Η κατάσταση την εβδομάδα που πέρασε με τα ποδοσφαιρικά μάλλον ξεκαθάρισε  και αποκάλυψε τις πραγματικές επιδιώξεις της κυβέρνησης. Το συμπέρασμα είναι πως είτε ο ανεπαρκής υφυπουργός αθλητισμού, προσπαθώντας να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα Μαρινάκη, τίναξε το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα, είτε είναι απλώς ο “μπροστινός” στο σχέδιο της κυβέρνησης να δημιουργήσει μια τεχνητή κρίση για να καταφέρει να παρέμβει πραξικοπηματικά (αφού η FIFA μέχρι τώρα αντιστέκεται στις πιέσεις Αυγενάκη) στην ΕΠΟ και να παραδώσει τον έλεγχο του ποδοσφαίρου στον ίδιο επιχειρηματία.

Είναι προφανές ότι η Ξάνθη είναι αυτή που “πληρώνει τη νύφη” στη μάχη των ολιγαρχών. Ο πόλεμος και η σύγκριση τους, αλλά και το αποτύπωμά τους στο ποδόσφαιρο ή το κοινό έγκλημα, δεν είναι πρόβλημα της Ξάνθης και δεν μας αφορά ως τοπική κοινωνία. Επειδή όμως, ο αθλητισμός έχει περάσει εδώ και πολύ καιρό σε δεύτερη μοίρα, και πρόκειται για μεγάλο πολιτικό ζήτημα, ο ΑΟΞ είναι αναγκασμένος να τοποθετηθεί μέσα στις συμμαχίες που δημιουργούνται, με βάση τα συμφέροντα της ομάδας και της περιοχής που εκπροσωπεί, μοιραία. Για πολλούς οι αποφάσεις βέβαια είναι δύσκολες, αλλά η πολιτική είναι γεμάτη διλήμματα…

Έχουν περάσει και έχουν περάσει Υπουργοί Παιδείας μεταπολιτευτικά, λίγοι θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι έχουν είχαν κάποια επιτυχία, έστω ένα πλάνο, και από αυτή την κατηγορία δεν θα εξαιρούσαμε ούτε και τον τελευταίο που βρέθηκε σε αυτή τη θέση. Όμως σκοταδιστικό πισωγύρισμα όπως αυτό που ζούμε με τη Ν. Κεραμέως και υπονόμευση της δημόσιας παιδείας για χάρη ιδιωτικών συμφερόντων, δεν υπήρξε και δύσκολα θα υπάρξει ποτέ στο μέλλον.

Με τελευταίο κρούσμα την κατάργηση της θεματικής εβδομάδας και την αποβολή της -βραβευμένης διεθνώς- σεξουαλικής αγωγής από τα σχολεία,υλοποιεί το πλέον αναχρονιστικό πλαίσιο της μεταπολίτευσης, με ιεροδιδασκάλους, κατήχηση, εθνικιστικές εξάρσεις, αναθεωρητισμό, υποταγή της επιστημονικής γνώσης στη δημιουργία εθνικών μύθων, μέχρι και πατρονάρισμα της οργάνωσης που υλοποιεί την καμπάνια εναντίον των αμβλώσεων ! Ότι η υπουργός Παιδείας κατηγορείται ότι λειτουργεί ως φανατικό μέλος παραθρησκευτικής σέχτας, θα έπρεπε να έχει απασχολήσει όσους συστήνονται ως “φιλελεύθεροι” στο πολιτικό σύστημα…

Yπάρχει κόμμα στην περιοχή, ο επικεφαλής του οποίου επιβάλει λογοκρισία στο Facebook; ρωτάνε στη στήλη συμπολίτες. Τίποτε δεν αποκλείεται καθώς οι άνθρωποι αντιδρούν στα ερεθίσματα με βάση την εικόνα του κόσμου που δημιουργούν γύρω τους.  Έτσι δεν είναι απίθανο να ισχύουν όσα διαδίδονται για την απαγόρευση των “likes” σε αναρτήσεις όσων δεν είναι αρεστοί, δεν συμφωνούν με τους ινστρούχτορες ή ενοχλούν εν γένει.  Άλλωστε, η γελοιότητα δεν έχει χρώματα, πεποιθήσεις, ηλικίες, τη βρίσκεις παντού.

Από άποψη κοινωνιολογική, τα άτομα που δεν διαθέτουν την αναγκαία κοινωνική μόρφωση, αντιμετωπίζουν το διαδίκτυο και τα social media με όρους υστερίας, αντιδρούν στα ερεθίσματα με φανατισμό, ανακαλύπτουν στον εαυτό τους πιο μεγάλες διαστάσεις από αυτές που στην πραγματικότητα έχουν, συσσωματώνονται ως φράξιες και τραμπουκίζουν, προσποιούνται ότι έχουν λόγο αντιγράφοντας τις σκέψεις άλλων. Έτσι δεν αποκλείεται όταν κάνεις πολιτική με likes στο facebook και έπαρση, να ζεις στο μικρόκοσμο που έχεις πλάσει και όταν περπατάς στο δρόμο, να σφυρίζουν από τις καφετέριες…  Μπορεί πάλι όλα αυτά να είναι διαδόσεις, ποιος ξέρει.