Η Ξάνθη υποδέχεται το 2018 με την ψυχολογία μιας παρηκμασμένης δημοτικής αρχής που δεν έχει πλέον να προσφέρει τίποτα άλλο παρά ευλογημένα γένια. Αφώτιστοι ή ημιφωτισμένοι δρόμοι, έρημες και άλαλες παιδικές χαρές και υποδομές κενού νοήματος. Παρ’ όλα αυτά, χάρη στους ανθρώπους αυτής της πόλης συντελούνται σημαντικές επιτυχίες που ισορροπούν, αν όχι αναβαθμίζουν, το κοινωνικό γίγνεσθαι του τόπου μας. Μουσικές και χορευτικές εκδηλώσεις, παρουσιάσεις βιβλίων, ιστορικές αναδρομές και πολυποίκιλτες συζητήσεις συμβάλλουν στην πολιτιστική και διανοητική θωράκιση μας ως τοπική κοινωνία. Άλλωστε η ευημερία και η αίσθηση πληρότητας που μπορεί να προσφέρει ο τόπος που ζούμε εξαρτώνται από όλους τους παράγοντες και τις εκφάνσεις της ζωής. Εύλογα μπορούμε να αναρωτηθούμε ποιος είναι ο ρόλος του δήμου σε αυτό αλλά η απάντηση δεν είναι εύκολη.

Το πρόβλημα ξεκινάει από τη στιγμή που υπάρχει έλλειμμα οραματικού στοιχείου. Για πολλά χρόνια ο Δήμος Ξάνθης διοικείται ή επιδιώκεται να διοικηθεί από ανθρώπους όπου οι γονείς ή οι παππούδες τους ήταν σε αυτές τις θέσεις και τώρα περνάνε σε αυτούς κληρονομικώ δικαίω. Θα ανέμενε κανείς βέβαια ότι ένα ελάχιστο όραμα για την πόλη θα το είχαν, κάτι που όμως που δε φαίνεται να τους απασχολεί. Αντιλαμβάνονται τον Δήμο ως μια διεκπεραιωτική δομή της εκάστοτε κεντρικής εξουσίας, αποδεχόμενοι ότι δεν μπορούν να κάνουν τίποτα και ανταποκρινόμενοι στο ρόλο τους, εγγράφουν σελίδες ένδοξης οικογενειακής ιστορίας με τελικό σκοπό να αποκτήσει ένας δρόμος το όνομα τους. Οφείλουμε βέβαια να παραδεχτούμε ότι αυτό αποτελεί έναν οραματικό στόχο. Ατομικό – προσωπικό.

Η πόλη μας έχει μεγαλύτερες ανάγκες από βιβλία ιστορίας δημοτικού νεποτισμού και οικογενειοκρατίας. Ο Δήμος οφείλει να αποτελεί μια ζωντανή πηγή έμπνευσης και δημιουργικής κινητοποίησης όλων των πολιτών, όπου θα αναλαμβάνει πρωτοβουλίες και θα ενεργοποιεί όλες του τις δυνάμεις για την επίτευξη των στόχων που θέτει. Το σημαντικότερο εχέγγυο των επιτυχημένων Δήμων στη χώρα μας ήταν και παραμένει η πεποίθηση ότι τα πιο σημαντικά μπορούν να επιτευχθούν όταν υπάρχει όραμα, θέληση και ειλικρινής διάθεση. Αλήθεια όμως, τι απ’ όλα αυτά διαθέτει η σημερινή δημοτική αρχή;

Το άνοιγμα του κολυμβητηρίου, ο επαρκής φωτισμός των δρόμων μας, η δημιουργία ελεύθερων χώρων άθλησης, οι παιδικές χαρές και οι ποδηλατόδρομοι δεν είναι υπόθεση μιας απλής υπογραφής ενός υπηρεσιακού παράγοντα που καθυστερεί, ενός προβληματικού νόμου ή καθυστέρηση τεχνικού χαρακτήρα. Όλα αυτά είναι σαφώς σημαντικά, αλλά η διευθέτηση τους αποτελούν το επιστέγασμα μιας συστηματικής κι επίμονης προσπάθειας από ανθρώπους που τα έχουν υιοθετήσει ως στόχους. Οι άνθρωποι πίσω από αυτούς τους στόχους δεν μπορεί να είναι αποκλειστικά οι αντιδήμαρχοι, οι διευθυντές των ΟΤΑ ή ο δήμαρχος αλλά όλοι οι δημοτικοί σύμβουλοι και οι ενεργοί πολίτες.

Στο δημοτικό συμβούλιο του δήμου μας, παρατηρείται μια ατέρμονη και ολοένα εντεινόμενη διαπάλη μεταξύ ακόμα και δημοτικών συμβούλων της πλειοψηφίας με προφανείς σκοπιμότητες εκπλήρωσης ατομικών φιλοδοξιών. Οι ανάγκες των πολιτών και της πόλης έχουν παραγκωνιστεί από τις προσωπικές βλέψεις «δημοτικών αρχόντων» και τους έχουν καταστήσει τόσο ανεπαρκείς όσο και επικίνδυνους για την πόλη μας. Έχει έρθει ο καιρός να ανασυγκροτήσουμε τις συλλογικότητες μας και να μιλήσουμε πάνω σε συγκεκριμένα ζητήματα, με συγκεκριμένες προτάσεις. Να θέσομε το όραμα για την πόλη που θέλουμε να φτιάξουμε και να γίνουμε οι ίδιοι η αλλαγή που επιδιώκουμε. Για να φωτίσουμε και πάλι την πόλη μας οφείλουμε πρώτα να απομακρύνουμε τις «καμένες λάμπες» της φορμόλης και της ματαιοδοξίας και να δώσουμε χώρο στο νέο, το ζωντανό.

 

Δημήτρης Πολυχρόνης
Μαθηματικός
Μέλος της δημοτικής κίνησης
«Πολίτες για την Ξάνθη»