Του Συμεών Σολταρίδη*
Τις ημέρες αυτές διαβάζουμε και ακούμε σχετικά με τον «Μουφτή» και την «Σαρία». Άσχετοι και αδαείς γράφουν για να γράψουν και λένε για να πούνε. Αμφιβάλω αν συνάντησαν ποτέ τους Μουφτή και αν διάβασαν τι σημαίνει σαρία.
Καθώς ήμουνα αποκλεισμένος λόγω απαγορευτικού μέσα στο καράβι, διάβασα πολλά στο διαδίκτυο και παρακολούθησα συνεντευξιαζόμενους σε τηλεοπτικές εκπομπές να τοποθετούνται με όλη τους την άγνοια πάνω σε σοβαρά ζητήματα, παίρνοντας σοβαρό ύφος !
Άλλοι θέτουν τα ζητήματα, που στην πραγματικότητα είναι ένα, το Μουφτειακό και οι αρμοδιότητες του Μουφτή, σαν ένα σοβαρό «εθνικό» ζήτημα που εάν αλλάξει το καθεστώς των Μουφτειών θα επέλθει η «καταστροφή» θυμίζοντας μας ότι «χάνεται η Θράκη»!
Άλλοι, πάλι, τοποθετούνται λέγοντας, ότι «η πιθανή αλλαγή στον τρόπο διορισμού ή εκλογής του Μουφτή» επιβλήθηκε άνωθεν, υποβιβάζοντας τις πολιτικές αποφάσεις της κυβέρνησης.
Δεν λείπουν και αυτοί που υποστηρίζουν την πλήρη κατάργηση του «δικάζειν» του Μουσουλμάνου πρωθιερέα, ενώ δεν παραλείπουν να σημειώνουν ότι η δυαρχία των Μουφτειών τραυματίζει την ολότητα της μειονότητας.
Αν και δεν μπορώ να συνοψίσω τα γραφόμενα της διδακτορικής μου διατριβής που ήταν «Η ιστορία των Μουφτειών της Δυτικής Θράκης» για να αναφερθώ στο αξίωμα του Μουφτή και για τις αρμοδιότητες του, ας μου επιτραπεί να αναφέρω ότι οι Μουφτείες στην Θράκη προϋπήρχαν πριν την ενσωμάτωση της Δυτικής Θράκης στον εθνικό κορμό και ότι δίκαζε ο Ιεροδίκης-Καδής και γνωμοδοτούσε ο Μουφτής, του οποίου η γνωμοδότηση δεν δέσμευε τον Καδή. Μετά το 1920 όμως που η Δυτική Θράκη ενσωματώθηκε, καταργήθηκαν τα έκτακτα δικαστήρια και το «δικάζειν» του Μουφτή ενσωματώθηκε στις αρμοδιότητες των Μουφτήδων.
Οι Μουφτήδες δίκαζαν κυρίως θέματα που άπτονταν του οικογενειακού και κληρονομικού δίκαιου , ενώ οι αποφάσεις τους βασίζονταν στο Ισλαμικό Οικογενειακό και Εθιμικό Δίκαιο.
Δεν δίκαζαν με βάση τη «σαρία», μια και στην Δυτική Θράκη δεν υπάρχει το Ισλαμικό Σύνταγμα, δηλαδή η «σαρία». Βεβαίως οι αποφάσεις πολλών Μουφτήδων ήταν «έτσι και ως ήθελαν» και πολλές φορές ήταν αντιδημοκρατικές και αναχρονιστικές. Οι ελληνικές κυβερνήσεις , στο διάβα του χρόνου, θα έπρεπε να τροποποιήσουν το νομικό καθεστώς και τα ελληνικά δικαστήρια να μην ελέγχουν μόνο αν οι αποφάσεις έχουν εκδοθεί από τον οικείο Μουφτή, αλλά έπρεπε να κρίνουν την συνταγματικότητα και δημοκρατικότητα των αποφάσεων.
Ήλθε λοιπόν το πλήρωμα του χρόνου , μετά τις συνεχείς καταδικαστικές αποφάσεις του διεθνούς δικαστηρίου (η σε χρόνο ρεκόρ αλλαγή του «δικάζειν» του Μουφτή, μου θύμισε ότι σε χρόνο ρεκόρ είχε καταργηθεί το άρθρο 19 του κώδικα ιθαγενείας παραμονή και πάλι ενός δικαστηρίου που είχαμε και η χώρα ήταν κατηγορούμενη) και τροποποιήθηκε η Μουφτειακή αυτή αρμοδιότητα και μπήκε ο «μουσεβέζικος» όρος «προαιρετικό» ή «συντρέχουσα» ή «κατ ανάγκη».
Φαίνεται λοιπόν ότι έστω αυτή η τροποποίηση θα επιφέρει και την αλλαγή του τρόπου εκλογής του Μουφτή. Από την εποχή που εξελέγησαν και διορίστηκαν στη Δυτική Θράκη οι 240 Ιμάμηδες σε εφαρμογή του τροποποιημένου ν. 3536/ 2007 από το Υπουργείο, έγινε γνωστό στους «παροικούντες εν Ιερουσαλήμ» ότι θα έρθει κάποια στιγμή που αυτοί οι 240 θα γίνουν οι εκλέκτορες για να εκλέξουν τον Μουφτή. Οπότε και η σημερινή κυβέρνηση καταργεί εν μέρει το «δικάζειν» και ταυτόχρονα «θεραπεύει» το μείζον πολιτικό ζήτημα του Μουφτή, χρησιμοποιώντας αυτούς τους Ιμάμηδες- Ιεροκήρυκες .
Με τον τρόπο αυτό θα επέλθει «νηνεμία πολιτική» πάνω σε ένα θέμα που χρονίζει και δημιουργεί «θαλασσοταραχές». Και αν πριν 20 χρόνια οι αλλαγές δεν μπορούσαν ούτε καν να συζητηθούν, σήμερα με τις διεθνείς αλλαγές στους αυτοπροσδιορισμούς, τις αλλαγές που συμβαίνουν γύρω μας, τις ανακατατάξεις στα Δυτικά Βαλκάνια και με τις εξελίξεις στη Νότια Βουλγαρία, είναι επιτακτικό να υπάρχει μια «πολιτική ίαση» ζητημάτων. Αρκεί η κυβέρνηση να είναι ικανή να γιατρεύει και όχι να σφάλλει , στην ίαση της πολιτικής ασθένειας.
Οι αλλαγές που συμβαίνουν είναι επιτακτικές και αναγκαίες. Αρκεί να μην είναι κυβερνητικά ανακοινωθέντα που θα γίνονται για ψηφοθηρικούς λόγους ή για το θεαθήναι ή με τρόπο στρεβλό. Με τον τρόπο αυτό πραγματοποιείται η εκλογή από εκλεκτορικό σώμα, παύει η δυαρχία που ταλανίζει τους πιστούς και λαμβάνεται υπόψη η θέληση του λαού για τους υποψήφιους , αφού οι εκλέκτορες εκπροσωπούν την λαϊκή βούληση.
*Δρ. Θρησκειολογίας ΑΠΘ
