Εάν κάποιος διέτρεχε στις συζητήσεις στα τηλεοπτικά πάνελ, στα δημοσιεύματα του Τύπου και στις αναρτήσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αυτών των ημερών θα σχημάτιζε την εντύπωση πως ολόκληρο το «Νομοσχέδιο για την αναδοχή και την υιοθεσία» δημιουργήθηκε για να αποκτήσουν δικαίωμα στην αναδοχή τα ομόφυλα ζευγάρια. Εκεί, δυστυχώς, αναλώθηκε στο μεγαλύτερο μέρος του ο δημόσιος λόγος. Όλες οι υπόλοιπες σημαντικότατες ρυθμίσεις του Νομοσχεδίου είναι, άραγε, το ίδιο γνωστές; Είναι, αλήθεια, το ίδιο γνωστό ότι ο κύριος σκοπός του νομοθετήματος είναι η έξοδος των παιδιών από τα ιδρύματα παιδικής προστασίας, από τα ορφανοτροφεία ή τις ‘’Παιδουπόλεις’’ όπως ονομάζονταν κάποτε;

Χιλιάδες παιδιά προκειμένου να επιβιώσουν μεγαλώνουν κάπως «αλλόκοτα». Είναι τα παιδιά που προκειμένου να εξασφαλιστεί η επιβίωσή τους τοποθετούνται σε ιδρύματα. Αυτό το αφύσικο μεγάλωμά τους, πέρα από τη γονεϊκή φροντίδα, αναγκάζει τα παιδιά αυτά να μεγαλώνουν με όρους άνισους και σε συνθήκες που εμποδίζουν την ανάπτυξη. Τη σταθερή αγκαλιά των γονιών, αντικαθιστά το προγραμματισμένο κράτημα της βρεφονηπιοκόμου, το μπιμπερό γίνεται ο ενδιάμεσος κρίκος ανάμεσα στο ίδιο και σε μια ανθρώπινη παρουσία που μοιάζει με γονιό, αλλά δεν είναι. Και έτσι το ταξίδι στον κόσμο ξεκινάει χωρίς τη συντροφιά του γονιού, χωρίς τη συμπόρευση που εξασφαλίζει πρώτα την επιβίωση και μετά τη μύηση σε όλο αυτό το μυστηριώδες που λέγεται ζωή. Η πενιχρή ανθρώπινη παρουσία στα ιδρύματα, η λιγοστή ανθρώπινη διαθεσιμότητα, κάνει το ταξίδι του παιδιού μοναχικό και μάλλον χωρίς κάποιον ουσιαστικό κοινωνό! Η συνθήκη αυτή γνωστή ως ιδρυματισμός προκαλεί αρνητικές συνέπειες στην ανάπτυξη του παιδιού. Ερευνητικά ευρήματα στο πέρασμα του χρόνου δείχνουν τις αρνητικές επιπτώσεις της ιδρυματοποίησης σε όλες τις πτυχές της πνευματικής, σωματικής κοινωνικής-συναισθηματικής ανάπτυξης, καθώς και στη συμπεριφορά.  

Μπορεί, ακόμη, να μην είναι γνωστές οι συνέπειες της ιδρυματοποίησης, όμως είναι κοινό μυστικό μεταξύ όλων μας το «θολό» τοπίο που επικρατεί στις υιοθεσίες. Αναμονές μέχρι και 12 χρόνια προκειμένου να γίνει δεκτό το αίτημα των υποψήφιων γονέων, επιτάχυνση των διαδικασιών με καταβολή διόλου ευκαταφρόνητων, ‘’μαύρων’’, ποσών εν μέσω ενός αναχρονιστικού νομοθετικού πλαισίου που αίρει την απαρχή του στο μεταπολεμικό κράτος της Φρειδερίκης. Η ανάγκη των παιδιών να έχουν γονείς και των «γονέων» να έχουν παιδιά δοκιμάζεται σε ένα «σκοτεινό», δαιδαλώδες και χρονοβόρο σύστημα που αποβαίνει επιζήμιο και για τα παιδιά και για τους υποψήφιους γονείς.

Ο νόμος για την αναδοχή και την υιοθεσία αυτές ακριβώς τις συνέπειες της ιδρυματοποίησης και τις στρεβλώσεις του αναχρονιστικού νομοθετικού πλαισίου  προσπαθεί να αποσοβήσει. Πώς;  Συγκροτώντας καταρχήν το συμβουλευτικό γνωμοδοτικό όργανο, με τον τίτλο «Εθνικό Συμβούλιο Αναδοχής Υιοθεσίας» (Ε.Σ.Αν.Υ.).

Δημιουργώντας το Εθνικό Μητρώο Ανηλίκων, στο οποίο καταγράφονται υποχρεωτικά όλα τα παιδιά που διαβιούν σε μονάδες παιδικής προστασίας, αλλά και το Εθνικό Μητρώο Υποψήφιων Ανάδοχων Γονέων, στο οποίο καταχωρούνται, όσοι επιθυμούν να υιοθετήσουν παιδί ή να γίνουν ανάδοχοι γονείς. Αναθέτει  τη διεξαγωγή της κοινωνικής έρευνας και της σύνταξης κοινωνικής έκθεσης σε πιστοποιημένους κοινωνικούς λειτουργούς που δεσμεύονται να διεκπεραιώσουν τις διαδικασίες ελέγχου της καταλληλότητας των υποψήφιων γονέων σε 8 και 12 μήνες για την αναδοχή και την υιοθεσία αντίστοιχα.

Καθιερώνει το  θεσμό της επαγγελματικής αναδοχής, που αφορά σε παιδιά με χρόνια προβλήματα υγείας και συμπεριφοράς. Ο ανάδοχος γονέας προβλέπεται να αμείβεται με μηνιαία αντιμισθία και θα του παρέχεται ασφαλιστική κάλυψη ασθένειας και συντάξεως. Στόχος είναι να λυθεί το πρόβλημα της έλλειψης υποψηφίων αναδόχων γονέων για τις ευαίσθητες αυτές ομάδες παιδιών. Καθιερώνει  την οικονομική ενίσχυση των ανάδοχων γονέων από ενιαίο φορέα και εισάγει το θεσμό της βραχείας αναδοχής.

Ανάμεσα σε όλα αυτά  σημειώνεται η δυνατότητα σε όσους έχουν συνάψει Σύμφωνο Συμβίωσης να συμμετάσχουν στην διαδικασία της αναδοχής, και φυσικά αυτό ισχύει και για τα ομόφυλα ζευγάρια.

Ακριβώς αυτή η ρύθμιση ήταν που μονοπώλησε την κουβέντα και αποτέλεσε το πεδίο για να ξεδιπλωθούν όλες οι στερεότυπες απόψεις που ένα μέρος της κοινωνίας τρέφει για τους ομοφυλόφιλους. Οι ομοφυλόφιλοι γονείς είναι εκ προοιμίου ‘επιζήμιοι’ γονείς για τους θιασώτες της μιας και μοναδικής, «ορθόδοξης» αντίληψης για τη γονεϊκότητα. Και ας τοποθετήθηκε η επιστημονική κοινότητα με τις υπογραφές 55 πανεπιστημιακών των Σχολών Ψυχολογίας υπέρ της ρύθμισης για τα ομόφυλα ζευγάρια. Καταλήγοντας στο «ξεκάθαρο συμπέρασμα ότι ο σεξουαλικός προσανατολισμός των γονέων δεν έχει μετρήσιμες επιπτώσεις στην ποιότητα των σχέσεων γονέα-παιδιού, στην ψυχική υγεία των παιδιών ή στην κοινωνική τους προσαρμογή… Ότι οι ομοφυλόφιλοι άνθρωποι είναι τόσο κατάλληλοι και ικανοί ως γονείς όσο είναι και οι ετεροφυλόφιλοι».

Χάθηκε η επιστήμη μέσα σε ένα συνονθύλευμα συντήρησης και ‘Ξερόλων’! Ένα συνοθύλευμα από το λόγο των κομμάτων εκείνων που αρνήθηκαν το δικαίωμα στους ομοφυλόφυλους να γίνουν γονείς και από έναν ιδιότυπο ρατσισμό που ξεδιπλώθηκε σε αφθονία από τον κάθε πικραμένο/-η που αναγνωρίζει μόνο στον εαυτό του/της το ‘προνόμιο’ να είναι γονιός.

Το νομοσχέδιο είναι μια πραγματική τομή για την πολιτισμό μας. Ανεβάζει τη στάθμη της ηθικής μιας κοινωνίας που αναγνωρίζει δικαιώματα σε αυτούς που δεν μπορούν να τα διεκδικήσουν μόνοι τους!