Αθωώθηκε την Παρασκευή για την υπόθεση της απόκρυψης λόγου εξαίρεσης ο Δ. Μπένης καθώς δεν ήταν μέτοχος της εταιρίας η οποία είχε συναλλαγές με το Δήμο πριν αναλάβει ως Αντιδήμαρχος. Αυτό ήταν η αναμενόμενη κατάληξη για μια σχεδόν ασήμαντη υπόθεση του 2012 που δεν θα προσέθετε ούτε θα αφαιρούσε κάτι από την εικόνα του συγκεκριμένου προσώπου, έτσι κι αλλιώς. Αυτό που αξίζει να σχολιαστεί είναι ότι η υπόθεση δεν ξεκίνησε από τη μήνυση κάποιου περίεργου ή δικομανή (που επίσης δεν σημαίνει ότι πρέπει σώνει και καλά να καταλήγει στο ακροατήριο) αλλά από αυτεπάγγελτη δίωξη της τότε Αντιεισαγγελέως. Το ερώτημα είναι σε ποια λογική βάση ασκήθηκε δίωξη ενώ είναι σαφές από την προδικασία ότι δεν μπορεί να στοιχειοθετηθεί το αδίκημα σε κάποιον που δεν είναι μέτοχος και έτσι η δικαιοσύνη απασχολείται άσκοπα. Ακόμη και αν υποτεθεί αυξημένη ευαισθησία με την πολιτική ηγεσία, θα έπρεπε να έχουν προηγηθεί αμέτρητες άλλες υποθέσεις, πολύ πιο σοβαρές. Πάντως είναι ιδιαιτέρως θετικό ότι η εποχή των ανεξήγητων διώξεων έχει παρέλθει στα δικαστήρια της Ξάνθης. (Συνεχίζεται πάντως η εποχή των “ανεξήγητων” επισκέψεων…)
H Ανακοίνωση της Άγκυρας για την ψήφιση του Νόμου της Σαρία όπου εκφράζει την ενόχλησή της ήταν ιδιαίτερα άστοχη και οι διατυπώσεις ατυχείς. Δεν συνηθίζει η τουρκική διπλωματία να κάνει τέτοια λάθη και συνήθως είναι πιο συγκροτημένη αλλά και συγκρατημένη. Και ενδεχομένως δεν είναι και διμερές θέμα ώστε να δικαιολογείται η εμπλοκή της με τέτοιο τρόπο.
Αν σε κάτι μας “πειράζει” είναι ότι και η Ελλάδα εφαρμόζει επιλεκτικά τις αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για τη μειονότητα. Γι΄αυτό και αποδεικνύεται ότι όσο η χώρα επιλύει μόνη της ζητήματα που απασχολούν τους πολίτες της, όπως η Σαρία, τόσο αποτρέπει οποιονδήποτε τρίτο να παρεμβαίνει και να προκαλεί σπατάλη διπλωματικού αποθέματος για αχρείαστες υποθέσεις.
