“Όχι άλλοι νεκροί εν ώρα εργασίας. Η ταξική οργάνωση είναι ζωτική ανάγκη!” αναφέρει σε ανακοίνωσή της η Ταξική Πορεία Ξάνθης, μετά το θάνατο του 24χρονου ντελιβερά την Πέμπτη.
Αναλυτικά η ανακοίνωση:
Ακόμα ένας νέος άνθρωπος, ο 24χρονος Αμέτ Ογλού Ερκούτ, που εργαζόταν ως ντελιβεράς σε ψητοπωλείο της πόλης μας, έχασε χθες το απόγευμα τη ζωή του. Όντας εν ώρα εργασίας και πάνω στο μηχανάκι του, έπαθε ανακοπή καρδιάς και έπειτα προσέκρουσε σε οχήματα επί της οδού 28ης Οκτωβρίου. Ήταν πατέρας ενός μικρού κοριτσιού, και παρά το διαγνωσμένο σοβαρό πρόβλημα υγείας του, αναγκαζόταν να δουλεύει για ένα πενιχρό μεροκάματο, ενώ εξοργιστικό είναι το γεγονός ότι η εργοδοσία τον είχε ανασφάλιστο!
Το περιστατικό αυτό δεν είναι το πρώτο που συμβαίνει, καθώς ήδη μετράμε νεκρούς ή σακατεμένους μεροκαματιάρηδες στην περιοχή μας αλλά και πανελλαδικά. Δυο νεκροί εργάτες στο Δημάριο, στο εργοτάξιο της εταιρίας ΑΚΤΩΡ που κατασκευάζει τον κάθετο Ελληνοβουλγαρικό οδικό άξονα, δυο νεκροί εργάτες στο εργοστάσιο της ΕΛΒΙΖ, ένας νεκρός εργάτης σε λατομείο στο Βώλακα της Δράμας, ένας νεκρός στο εργοστάσιο της ΒΙΚΡΕ της Καβάλας και η λίστα καθημερινά δυστυχώς μεγαλώνει…
Για εμάς ο θάνατος αυτός δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία». Η καθημερινή πίεση που βιώνει με έντονο τρόπο ο κλάδος των διανομέων-ντελιβεράδων, ο αυξημένος φόρτος εργασίας ιδιαίτερα από το ξέσπασμα της πανδημίας και τα lockdown, τα εξοντωτικά ωράρια και οι απλήρωτες υπερωρίες, η επιβάρυνση του εργαζόμενου για τις βενζίνες και τη συντήρηση του δικύκλου ή οι ελάχιστες παροχές των εργοδοτών σε εξοπλισμό και μέσα προστασίας, δημιουργούν μια ασφυκτική κατάσταση. Άγχος και στρες για να πάνε οι παραγγελίες στην ώρα τους, δουλειά υπό αντίξοες καιρικές συνθήκες καύσωνα, βροχής, χιονιού ή δυνατών ανέμων, κομμένες άδειες και ρεπό για να «βγει η δουλειά». Τα παραπάνω συνθέτουν μια αρκετά δύσκολη καθημερινότητα για τους διανομείς και ντελίβερι, ενώ παράλληλα ευνοούν τα ατυχήματα την ώρα της δουλειάς.
Ο θάνατος αυτός δεν πρέπει να περάσει «στα ψιλά». Σε κάθε χώρο εργασίας, μόνο η οργάνωση και η διεκδίκηση μπορεί να ανακόψει την επέλαση της βαρβαρότητας. Για να μη θρηνήσουμε άλλους νεκρούς και σακατεμένους, πρέπει να αναμετρηθούμε με όλες τις δυσκολίες της δουλειάς και τις απειλές των εργοδοτών. Για να μη συνηθίσουμε το θάνατο, πρέπει να «συνηθίσουμε» στη συλλογική στάση απέναντι στην εργοδοσία, απέναντι στο κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του. Μόνο μέσα από τη συσπείρωση των εργαζομένων, την ενότητα με βάση το ταξικό μας συμφέρον, τη σύγκρουση με τις αντεργατικές πολιτικές μπορούμε να ελπίζουμε πως θα ζήσουμε με αξιοπρέπεια.
