Οι πρόσφατες δηλώσεις του Υπουργού Παιδείας για επιλογή των Μουφτήδων από ένα εκλεκτορικό σώμα αντί του διορισμού τους από τον ίδιο έφεραν στο προσκήνιο για άλλη μια φορά τους «εθνικώς» ανησυχούντες.

Είναι οι ίδιοι που όταν το 1991 η τότε κυβέρνηση πήρε τα πρώτα γενναία μέτρα ισονομίας και ισοπολιτείας ανησυχούσαν ότι η Θράκη θα γίνει νέα Κύπρος.

Είναι οι ίδιοι που όταν το 1995 το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας κατάργησε την περίφημη μπάρα, που έκοβε το Νομό Ξάνθης στα δύο, ανησυχούσαν ότι θα καταφθάσουν κατά εκατοντάδες οι πράκτορες από την Τουρκία.

Είναι οι ίδιοι που όταν το 1995 καθιερώθηκε η ποσόστωση εισαγωγής στα ΑΕΙ μαθητών από τη μειονότητα ανησυχούσαν ότι οι επιστήμονες της πλειονότητας θα μείνουν άνεργοι.

Είναι οι ίδιοι που όταν το 1998 καταργήθηκε το άρθρο 19 του Κώδικα Ιθαγένειας, που στερούσε χωρίς λόγο την ιθαγένεια από μειονοτικούς συμπολίτες μας, ανησυχούσαν ότι θα συρρεύσουν κατά χιλιάδες από την Τουρκία και θα αλλοιώσουν τη σύνθεση του πληθυσμού.
Είναι οι ίδιοι που όταν το 1998 θεσμοθετήθηκαν οι συνενώσεις δήμων με το σχέδιο «Καποδίστριας» ανησυχούσαν μήπως εκλεγούν μειονοτικοί δήμαρχοι.

Είναι οι ίδιοι που όταν το 2011 καταργήθηκε και τυπικά ο έλεγχος της πολιτείας στις αγορές ακινήτων από μειονοτικούς ανησυχούσαν ότι με κεφάλαια από την Τουρκία τα ακίνητα της Θράκης θα αλλάξουν ιδιοκτήτες.

Είναι οι ίδιοι που όταν το Σεπτέμβριο του 2015 εκλέχτηκαν στη Ροδόπη λόγω του εκλογικού νόμου τρεις μειονοτικοί βουλευτές ανησυχούσαν για την τύχη του Νομού.
Πάντα βέβαια ανησυχούσαν «εθνικώς» και ενίοτε και «οικονομικώς».

Πάντως κάποιοι άλλοι, πιστεύω οι πολλοί περισσότεροι, κάθε φορά που οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση παίρνει μέτρα, που προωθούν την ένταξη της μειονότητας στο κοινωνικό και πολιτικό γίγνεσθαι της περιοχής και κατά συνέπεια ενισχύουν την κοινωνική συνοχή στη Θράκη, αισθανόμαστε εθνικώς (χωρίς εισαγωγικά) απολύτως ήσυχοι.