Και εκεί που όλα τα προβλήματα της πόλης ήταν λυμμένα, μέγα ζήτημα ανέκυψε ξαφνικά με την αφίσα του Δήμου Ξάνθης για τα φετινά Ελευθέρια και τη συμπλήρωση 101 ετών από την απελευθέρωση.
Η εικαστική σύνθεση και σύνδεση του ξανθιώτη πολεμιστή της περιόδου των Βαλκανικών Πολέμων με τη νεολαία του σήμερα, φαίνεται ότι προκαλεί ποικίλες αντιδράσεις. Από απλούς πολίτες αλλά ακόμη και από πολιτικές παρατάξεις, εκφράστηκαν αρκετές θέσεις για την αφίσα, σε ένα διάλογο που ξεκίνησε από τα κοινωνικά δίκτυα και κατέληξε να γίνει πολιτικό ζήτημα.
Η αφίσα, κρίνεται εικαστικά και συνολικά καλλιτεχνικά, άρτια, το θέμα της όμως μπορεί να ειδωθεί και ως αμφιλεγόμενο καθώς κάποιοι αντιδρούν στην ύπαρξη των νεανικών πάνινων παπουτσιών, που αναπαριστούν το σήμερα. Μέχρι εκεί είναι είναι απλώς ένα θέμα αισθητικής και αντίληψης για την οποία υπεισέρχεται το υποκειμενικό στοιχείο. Υποκειμενικό είναι άλλωστε το γεγονός ότι η άποψη πολλών για ένα έργο τέχνης μεταβάλλεται ανάλογα με τον καλλιτέχνη που το υπογράφει ακόμη και αυτόν που το χρηματοδοτεί. Για παράδειγμα, αν ισχύει ότι ο στρατιώτης της φωτογραφίας είναι ο παππούς του δημιουργού, πρόκειται για στοιχείο που αλλάζει τα δεδομένα και ανατρέπει το πιθανό αφήγημα της “ασέβειας”. Αλλά όλα αυτά είναι ζητήματα προσωπικής θεώρησης.
Υπάρχουν όμως και κάποιες επικίνδυνες προεκτάσεις. Είτε από αντιπολιτευτικό οίστρο, είτε από ευκαιρία να βγουν στην επιφάνεια, άποψη για τα εικαστικά εκφράζουν, και μάλιστα εκφέροντας τοξικό λόγο, αρκετοί που προκαλούν θυμηδία.
Χρειάζεται μεγάλο θράσος για να φωνασκούν και να εμφανίζονται ως και τιμητές της τέχνης αυτοί που για μεγάλο χρονικό διάστημα καταδίκασαν την αισθητική της πόλης σε μπουζουκλερί – μαζορέτες- καλλιστεία. Αλλά ευθύνη έχουν και όσοι τοποθετούνται σήμερα για ένα εικαστικό ζήτημα αλλά σιώπησαν εκκωφαντικά μπροστά στην κραυγαλέα επικράτηση της υποκουλτούρας ως κυρίαρχης αισθητικής στην Ξάνθη.
Η τέχνη κρίνεται υποκειμενικά αλλά το θράσος έχει αντικειμενική υπόσταση.
xanthi2.gr
