Αν οι συσκέψεις φορέων θα μπορούσαν να προσφέρουν κάτι ουσιαστικό, θα είχαν σίγουρα καταργηθεί. Πόσο μάλλον οι συσκέψεις όταν καταλήγουν σε …τριμελείς και πενταμελείς επιτροπές , οπότε η κατάσταση καταλήγει να είναι φαιδρή. Εκεί οδηγήθηκε και η πρόσφατη σύσκεψη στην Ξάνθη, παρόλο που το διακύβευμα είναι οι τρομακτικές οικονομικές επιπτώσεις  λόγω της πανδημίας. Και μάλιστα, με σοβαρές κατηγορίες για “καπέλωμα”.

Το xanthi2.gr επέλεξε συνειδητά την περίοδο της πανδημίας, να εστιάσει στην ψυχρή καταγραφή και ενημέρωση και λιγότερο στα σχόλια. Άνθρωποι αρρώστησαν και κάποιοι πέθαναν, άλλοι έχασαν τις δουλειές και είδαν τις επιχειρήσεις τους να γκρεμίζονται, κόσμος κλείστηκε στα σπίτια και άρχισε να αντιδρά σπασμωδικά, δεν είναι ώρα για κριτική. Άλλωστε, τα κόμματα κεντρικά και οι βουλευτές είχαν πολύ προσεκτική και επικοδομητική κριτική ενώ ο απολογισμός θα γίνει μετά. Αλλά η πρόσφατη “σύσκεψη φορέων” είναι κάτι που δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστo.

Στην Ξάνθη,  έχουν συγκληθεί τα τελευταία χρόνια  χρόνια εκατοντάδες “συσκέψεις φορέων” με κάθε πιθανή και απίθανη αιτιολογία και καμία δεν έχει ποτέ το παραμικρό ουσιαστικό αποτέλεσμα παρά μόνο πυροτεχνήματα, δημόσιες σχέσεις και άσκοπη προβολή.  Έχουν καταντήσει κακόγουστο ανέκδοτο, συνήθως εξυπηρετούν μια φτηνή πολιτική σπέκουλα και προδίδουν τους γραφικούς που βρίσκονται στο παρασκήνιο και τους πολιτικάντηδες που χειραγωγούν και συμμετέχουν.

Για όλα τα προβλήματα, ακόμη και τις έκτακτες καταστάσεις το θεσμικό πλαίσιο προβλέπει τα πολιτικά όργανα και τις αποφασιστικές αρμοδιότητες για το χειρισμό τους και δεν είναι ζήτημα “συσκέψεων” αμέτρητων ατόμων όπου ο καθένας μπορεί να αναφέρεται επί παντός επιστητού ενώ οι κλάδοι και οι κοινωνικές ομάδες που παίζουν την επιβίωσή τους, αισθάνονται κομπάρσοι. Όμως, το φιάσκο και το καπέλωμα είναι το σύμπτωμα και όχι η νόσος.

Δικαίως αγανάκτησαν φορείς με την ανακοίνωση της Ομοσπονδίας, η οποία στους 4 μήνες της πανδημίας είναι “εξαφανισμένη” και εμφανίστηκε ξαφνικά για να καπελώσει με χονδροειδή τρόπο μια σύσκεψη. Ο φορέας που εκπροσωπεί τους κλάδους που έχουν πληγεί περισσότερα από κάθε άλλον και έπρεπε να έχει την πλέον διεκδικητική και κριτική στάση, επέλεξε να σιωπήσει. Μωροφιλοδοξίες και οικογενειοκρατία δεν θα εκλείψουν ποτέ, αλλά στα κρίσιμα απαιτείται και στοιχειώδης σοβαρότητα.

Κάπως έτσι, όταν οι συσκέψεις καταλήγουν σε απόφαση για “συνάντηση με τον Πρωθυπουργό”, δεν μπορείς παρά να χαμογελάσεις πικρά για την επίδειξη επαρχιωτισμού. Δεν χρειαζόταν όλη αυτή η  σύσκεψη και μια απόφαση που στερείται ρεαλισμού. Είναι πολύ πιο απλά τα πράγματα και εντελώς άσκοπες οι ακατάληπτες “συσκέψεις φορέων”.