Εν προκειμένω, ο Σάββας Μελισσόπουλος είναι αυτός που διατηρεί την ίδια άποψη για τις συγκλίσεις που είχε και πριν τις εκλογές. Ο Γιάννης Παπαχρόνης βρίσκεται κάπου στη μέση και στον αντίποδα βρίσκεται η παράταξη Χατζηθεοδώρου που αρνήθηκε κάθε περίπτωση σύγκλισης προεκλογικά, παρότι η αυτόνομη κάθοδος φαινόταν και αποδείχθηκε καταστροφική από κάθε άποψη. Ακόμη πιο περίεργο είναι όμως ότι ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ είχε αντικρουόμενες επιλογές σε διαφορετικούς Δήμους.
Άλλωστε, η πολιτική κατάσταση “φωνάζει” ότι ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να είναι ισχυρή αντιπολίτευση και αξιόπιστη εν δυνάμει κυβέρνηση. Περισσότερο αξιόπιστη από το πρόσφατο παρελθόν. Και ότι οι συγκλίσεις γίνονται σε προγραμματική βάση και όχι ως άθροισμα προσωπικών πολιτικών και συμφερόντων, όπως συμβαίνει σε “γειτονικούς” χώρους και ναρκοθετούνται εκ των προτέρων.
Δεδομένο θα πρέπει να θεωρείται ότι η ποινή των δις ισοβίων θα φύγει από το προσκήνιο και ρεαλιστική επιδίωξη είναι μια ποινή κάθειρξης που θα φέρει κοντά χρονικά τη δυνατότητα αποφυλάκισης για τον Θ. Καλαϊτζή. Αυτή είναι και μια απόδειξη ότι όλες οι πολιτικές δυνάμεις ομονοούν ότι η αναθεώρηση του Ποινικού Κώδικα ήταν μια επιβεβλημένη και χρονίζουσα αλλαγή για τον εκσυγχρονισμό και εξορθολογισμό του δικαιικού συστήματος. Άλλωστε ο εκ των συνηγόρων του Θ. Καλαϊτζή και Καθηγητής Νομικής του ΔΠΘ Θ. Δαλακούρας ήταν ο Πρόεδρος της νομοπαρασκευαστικής επιτροπής για την αλλαγή του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας.
Γενικότερα σε αυτούς τους 4 μήνες η νέα δημοτική αρχη έδειξε ότι στα βασικά και καθημερινά ζητήματα είναι αποτελεσματική, και αυτό ήταν αναμενόμενο από όσους έχουν εμπειρία στα δημοτικά πράγματα. Μπορεί να μην είναι κατόρθωμα αλλά είχε πάψει να είναι δεδομένο την καταστροφική περίοδο που προηγήθηκε. Βέβαια, είναι πολύ νωρίς για συμπεράσματα και φυσικά η παράταξη Τσέπελη θα κριθεί στο μέλλον στα πιο μεγάλα και πιο οραματικά ζητήματα.
Όπως γνωρίζει την αγορά άλλωστε, αντιλαμβάνεται ότι μέχρι να βγει ο Δεκέμβρης, το μέρισμα κατέληγε και πάλι στα δημόσια ταμεία μέσω του ΦΠΑ. Χρειάζεται απλές γνώσεις της αγοράς για να αντιληφθεί κανείς ότι η ενίσχυση της κατανάλωσης οδηγεί και σε αύξηση των φορολογικών εσόδων. Και δεν υπάρχει πολιτική λογική να στερεί κάποιος πολύτιμους πόρους από την αγορά για να δωθούν ως φοροελάφρυνση σε πολύ μεγάλα εισοδήματα. Είναι όμως ζήτημα πολιτικής επιλογής . Και αφού προηγουμένως η “μεσαία τάξη” έκανε τις δικές της δημοκρατικές επιλογές.