Ποιος και πώς θα λύσει το παζλ των παλαιών αμαρτιών και των σύγχρονων αρρυθμιών πριν φτάσουμε σε άδοξο τέλος για την Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης; Και πώς μπορεί να οικοδομηθεί ένα σχέδιο σωτηρίας με δεδομένο ότι η ΕΒΖ χρωστά 156 εκατομμύρια ευρώ στην τράπεζα Πειραιώς ενώ οι μετοχές της έχουν περάσει στην «κακή» Αγροτική Τράπεζα δηλαδή σε διαχειριστή;

Τα σχέδια «διάσωσης» που είχαν καταρτισθεί το προηγούμενο διάστημα αποδείχθηκε ότι οδηγούσαν σε ξεπούλημα των δύο χρυσοφόρων σερβικών εργοστασίων, πράξη που θα ήταν το κύκνειο άσμα της Βιομηχανίας. Η κυβέρνηση δια στόματος πρωθυπουργού και δια συνεχών δηλώσεων του αρμόδιου υπουργού Αλέξη Χαρίτση δείχνει ότι επιθυμεί διακαώς να σώσει ό,τι μπορεί, ωστόσο προσκρούει στους σχεδιασμούς της πιστώτριας τράπεζας.

Ο κ. Χαρίτσης επέμεινε σήμερα με δηλώσεις του στο ΑΠΕ πως «μέσα σε δύσκολες συνθήκες έχει γίνει μία πολύ σημαντική προσπάθεια τα τελευταία χρόνια, για να σταθεί στα πόδια της η βιομηχανία. Στις αρχές του 2015 κανένα από τα εργοστάσια της ΕΒΖ δεν λειτουργούσε. Αυτή τη στιγμή λειτουργούν δύο εργοστάσια στην Ελλάδα και άλλα δύο στη Σερβία. Οι παραγωγοί αγρότες ήταν για δύο καλλιεργητικές περιόδους απλήρωτοι. Τώρα γίνεται μία συστηματική προσπάθεια, σε συνεργασία και με την πιστώτρια τράπεζα, για την πλήρη εξόφλησή τους, εγκαίρως, για να ξεκινήσει και η νέα περίοδος. Βεβαίως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν προβλήματα, υπάρχουν πολύ σημαντικά προβλήματα».

Και για να λυθούν τα προβλήματα αυτά στόχος είναι «το επόμενο διάστημα να βρεθεί το κατάλληλο σχήμα και ενδεχομένως να υπάρξουν και στρατηγικές συνεργασίες με αντίστοιχες επιχειρήσεις του εξωτερικού, έτσι ώστε να εισρεύσει και νέα ρευστότητα στην επιχείρηση και να μπορέσει αυτή να παίξει τον ρόλο που της αναλογεί».

Από τις δηλώσεις αυτές συνάγεται το συμπέρασμα ότι αν η ΕΒΖ δεν είχε τη θηλιά των χρεών θα μπορούσε να φτιάξει ένα σχέδιο το οποίο όμως τώρα θα συνθέτει και τη βούληση της τράπεζας. Η κατασκευή αυτής της «γέφυρας» θα οδηγήσει σε βιώσιμο μέλλον την ΕΒΖ;

Προθέσεις της νέας διοίκησης που έγιναν προσφάτως ορατές προκάλεσαν την μήνι των εργαζομένων εναντίον του διευθύνοντος συμβούλου. Με ανακοίνωσή της η Ομοσπονδία εργαζομένων βάλλει κατά του Παναγιώτη Καραχάλιου για άρνηση «μετά από αιτήματα να μας δεχθεί και να μας ενημερώσει για τα φλέγοντα ζητήματα» και γιατί «δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για την τευτλοκαλλιέργεια του 2018». Παράλληλα τον θεωρούν «κατάλληλο διεκπεραιωτή για να μετατρέψει την Ιστορική Βιομηχανία σε Εμπορική εταιρεία και να βάλει ταφόπλακα στην καλλιέργεια και στη συνέχιση παραγωγής Ελληνικής ζάχαρης».

Τι θύμωσε τους εργαζόμενους; Το γεγονός ότι εισήχθη προς συζήτηση στο δ.σ. της περασμένης εβδομάδας -στη συνέχεια αποσύρθηκε- το κλείσιμο των εργοστασίων σε Σέρρες και Ορεστιάδα που απασχολούν περί τους 80 εργαζόμενους. Αν το πράγματα είναι όπως τα λένε οι εργαζόμενοι, τότε γιατί τις βολές τους δέχθηκε μόνο ο CEO και όχι και ο πρόεδρος της ΕΒΖ Παναγιώτης Αλεξάκης.

Η «απάντηση» πάντως στα ζητήματα που οι εργαζόμενοι έθεσαν δόθηκαν με απανωτά δημοσιεύματα που χαρακτήριζαν την ΕΒΖ (και την ΛΑΡΚΟ) ως τις τελευταίες «σοβιετικές»(!) επιχειρήσεις. Ο εν λόγω επιθετικός προσδιορισμός έμφορτος ιδεολογικών αγκυλώσεων χρησιμοποιεί ως επιχείρημα πως το κόστος για ένα τόνο ζάχαρη είναι 700 ευρώ(;) ενώ η βιομηχανία πουλά για 400 ευρώ τον τόνο.

Το επιχείρημα μοιάζει «ακαταμάχητο» μόνο που πρέπει να απαντηθεί ποιοι δημιούργησαν τα «κακώς κείμενα» και ποιος ο ρόλος τους σήμερα αλλά, κυρίως όμως, γιατί αυτό (αν) συμβαίνει στα ελληνικά εργοστάσια και όχι στα σέρβικα, όπου όπως ήδη έχει καταγράψει η «Εφ.Συν.» από φέτος, το κόστος παραγωγής θα πέσει κάτω και από το κατώτερο παγκοσμίως, δηλαδή 345 ευρώ τον τόνο, που επιτυγχάνεται στη Γαλλία;

Από την Εφημερίδα των Συντακτών