Αυτό επιβεβαιώνει την άποψή μας ότι κάποιοι επιχειρούν να μετατρέψουν ένα θέμα αμιγώς εκπαιδευτικό σε πολιτικό και να αναγάγουν την εκπαίδευση της μειονότητας από εσωτερικό ζήτημα σε ελληνοτουρκική διαφορά. Αυτό προκύπτει άλλωστε από τους αυστηρούς αποκλεισμούς όσων προσεγγίζουν με μετριοπάθεια τη μειονοτική εκπαίδευση αλλά και την απρεπή ανάκληση πρόσκλησης σε ακαδημαϊκό για τον ίδιο λόγο, αν ισχύουν οι πληροφορίες της στήλης.
Είναι σαφές ότι με όρους ιδεολογικής μονομέρειας κάποιοι επιχειρούν να αμφισβητήσουν την πολιτική ελευθερία της εκτελεστικής εξουσίας να χαράσσει πολιτική στη Θράκη χωρίς την έγκριση των ακραίων κύκλων. Στο τέλος της ημέρας είναι αυτοί οι ακραίοι που εμπλέκουν τη γείτονα στα εσωτερικά θέματα καθώς ο ετεροκαθορισμός τους δίνει λόγο ύπαρξης.
Δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε με όσους άσκησαν κριτική στην προσπάθεια Αντιπεριφέρειας και ΣΕΚΕ για την προσέλκυση επένδυσης στην κάνναβη, υποστηρίζοντας ότι έγινε εσπευσμένα ως πολιτική ρελάνς, μετά τη συνάντηση της καναδικής πολυεθνικής με εκατοντάδες αγρότες στην Ξάνθη, που προφανώς τυγχάνει της υποστήριξης της κυβέρνησης. Σε τέτοια θέματα δεν χωρούν πολιτικές σκοπιμότητες και κάθε επένδυση, κάθε στρέμμα καλλιέργειας, είναι καλοδεχούμενα και πολύτιμα για την περιοχή και τη χώρα.
Όμως, αν κάτι πρέπει να επισημάνει κανείς είναι ότι αυτή η πολιτική έρχεται σε ευθεία αντίθεση με τις κεντρικές επιλογές του κόμματος της Νέας Δημοκρατίας στον τομέα της κάνναβης. Η αξιωματική αντιπολίτευση καταψήφισε το νομοσχέδιο για την φαρμακευτική κάνναβη κατηγορώντας την κυβέρνηση για “συγκαλυμμένη αποποινικοποίηση του μπάφου” ενώ η στάση των τοπικών παραγόντων καταρρίπτει το επιχείρημα και αποδεικνύει τη σημασία που μπορεί έχει η κάνναβη για την περιοχή.
Δεν είναι η πρώτη φορά που η τοπική ΝΔ διαφοροποιείται απόλυτα με το κόμμα. H κάνναβη είναι μια πολιτική επιλογή που φέρνει τη Θράκη και ειδικά την Ξάνθη, σε πρώτο πλάνο, με προοπτικές παραγωγικής και αναπτυξιακής διεξόδου και προσέλκυσης επενδύσεων και είναι βασικό σημείο του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ. Αν υπάρχει πολιτικό ζήτημα είναι η δυσαρμονία μεταξύ της στάσης κυβέρνησης και αντιπολίτευσης και το συμφέρον της περιοχής. Αυτό είναι το δίλημμα.
Ο Χ. Πανόπουλος έχει τη δυνατότητα να έχει ισχυρή νομική εκπροσώπηση και να ανταπεξέρχεται στην ταλαιπωρία. Τι γίνεται όμως όταν ένας απλός πολίτης που δεν διαθέτει τα οικονομικά μέσα βρίσκεται στο στόχαστρο κάποιων και ταλαιπωρείται με τον ίδιο τρόπο; Ποιος είναι ο ρόλος της δικαιοσύνης τελικά: Να αποδίδει δικαιοσύνη ή κατά περίπτωση να εκφοβίζει ή να ευνοεί; Είχε γίνει ξεκάθαρο το δίλημμα τα τελευταία χρόνια στην περιοχή και κλονίζει την εμπιστοσύνη στους θεσμούς. Για την ακρίβεια το δίλημμα προκαλεί έντονες αναταράξεις και μέσα στη Δικαιοσύνη.
Η σημερινή φουρνιά μειονοτικών βουλευτών κινείται αντίθετα με τα συνηθισμένα και εργάζεται για τη συνεργασία των στοιχείων στη Θράκη ενώ ειδικά ο Μουσταφά Μουσταφά είναι ένα ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς που συμβολίζει ακριβώς την αποστροφή για οποιονδήποτε εθνικισμό, εγχώριο και εισαγόμενο. Έχει κατακτήσει το σεβασμό και την αναγνώριση ώστε να μετέχει στην Επιτροπή Εξωτερικών και Άμυνας και αυτό δεν μπορεί να το χωνέψει η ακροδεξιά. Ο ίδιος σχολίασε στο FB λακωνικά πως “η Δημοκρατία αντέχει ακόμη και τους διώκτες της”.
Ο τρόπος που λειτουργούν αυτά τα θέματα είναι συνδυασμός δύο παραγόντων: Των πολιτικών επιλογών που αφορούν μια κυβέρνηση, θετικές ή αρνητικές, όπως τις κρίνει ο καθένας, (γιατί κάποιοι μπορεί να κλείνουν και όχι να ανοίγουν δομές) και της συνέχειας του κράτους, όπως αυτή εκφράζεται από υπηρεσιακούς παράγοντες. Άρα για να δημιουργηθεί ένα πυροσβεστικό κλιμάκιο, υπάρχουν συγκεκριμένες προϋποθέσεις και απαιτείται σύμπλευση των παραπάνω. Κάπως έτσι παρατηρήθηκε το ασυνήθιστο γεγονός ο τοπικός ΣΥΡΙΖΑ να παρέμβει για να αναγνωρίσει στο Δήμο Μύκης την πρωτοβουλία και το αίτημα που οδήγησε στην επίλυση του ζητήματος. Ήταν μάλλον “έμμεσο” πολιτικό σχόλιο.
Είναι μεγάλη κατάκτηση για μια επαρχιακή πόλη να συντηρεί μια θεατρική παράσταση σε σεζόν. Και ακόμη μεγαλύτερη κατάκτηση για μια κοινωνία να δικαιώνει τους δημιουργούς που επιλέγουν να παραμένουν στην επαρχία παρότι τους περιορίζει καλλιτεχνικά. Μπράβο λοιπόν στους συντελεστές για τη δουλειά και τόλμη τους, μπράβο και στο κοινό της πόλης που συσπειρώνεται γύρω από τους σοβαρούς δημιουργούς και μακριά από τη φτήνια και τη ρηχότητα.