Η μικρή θεατρική σκηνή της Ξάνθης, στην οδό Βελισσαρίου 26 είναι κλειδωμένη. Τα φώτα σβηστά..

Ξημερώνει η 27η Μαρτίου, παγκόσμια ημέρα αφιερωμένη στο θέατρο και η σιωπή  στις θεατρικές αίθουσες είναι εκκωφαντική. Η θεατρική ζωή που παίρνει σάρκα και οστά στο ΄΄έδώ και τώρα΄΄,  δεν υπάρχει.. εφόσον το ‘’εδώ και τώρα’’ βρίσκεται σε αναμονή. Οι φιλότιμες προσπάθειες των θιάσων και των καλλιτεχνών, να διατηρήσουν ζωντανό το θέατρο σ’ αυτή τη συγκυρία, μέσα από διαδικτυακές μεταδόσεις παραστάσεων, έχουν μια αξία ‘’αρχειακή’’ αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελούν θεατρική ζωή, δεν είναι θέατρο. Γιατί το θέατρο  συμβαίνει εκείνη ακριβώς τη στιγμή της ανθρώπινης επικοινωνίας, τη στιγμή που η αλήθεια ενσαρκώνεται μπροστά μας και διοχετεύει τη δύναμη της σε όσους κοινωνούν τη θεατρική πράξη, ηθοποιούς και θεατές.

Τι νόημα έχει θα μου πείτε να μιλάμε για το θέατρο σε μια περίοδο που οι μεγάλες τραγωδίες γράφονται στην πραγματική ζωή. Στεκόμαστε έντρομοι και αποσβολωμένοι και παρακολουθούμε την ασύλληπτη τραγωδία  που βιώνει  η ανθρωπότητα .. ΄’’όλος ο κόσμος μια σκηνή κι εμείς απλοί ηθοποιοί’’ ..είπε ο Σαίξπηρ, και πάνω σ’ αυτή τη σκηνή, όλοι μαζί οι άνθρωποι αυτή τη στιγμή, σε κάθε γωνιά του πλανήτη, παρατηρούμε  αβοήθητοι τη δυστοπική είκονα.. Φοβόμαστε και σαστίζουμε.. περιμένουμε..

Τι είναι ικανό να μας πει το θέατρο ? Τα πάντα .Το θέατρο μας λέει τα πάντα.

Το θέατρο είναι η Τέχνη που έχει επίκεντρο τον άνθρωπο, είναι η τέχνη που ασχολείται με την ανθρώπινη φύση, σε όλο της το μεγαλείο, διεισδύοντας στα πιο όμορφα και στα πιο φωτεινά και αγκαλιάζοντας μεγαλειωδώς τα πιο σκοτεινά της μονοπάτια. Το θέατρο αγαπάει βαθιά και ουσιαστικά τον άνθρωπο. Το θέατρο δεν είναι ο καθρέφτης της ζωής..είναι η ίδια ζωή, που εμπεριέχει όλους τους φόβους, της ελπίδες, τις λύπες, τις χαρές μας , την ανάγκη μας να επικοινωνήσουμε, την ανάγκη μας να μοιραστούμε.

Δε χρειάζεται κανένα ενδιάμεσο για να λειτουργήσει ανάμεσα στα ανθρώπινα όντα, αποτελεί την πιο διάφανη μορφή φωτός, δεν ανήκει ούτε στον νότο, ούτε στον Βορρά, ούτε στην Ανατολή, ούτε στη Δύση -όχι, είναι η ουσία του ίδιου του φωτός, που λάμπει και από τις τέσσερις γωνιές του κόσμου, αναγνωρίζεται αμέσως από κάθε άνθρωπο, είτε εχθρικό είτε φιλικό προς αυτό”.(Ιβαν Βασίλιεφ)

Και η μικρή θεατρική σκηνή της Ξάνθης, στην οδό Βελισαρίου 26 είναι κλειδωμένη. Τα φώτα είναι σβηστά . Αλλά αν αφουγκραστούμε με προσοχή, θα γεμίσουμε με  όλους εκείνους  τους ήχους, τις μυρωδιές, τις αγκαλιές, τις απογοητεύσεις , τις στιγμές.. θα ακούσουμε τα γέλια μας να αντηχούν τρανταχτά, θα γευτούμε τα δάκρυα μας , τα δάκρυα της αλήθειας μας.. Ακούτε τα βήματα μας ? Ακούτε τις ιστορίες που έχουμε μοιραστεί? Είναι όλα εκεί. Είναι όλα εδώ . Είναι μέσα μας.

Σήμερα 27 Μαρτίου 2020, στην προσπάθεια να χαιρετήσουμε κι εμείς το θέατρο, ζήτησα από τους μαθητές του τμήματος ενηλίκων να γράψουν μέσα από την καρδιά τους τί είναι γι’ αυτούς το θέατρο. Τα μοιραζόμαστε μαζί σας με την ελπίδα πως μπορούμε να επικοινωνήσουμε ένα μήνυμα ελπίδας και πίστης απέναντι στη ζωή , στην αναπνοή που μας κινητοποιεί να δημιουργούμε και να ονειρευόμαστε, Ένα μήνυμα ελπίδας για το Μαζί.. είμαστε όλοι Μαζί.

Οι μαθητές του θεατρικού εργαστηρίου είπαν για το θέατρο

Θέατρο. Άυλο, Άχρονο και Άχωρο πεδίο εφαρμογής, όλης της ζώσας εξέλιξης της ανθρώπινης ύπαρξης, σε έναν διαρκή και ισχυρό πόλεμο με το είναι, την ύπαρξη, τον έρωτα, τον θάνατο, τη ζωή και το αύριο. Ανασφάλεια και σιγουριά ,δάκρυ και χαμόγελο, πόνος και ευλογία, θάνατος και ζωή, ίωση και γιατρειά , αδυναμία και δύναμη, ευάλωτος και άτρωτος, μειονεκτική και ισχυρή, ενδεδυμένο και γυμνό, φθαρτό και άφθαρτο, σάρκα, οστό και αίμα, αληθινός –αληθινή-αληθινό. Ένας έρωτας γεννιέται με τον ηθοποιό στην πλατεία. Επί σκηνής ;

Το θέατρο από μόνο του είναι μια έννοια και αίσθηση η οποία δύσκολα περιγράφεταιΕίναι νομίζω μια καθαρά ατομική διεργασία ψυχής που απελευθερώνει ο ηθοποιός μέσω του σώματος και του εγώ του.

Το θέατρο είναι σαν τον έρωτα, σε ανυψώνει. Το παρόν είναι η μόνη διάσταση στην οποία αισθάνεσαι ολόκληρος. Δεν είναι ψέματα, δεν είναι παιχνίδι ,είναι μια αλήθεια κρυμμένη μέσα σου ..που μπορείς να μοιραστείς λυτρωτικά.

Αγαπώ το θέατρο γιατί.. Γιατί αγκαλιάζει, χωρίς να κρίνει, όλα μου τα συναισθήματα και όλες τις πτυχές του εαυτού μου. Γιατί είναι ωραίο να ξεντύνεις τον εαυτό σου από όλα τα περιττά και να τον προσφέρεις ελεύθερο και καθαρό.

Για μένα το θέατρο είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας. Ένας τρόπος να ξεμπλοκάρω συναισθηματικά κ εκφραστικά. Μια μορφή σύνδεσης κ μοιράσματος με τους άλλους.

Ηθοποιός στην σκηνή αληθινός στη ζωή

Το θέατρο το απασχολούν οι αιώνιες συγκρούσεις, τα αδιέξοδα, τα αδύνατα. Πάνω στο σανίδι μετουσιώνονται οι απαντήσεις πού ίσως χωρίς αυτό να μην τις έδινες ποτέ.

Κρότος

Ηφαίστειο. Που όλη τη χρονιά σιγοβράζει. Και στο τέλος της εκρήγνυται. Μα και μετά την έκρηξη το μάγμα παγώνει και μεταμορφώνεται σε πολύτιμο λίθο..

..συν-αίσθηση -συν-κίνηση…

“Τι αίσθηση σου προκαλεί το θέατρο;” Περίμενα ότι η απάντηση θα ήταν ευκολότερη. Όσο το σκέφτομαι ωστόσο τόσο περισσότερο κολλούσαν τα δάχτυλά μου και δεν μπορούσα να γράψω κάτι. Γιατί το θέατρο με συγκινεί βαθιά. Και όπως με τα περισσότερα πράγματα που σε αγγίζουν δεν θελεις να πεις κάτι επιπόλαιο. Θέλεις να τα πεις όλα. Θέλεις να δείξεις την επίδραση που έχει σε εσένα γιατί ξέρεις ότι και καποιος άλλος το έχει νιώσει ή θα θελήσει μετά από αυτό να το νιώσει. Θέλεις να δώσεις τη πλήρη εικόνα, να μην το αδικήσεις. Αυτό το παραλήρημα εσωτερικών σκέψεων ίσως δίνει από μόνο του την εικόνα για το πως νιώθω, αλλά θα συνεχίσω λίγο ακόμα. Όταν ακούω τον όρο θέατρο δεν ξέρω σε ποιο κομμάτι του να αναφερθώ. Στο να διαβάζω, στο να βλέπω, στο να παίζω… Το κοινό που μπορώ να εντοπίσω είναι οτι έχει τη δύναμη να σε αλλάξει. Υπάρχει αυτή η άμεση επαφή που σε ενσωματώνει στην ιστορία. Γίνεσαι τόσοι πολλοί χαρακτήρες, βιώνεις τοσο διαφορετικές και συνήθως ακραίες καταστάσεις που είναι μακριά από τον πραγματικό σου εαυτό. Αλλά όταν τελειώνει ξέρεις καλύτερα τον εαυτό σου. Ξέρω καλύτερα τον εαυτό μου. Γνωρίζω κάτι ακόμα. Εκτίθεμαι στον εαυτο μου. Και η έκθεση αυτή είναι εθιστική. Αλλά εκείνη την ώρα, όσο παίρνω τη δόση μου, νιώθω μια ελευθερία. Ελευθερία να τρέξω, να φωνάξω, να γελάσω, να κλάψω, να μείνω ακίνητος, να βιώσω κάποιο συναίσθημα να δω λίγο μέσα μου, να είμαι εγώ, να είμαι όλα τα εγώ. Και μετά τελειώνει. Και περιμένω. Μέχρι την επόμενη δόση ελευθερίας. Και με τον χρόνο αυτό γίνεται ανάγκη. Εδώ θα το αφήσω. Αυτή είναι η αίσθηση. Συμπυκνωμένη ελευθερία.

Θέατρο: είναι η δημιουργία, η κατασκευή, η επινόηση μιας παράλληλης πραγματικότητας, η οποία σε βοηθάει να διεισδύσεις βαθιά μέσα σου και να γνωρίσεις τον εν δυνάμει εαυτό σου.

Ανάταση

Για μένα το θέατρο είναι ανάγκη για έκφραση και σε μεγάλο βαθμό ψυχοθεραπεία… Είναι μαγικό, γιατί σου δίνει την ευκαιρία να ζήσεις πολλές διαφορετικές ζωές… Μέσα από τον κάθε χαρακτήρα που υποδύεσαι μπορείς να εκφράσεις τα συναισθήματά σου, τις επιθυμίες σου, τους φόβους σου, το θυμό σου, την τρέλα σου και άλλα τόσα… Είναι έρωτας το θέατρο..

Το θέατρο είναι ένα ταξίδι στον εαυτό σου, μέσα σου, σε έναν ρόλο, σε ένα συναίσθημα… Ένα ταξίδι που δεν τελειώνει ποτέ!

Το θέατρο για μένα είναι μια μορφή έκφρασης… Πολύ έντονης κ δυνατής… Που είναι γεμάτη με θετική ενέργεια και διάθεση για επικοινωνία!

Σκαλίζει την ψυχή

Το θεατρο για μένα είναι ένα ταξίδι σε άλλους κόσμους και άλλες εποχές και ταυτόχρονα ο τρόπος έκφρασης των βαθύτερων συναισθημάτων μου

Το θέατρο..Μου βγάζει το ΟΥΦ..

Το θέατρο για μένα είναι ο καθρέφτης μου. Ένα κατά τα άλλα απλό αντικείμενο που όσο το κοιτάζεις από μακριά, εγείρει τη φαντασία σου και σε προκαλεί να πλησιάσεις για να αντικρίσεις κι εσύ την ομορφιά. Όταν στέκεσαι απέναντί του, όμως, νιώθεις γυμνός. Δεν έχεις ξαναδεί τον εαυτό σου τόσο γυμνό. Ντρέπεσαι και έχεις τάσεις φυγής. Όμως μένεις γιατί η έλξη του είναι πανίσχυρη. Και τότε καταλαβαίνεις, ζεις, εισπράττεις και δίνεις πίσω σε αυτό που φωτίζει

Απελευθέρωση, μια ονειρική πραγματικότητα,..σεβασμός στον άνθρωπο..

Το θέατρο….το θέατρο για μένα είναι πέρασμα από τη μια προσωπικότητα στην άλλη, είναι παιχνίδι, έκφραση, αγώνας με τον εαυτό σου να ξεπεράσεις τα ταμπού σου, είναι συνεργασία, υπακοή….και για συνταξιούχους όπως εγώ είναι ωραίος τρόπος να γεμίζεις ουσιαστικά το χρόνο σου.