάποιους η γυναίκα) υφίσταται κάθε είδους βία (σωματική, λεκτική, ψυχολογική), σεξουαλική παρενόχληση ή κακοποίηση από το “δυνατό” φύλο, που χρησιμοποιεί τη “δύναμη” του ως μέσο υποταγής απέναντι στον άλλο άνθρωπο.
Σύμφωνα με το άρθρο 4 του Συντάγματος “Όλοι οι Έλληνες είναι ίσοι μεταξύ τους και έχουν τα ίδια δικαιώματα και υποχρεώσεις” και με το άρθρο 5 του Συντάγματος “Όλοι όσοι βρίσκονται στην Ελληνική Επικράτεια απολαμβάνουν την απόλυτη προστασία της ζωής, της τιμής και της ελευθερίας τους, χωρίς διάκριση εθνικότητας, φυλής, γλώσσας και θρησκευτικών ή πολιτικών πεποιθήσεων.”
Αυτό σημαίνει ότι ο καθένας είναι ελεύθερος και ίσος να απολαμβάνει τα αγαθά που του προσφέρει η ίδια η ζωή και δεν έχει δικαίωμα κανένας να του τα στερεί, επειδή έχει εξουσία, την οποία καταχράται, επειδή είναι ο εργοδότης, ο προπονητής, ο καθηγητής, ο προϊστάμενος, ο γιατρός ή κάποιος συγγενής.
Πόσες γυναίκες έχουν υποστεί βία ή κακοποιηθεί και είτε εξαιτίας αυτής της βίας πέθαναν είτε το έχουν καταγγείλει αμέσως( σπάνιο) είτε δεν το έχουν αποκαλύψει ποτέ, επειδή ο θύτης τους εκβίαζε ή φοβόντουσαν την απόρριψη από το οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον, είτε αν το έχουν αποκαλύψει μετά από χρόνια να δέχονται την κριτική κάποιων που αναρωτιούνται “Γιατί τώρα; Τώρα το θυμήθηκε”. Θα τους απαντήσω ότι δεν το θυμήθηκε τώρα, αλλά τώρα ένιωσε έτοιμη, δυνατή για αυτή την αποκάλυψη.
Σύμφωνα με τη μεγαλύτερη δημοσκοπική έρευνα που έχει διεξαχθεί παγκοσμίως, για τη βία κατά των γυναικών (2014, FRA / Fundamental Rights Agency – Europa / Οργανισμός Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης) με τη συμμετοχή πάνω από 42.000 γυναικών, ηλικίας από 18 έως 74 ετών, από 28 κράτη μέλη της ΕΕ: 1 στις 3 γυναίκες στην ΕΕ έχει υποστεί σωματική βία από την ηλικία των 15 ετών και άνω, 1 στις 2 γυναίκες έχει βιώσει ψυχολογική βία από τον σύντροφό της,1 στις 20 γυναίκες έχει πέσει θύμα βιασμού 1 στις 3 γυναίκες έχει παρενοχληθεί σεξουαλικά στο χώρο εργασίας και 50 γυναίκες χάνουν τη ζωή τους κάθε εβδομάδα εξαιτίας της ενδοοικογενειακής βίας στην ΕΕ.
Ποτέ δεν θα ξεχάσω την εικόνα της μητέρας της Ελένης Τοπαλούδη μετά την ετυμηγορία του Δικαστηρίου. Πόσες μητέρες ακόμη πρέπει να πενθήσουν τα κορίτσια τους, επειδή κάποιοι αδίστακτοι ασέλγησαν πάνω τους;
Πόσες γυναίκες πρέπει να βιώσουν τέτοιες αποτρόπαιες πράξεις που θα σημαδέψουν όλη τους τη ζωή;
Τα εγκλήματα του βιασμού και της βίας είναι αυτεπαγγέλτως διωκόμενα, που σημαίνει ότι δεν μπορεί να τα καταγγείλει μόνο ο παθών με έγκληση αλλά και κάθε τρίτος που γνωρίζει το συμβάν με μήνυση.
Καλώ λοιπόν τους παθόντες αλλά και κάθε τρίτο-γνώστη να το καταγγείλει στις αρμόδιες αρχές και να μην φοβηθεί από τον τυχόν εκβιασμό που μπορεί να υφίσταται από τον θύτη.
Με την καταγγελία δεν τιμωρείται μόνο το “τέρας” αλλά σώζονται και τα μελλοντικά θύματα του.
Θα ήθελα η δικαιοσύνη να δημιουργήσει ένα νομοθετικό πλαίσιο στη χώρα μας, όπως στην Κύπρο, όπου οι ποινές που θα επιβάλλονται στους δράστες αυτών των ειδεχθών εγκλημάτων να είναι πολύ αυστηρές, οι οποίες θα εκτίονται ολόκληρες και δεν θα μειώνονται λόγω μεταμέλειας και ελαφρυντικών.
Πρέπει να ανοίξουν τα στόματα!
Και τα στόματα θα ανοίξουν μόνο όταν τα θύματα νιώσουν δυνατά και πάψουν να φοβούνται!
Και αυτό θα συμβεί μόνο όταν η πολιτεία και η κοινή γνώμη σταθεί πράγματι δίπλα τους και τους προστατέψει.
* Η Δανάη Καραμεσίνη-Σπινθάκη είναι πτυχιούχος της Νομικής Σχολής Αθηνών