Της Δασκάλας Λένας Παπαδοπούλου
Τα παιδιά μας έχουν πολλές ”γλώσσες”, βγάζουν από τη σάκα τους και μιλούν όποια θέλουν, άλλη για το σπίτι, άλλη για το τζαμί και όλες μαζί στο σχολείο, όπως η νεράιδα με τις σαράντα κοτσίδες των βιβλίων τους. Μιλούν τρεις ή τέσσερις και όταν ξεκινούν ένα παραμύθι λένε ”Bir varmış bir yokmuş…” ή ” Μια φορά και έναν καιρό..” και ”Once Upon a Time…”
Το λιοντάρι το λένε aslan, lion και όταν γράφουν για την αρκούδα του βουνού τους, τη λένε μέτσκα, ayı , bear. Καμιά φορά μπερδεύονται και φωνάζουν” tseka daskalitsa” περίμενε δασκάλα, και ανακατεύουν τις γλώσσες στη σάκα, και τις φωνές τους και τότε σκαρώνουν τις πιο ωραίες ιστορίες, με πολλούς και διαφορετικούς, ήχους, φθόγγους και επιφωνήματα όπως Χο! Αλί! και Βάι!
Ξέρετε πότε δεν μπερδεύονται; στις γιορτές που γίνονται στα ελληνικά και σοβαρά σοβαρά , yavaş yavaş σαν παιδιά παιδιά που είναι, εκφέρουν τους πιο όμορφους στίχους
΄΄σάν νά μήν ἤτανε ἄλλος δρόμος πάνω σ’ ὁλακέρη τή γῆ, γιά νά περάσει ἡ Ἄνοιξη παρά μονάχα αὐτός, καί νά τόν εἶχαν πάρει ἀμίλητοι, κοιτάζοντας πολύ μακριά, περ’ ἀπ’ τήν ἄκρη τῆς ἀπελπισιᾶς΄΄
και τραγουδούν τα πιο λυπητερά τραγούδια
΄΄ της αγάπης αίματα με πορφύρωσαν
και χαρές ανείδωτες με σκιάσανε
οξειδώθηκα μες στη νοτιά των ανθρώπων
μακρινή μητέρα ρόδο μου αμάραντο΄΄
Δεν τα καταλαβαίνουν όλα, αλλά τα γνωρίζουν και τα μάτια τους γυαλίζουν και γεμίζει ο λαιμός τους από ένα λυγμό, γιατί αισθάνονται.
Τι ευτυχισμένοι εμείς οι δάσκαλοι των μειονοτικών σχολείων ! Με παιδιά που αγαπούν, που νοηματοδοτούν για μας τα σπουδαία των αγώνων, ορίζουν ξανά με τα λόγια τους τις άξιες: όπως θυσία, συλλογικότητα, αφοβία, τόλμη, δικαιοσύνη.
Τα παιδιά, με τις πολλές λέξεις που τα λένε μουσουλμανάκια.
Παπαδοπούλου Λένα
δασκάλα
