Το ιστορικό Προεδρικό Διάταγμα που ρυθμίζει τους δικονομικούς κανόνες κατά την -προαιρετική πια- προσφυγή στο Μουφτή-ιεροδίκη για τους μουσουλμάνους της Θράκης, δημοσιεύτηκε την Τρίτη και ολοκληρώνει τη σχετική μεταρρύθμιση.
Το Προεδρικό Διάταγμα ήταν η απαραίτητη νομοθετική παρέμβαση για την εφαρμογή του Νόμου που ψηφίστηκε το Γενάρη του 2018 και καθιστά προαιρετική και μόνο με συναίνεση όλων των μερών, την προσφυγή των μουσουλμάνων της Θράκης στο Μουφτή για υποθέσεις κληρονομικού και οικογενειακού δικαίου και, πρακτικά, αποτέλεσε αναγακαία εκσυγχρονιστική μεταρρύθμιση του θεσμού. Όπως είναι γνωστό πρόκειται για μεταβατική φάση μέχρι την οριστική κατάργηση των δικαστικών αρμοδιοτήτων των Μουφτήδων.
Υπήρξε κεντρική εξαγγελία του Πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα αλλά συγκέντρωσε επίσης μεγάλη διακομματική στήριξη. Πλην όμως, όπως σημειώνει ο Δικηγόρος και μέλος της Επιτροπής που καθόρισε τους δικονομικούς κανόνες, Κώστας Γούναρης, ακόμη και αυτή η απλή διαδικασία που τύγχανε διακομματικής στήριξης, χρειάστηκε 18 μήνες για να υπερνικήσει τις δυνάμεις του “Βαθέως Κράτους¨.
Κ. Γούναρης: “Δημοσιεύτηκε την Τρίτη (11/6) στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως το ΠΔ 52/2019. Πρόκειται για το ΠΔ που σύμφωνα με ομόφωνη απόφαση της Βουλής το Γενάρη του 2018 θα καθιέρωνε δικονομικούς κανόνες κατά την προαιρετική πλέον εκδίκαση οικογενειακών υποθέσεων ενώπιον του Μουφτή και θα οργάνωνε τις Μουφτείες ως σύγχρονες δημόσιες υπηρεσίες. Στο διάστημα αυτό των 18 μηνών διάφοροι θεσμικοί και εξωθεσμικοί παράγοντες προσπάθησαν να ακυρώσουν αυτό που ομόφωνα ψήφισε η Ελληνική Βουλή. Ευτυχώς το μόνο που κατάφεραν ήταν απλώς να το καθυστερήσουν.
Η εμπειρία αυτή των 18 μηνών έδειξε ότι οι αποφάσεις για τα «εθνικά» υποτιθέμενα ζητήματα της Θράκης, ακόμα και αν είναι ομόφωνες ακόμα και αν συγκεντρώνουν ευρύτατες κοινωνικές συναινέσεις, πρέπει να ξεπεράσουν και το σκόπελο του “βαθέος κράτους” ή σωστότερα των “βαθέων κρατών”, που δρουν εντός και εκτός Θράκης. Τέλος να μην ξεχάσουμε δύο πράγματα: α. ότι η ολοκλήρωση της επαναστατικής αυτής μεταρρύθμισης θα είναι η πλήρης κατάργηση των δικαστικών αρμοδιοτήτων του Μουφτή και της εφαρμογής της Σαρία και β. τίποτα από τα παραπάνω δεν θα είχε συμβεί, αν μία συμπολίτισσά μας δεν είχε την τόλμη να προσφύγει στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου”
