H δίχρονη υποχρεωτική προσχολική αγωγή που καθιερώνει η κυβέρνηση είναι μια αναγκαία εξέλιξη ενός σύγχρονου κράτους. Αν αυτό προκαλεί προβλήματα στους παιδικούς σταθμούς, δημοτικούς και μη, είναι ένα ζήτημα που οφείλει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση ίσως ενισχύοντας ακόμη περισσότερο την αρωγή στην εργαζόμενη μητέρα, που αποτελεί δείγμα προόδου της κοινωνίας και υποχρέωση των αριστερών κομμάτων.
Αυτό όμως που αναιρεί κάθε είδος κοινωνικής αλληλεγγύης σε ένα κλαδικό αίτημα είναι η απόφαση για απεργία με κλειστούς παιδικούς σταθμούς την Τρίτη. Πέρα από το γεγονός ότι τιμωρούνται οι οικογένειες, η απεργία-γέφυρα που μετατρέπει το τριήμερο σε τετραήμερο (και την οποία αποφάσισαν από κοινού Δήμαρχοι και συνδικαλιστές) ανάγεται στη χειρότερη συνδικαλιστική λογική των εποχών του ’80, η οποία είναι απολύτως παρωχημένη στις μέρες μας και μη αποδεκτή. Το ότι οι δημοτικοί παιδικοί σταθμοί αποτέλεσαν πελατειακά παλαιοκομματικά δίκτυα δεν σημαίνει ότι αναιρείται ο κοινωνικός τους ρόλος αλλά πρώτα οι Δήμοι πρέπει να προστατέψουν το κύρος τους.
Η υπόθεση του πάρκινγκ στο Αμοιρίδειο και της κλήσης 40 και πλέον δημοτικών συμβούλων σε προκαταρκτική για κακούργημα που ξεκινά από το 2001 δοκιμάζει προφανώς τη λογική. Τόσο γιατί είναι πρακτικά αδύνατο να στοιχειοθετήσει το αδίκημα, όσο και γιατί δεν μπορείς να κατηγορήσεις για κακούργημα 10 και 20 χρόνια μετά, κάποιους δημοτικούς συμβούλους που ψήφισαν ένα τυπικό θέμα, ανάμεσα στα εκατοντάδες που φέρνει κάθε χρόνο η κάθε υπηρεσία.Είναι μια υπόθεση που άνοιξε το 2012 και η Δικαιοσύνη δαπανά τεράστιους και πολύτιμους πόρους, ανθρώπινους ειδικά, σε μια αχρείαστη ογκώδη υπόθεση. Είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα που έρχεται από το παρελθόν για το πώς η Δικαιοσύνη αυτοαναιρείται και χάνει την αποστολή της ενώ ο πολίτης ταλαιπωρείται και διαμαρτύρεται για την καθυστέρηση σε απλές υποθέσεις.
Όπως με την υπόθεση Μελισσόπουλου όπου η ίδια Εισαγγελία ζητά εξηγήσεις γιατί δεν έγραφε 20 μαθητές του Δημοτικού Εχίνου το 2012 και στη συνέχεια ασκεί δίωξη επειδή τους έγραψε σε συνεργασία με το Υπουργείο ! Πάντως η δικαιοσύνη σήμερα στην περιοχή είναι σαφές ότι έχει αφήσει τις προβληματικές εποχές και απασχολείται με την αποστολή της.
Tο Καρναβάλι πέρασε και αυτός που άφησε άριστες εντυπώσεις είναι ο φετινός Βασιλιάς. Αεικίνητος, ευγενής, εξωστρεφής. Βρέθηκε σε όλα τα σημεία, όπου κι αν τον κάλεσαν, μετέδωσε κέφι, φωτογραφήθηκε δεκάδες χιλιάδες φορές με παιδιά και επισκέπτες, πέρασε από την Παιδιατρική Κλινική, βρέθηκε παντού. Ήταν πραγματικά εξαιρετικός στο ρόλο που ζήτησε να αναλάβει ανιδιοτελώς και άφησε άριστες εντυπώσεις.Θόρυβος δημιουργήθηκε και πάλι την Παρασκευή με τη λειτουργία των σχολείων, όπως και πέρυσι. Ας μην συγχέουμε τυπικά ζητήματα αρμοδιοτήτων με θρησκευτικά όμως, δεν είναι ανάγκη. Άλλωστε, η αγορά της πόλης και ειδικά τα ζαχαροπλαστεία, όταν χρειάστηκε τη βοήθειά τους ο θεσμός φέτος, συνεισέφεραν αθόρυβα και με γενναιοδωρία όλοι οι επαγγελματίες, ανεξαρτήτως καταγωγής. Το καρναβάλι της Ξάνθης, είναι οι άνθρωποί του και αυτό δεν χωρά διακρίσεις…
Γενικότερα το Καρναβάλι είναι γεγονός ότι περιορίζεται στο τελευταίο διήμερο-τριήμερο όπου η προσέλευση επισκεπτών αυξάνεται. Η ποιότητα των επισκεπτών προφανώς δεν είναι η παλιά αλλά ακόμη και έτσι παραμένει σημαντικό γεγονός. Ο καθένας βέβαια, παίρνει από το θεσμό αυτό που θέλει: Άλλοι προσαρμόζονται στις σημερινές συνθήκες και αυτό είναι αρκετά συνετό ενώ άλλοι νομίζουν ότι ξαναζούν το Καρναβάλι πριν από 30 χρόνια. Ίσως γιατί αρνούνται να παραδεχτούν ότι έχουν γεράσει κατά 30 χρόνια. Και αυτοί ανάμεσά μας ζουν…Όπως μαθαίνουμε, το Δ’ Σώμα Στρατού, στο πλαίσιο της μέριμνας για το προσωπικό του προχωρά στην ενεργειακή αναβάθμιση και ανακαίνιση των παλιών του κτιριακών εγκαταστάσεων προκειμένου να χρησιμοποιηθούν για τη στέγαση των στελεχών του. Είναι πράγματι αξιέπαινη πρωτοβουλία και προσπάθεια καθώς σε μια δύσκολη οικονομική συγκυρία, είναι πολύ σημαντικό να μεριμνά για τη στέγαση των ανθρώπων του που εκ της αποστολής τους υπηρετούν μακριά από τον τόπο καταγωγής τους και τις ιδιοκτησίες τους.
