Αναδημοσίευση του άρθρου από τις 18-11-2016 για το Νίκο Ράπτη.
Οι στιγμές δεν ήταν μοναδικές γιατί μιλούσε σε πρώτο πρόσωπο για τη δικτατορία ένας πρωταγωνιστής αλλά γιατί, ακριβώς 15 χρόνια από τη νύχτα της εξέγερσης, ο Ράπτης δεν περιέγραφε απλώς αλλά είχε φύγει από το χώρο που είμαστε και είχε μεταφερθεί στα κρατητήρια της ΕΑΤ-ΕΣΑ όπου βασανίστηκε για έξι μήνες, το 1972 και το 1973. Βίωνε ξανά τους εφιάλτες με τους αρχιβασανιστές της χούντας Μάλλιο, Μπάμπαλη, Σπανό, φώναζε και πονούσε αλλά και πάλι δεν λύγιζε.
Δεν είναι μόνο ότι μας συγκλόνισε όλους τους μαθητές, από όποια οικογένεια και αν προερχόταν ο καθένας, με τα όποια πολιτικά βιώματα. Ήταν ότι καταλάβαινες πώς ζούσες μια από τις σπάνιες στιγμές που ένας δάσκαλος θα σημαδέψει ανεξίτηλα τη ζωή σου και θα αφήσει το στίγμα του. Όπως συνέβη με όλους όσους για κάποια στιγμή διασταυρώθηκαν με αυτό το μεγάλο αγωνιστή και δάσκαλο που έφυγε τόσο νωρίς αλλά άφησε τόσο μεγάλη παρακαταθήκη στον αγώνα και την ίδια την εκπαίδευση, ιδιαίτερα στην Θράκη.
O Νίκος Ράπτης ως σύμβολο στους αγώνες του σήμερα
Και σήμερα που βλέπουμε ένα νεοναζιστικό κόμμα στη Βουλή να καθοδηγείται από αυτούς που το ‘73 ήταν έξω από το Πολυτεχνείο και πυροβολούσαν τους φοιτητές ως παρακρατικοί της “νεολαίας Μεταξά”, όλοι ξέρουν πως αν ζούσε ο Ράπτης θα ήταν πάλι στην πρώτη γραμμή να αγωνίζεται ενάντια στο φασισμό. Υπάρχουν πολλοί πιο σχετικοί να μιλήσουν για τον άνθρωπο, τον εκπαιδευτικό, τον αγωνιστή Νίκο Ράπτη, από τον υπογράφοντα. Υπάρχει όμως η ανάγκη, σε εποχές ηθικής παρακμής, νοσηρού πολιτικού κλίματος και απαξίωσης της πολιτικής που δίνει την ευκαιρία σε όσους ασφυκτιούν από τον κοινοβουλευτισμό της μεταπολίτευσης, να βγάζουν σκελετούς από τις ντουλάπες, να αναδείξουμε τους ανθρώπους που αγωνίστηκαν με ανιδιοτέλεια και με επώδυνη εντιμότητα.
Λίγοι ήταν αυτοί που αντέδρασαν στη χούντα και η εξέγερση του ΄73, στην οποία πρωταγωνίστησε, ήταν η πρώτη και ίσως μόνη αμφισβήτηση ενός σκληρού και βασανιστικού καθεστώτος κάποιων ανίκανων και διεφθαρμένων απατεώνων, οι οποίοι κατέρρευσαν όταν τους ξέχασαν αυτοί που τους είχαν «φυτέψει» στη χώρα ενώ το πολιτικό κατεστημένο σιωπούσε επί 7 χρόνια και δεν αντιστάθηκε καθώς οι δικτατορίες και η καταστολή τους στην Ελλάδα και παντού στον κόσμο εκφράζουν πάντοτε διαφορετικά συμφέροντα και επιλύουν περισσότερα “προβλήματα” από αυτά που είναι ορατά γύρω από τους κατά καιρούς δικτάτορες ή κατακτητές.
Κάθε χρόνο αυτή τη μέρα θυμάμαι το Νίκο Ράπτη και τον τοποθετώ στην πραγματικότητα που βιώνουμε για να συγκρίνω τους αγώνες του με τους δικούς μας, που δεν μπορούν ούτε να τον πλησιάσουν. Και ξέρω πως αν ζούσε, χθες το βράδυ θα ήταν πάλι πρώτος στην πορεία να σηκώνει τη γροθιά του κάτω από τα γραφεία των νεοναζί, κάτω από τα γραφεία των βασανιστών του. Γιατί ποτέ δεν τους φοβήθηκε…
Γιάννης Σιδηρόπουλος
isidister@gmail.com