Την Τρίτη 17 Ιουλίου έφυγε από τη ζωή η πρώην διευθύντρια του Ορφανοτροφείου Θηλέων Ξάνθης κυρία Σοφία Γαβριηλίδου. Η κηδεία της έγινε στις 18 Ιουλίου στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στην Παλιά Πόλη της Ξάνθης, παρουσία του Μητροπολίτη Ξάνθης Παντελεήμονος και του Διοικητή του Δ’ Σώματος Στρατού κ. Γεωργίου Καμπά.
Στην εξόδιο ακολουθία τίμησε τη μνήμη της Σοφίας Γαβριηλίδου άγημα του Ερυθρού Σταυρού Ξάνθης ενώ εκ μέρους του Ερυθρού Σταυρού χαιρέτισε την εκλιπούσα η κυρία Χαρίκλεια Μαργαριτοπούλου. Την πομπή στο νεκροταφείο Ξάνθης συνόδευσε η φιλαρμονική του Δ’ Σώματος Στρατού. Ο σεβασμιώτατος μητροπολίτης Ξάνθης μιλώντας για τη Σοφία Γαβριηλίδου είπε τα ακόλουθα:
«Η κοινωνία της Ξάνθης σήμερα αποχαιρετά έναν άνθρωπο με πολύ μεγάλη προσφορά σ’ αυτόν εδώ τον τόπο και μάλιστα σε περιόδους δύσκολες, δυσκολότερες από τη σημερινή περίοδο. Είναι η μακαριστή Σοφία Γαβριηλίδου, η οποία διετέλεσε διευθύντρια του Ορφανοτροφείου Θηλέων της Ξάνθης. Ένας θεσμός ξεχασμένος, ο οποίος αναβιώνει με την έκδοση ενός Λευκώματος που εξέδωσε τελευταία η Μητρόπολή μας, εξαίροντας την προσφορά του Ιδρύματος αλλά και την προσφορά της μακαριστής διευθύντριας Σοφίας.
Όταν το 1922 ήρθε εδώ ο μακαριστός μητροπολίτης Ξάνθης Πολύκαρπος Ψωμιάδης, μητροπολίτης Νεοκαισαρείας από τα Κοτύωρα του Πόντου, συνοδεύοντας τους προγόνους μας τους πρόσφυγες, γενόμενος μητροπολίτης Ξάνθης βρήκε εδώ περισσότερα από διακόσια ορφανά παιδιά, που οι γονείς τους πέθαναν, σκοτώθηκαν, μαρτύρησαν, τάφηκαν. Τότε ίδρυσε το Ορφανοτροφείο Αρρένων στην Μονή των Ταξιαρχών και το Ορφανοτροφείο των Θηλέων στον Άγιο Βλάση, εκεί όπου σήμερα στεγάζονται τα Γενικά Αρχεία του Κράτους. Περιέθαλψε κορίτσια. Σπούδασαν, έμαθαν τέχνες, βρέθηκαν σε ένα σωστό και ζεστό περιβάλλον, προστατεύτηκαν από τους πολλούς κινδύνους που τα απειλούσαν και έφτιαξαν οικογένειες, βγήκαν ντυμένες νύφες από το Ορφανοτροφείο Θηλέων. Και η μακαριστή Σοφία ήταν η μάνα που στήριζε, που αγκάλιαζε, που δίδασκε, που παιδαγωγούσε, που νουθετούσε.
Πριν από μερικά χρόνια, στις εκδηλώσεις που γίνονται στα πλαίσια των Γιορτών της Παλιάς Πόλης, η Μητρόπολη οργάνωσε μια έκθεση φωτογραφίας για την ιστορία του Ορφανοτροφείου. Και βέβαια ήταν παρούσα η μακαριστή Σοφία, η οποία χαιρόταν, όπως χάρηκε όταν πριν από λίγες ημέρες, όντας ακόμα στο κρεβάτι αλλά διατηρώντας τις αισθήσεις, ο πρωτοσύγκελος πατήρ Σωφρόνιος, μόλις πήραμε το βιβλίο, το οποίο εκδόθηκε από το Τυπογραφείο του Γενικού Επιτελείου Στρατού, της πήγε το βιβλίο και μάλιστα την αποθανάτισε σε μια φωτογραφία πάνω στο κρεβάτι να κρατά το Λεύκωμα αυτό και να χαμογελάει.
Θέλω να πιστεύω ότι έφυγε ευχαριστημένη από τη ζωή. Ο Θεός της χάρισε πολλά χρόνια. Μεθαύριο του προφήτου Ηλιού στις 20 Ιουλίου έκλεινε τα 98 και έμπαινε στα 99. Ένας αιώνας θυσιαστικής προσφοράς για τον άνθρωπο και για τον τόπο αυτόν.
Η Ξάνθη της οφείλει πολλά. Όλοι μας της οφείλουμε πολλά. Γι αυτό θα ήθελα να πω εκ μέρους όλου του Ξανθιώτικου λαού προς τη μακαριστή Σοφία ένα μεγάλο ευχαριστώ. Να είναι ο δρόμος προς την αιωνιότητα ανοιχτός. Και είναι βέβαιο, γιατί ήταν ένας απλός άνθρωπος, πιστός άνθρωπος, άνθρωπος προσφοράς, ότι θα βρει ανάπαυση κοντά σε Εκείνον που είναι ο αρχηγός της ζωής και του θανάτου.
Θα ήθελα αυτή την ώρα να ευχαριστήσω τον διοικητή του Δ’ Σώματος για την τιμή την οποία επιφυλάσσει κατά την ταφή το Δ’ Σώμα σε έναν άνθρωπο προσφοράς. Το παράδειγμά της να είναι παράδειγμα προς μίμηση. Της κεκοιμημένης δούλης του θεού Σοφίας αιωνία η μνήμη».
Ο Τεφρονίδης για τη ζωή της Σ. Γαβριηλίδου
Εξάλλου σε ανάρτησή του ο Τάσος Τεφρωνίδης στο γκρουπ των παλιών φωτογραφιών εξέφρασε τη λύπη του για την απώλεια και αναφέρθηκε στο φιλμ της ζωή της:
Έφυγε απο κοντά μας πλήρης ήμερών μια εμβληματική μορφή της πόλης μας η Σοφία Γαβριηλίδου . Γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1920 απο πρόσφυγες γονείς , μετα τον θάνατο του πατέρα της μπήκε τρόφιμος του ορφανοτροφείου Ξάνθης μεχρι το 1938 οπότε εισήχθει στην παιδαγωγηκή ακαδημία Αλεξανδρούπολης μετα την αποφοίτηση της υπηρέτησε σαν δασκαλα και το 1947 επιστρέφει στην Ξάνθη και βοηθά παράλληλα και το ορφανοτροφείο της πόλης μας, το 1951 διορίζετε δασκάλα στο μονοθέσιο δημοτικό σχολείο του ιδρύματος από το 1954 έως το 1960 ως προσωρινή διευθυντρια ι και μετά ως διευθύντρια μέχρι το 1973. Δεν παντρευτήκε ποτέ αλλα δεν έμεινε ποτέ μόνη ,εκατοντάδες μαθήτριες της που πέρασαν απο το ίδρυμα ήταν στην ουσία οι κόρες της που δεν την άφηναν πότέ μόνη μέχρι τα βαθιά γεράματα της .
