Αυτή όμως δεν είναι μια πολιτική που επιβάλλεται άνωθεν. Είναι ένα αίτημα που διατυπώθηκε νηφάλια επί χρόνια από το σύνολο των σκεπτόμενων ανθρώπων της τοπικής κοινωνίας, πλειονοτικών και μειονοτικών. Είναι αλήθεια ότι στα δύσκολα χρόνια του ΄90 ο παλιός ΣΥΝ διατύπωσε το πολιτικό και νομικό σκέλος που όμως έγινε κτήμα ευρύτερων συναινέσεων στα χρόνια που μεσολάβησαν. Σε αυτή την αξιακή παράδοση πάτησε και ο σύγχρονος ΣΥΡΙΖΑ όπως γενικότερα στις θέσεις του για τα μειονοτικά ζητήματα.
Ειδικά για τη Σαρία, σε αυτό το τέλος της διαδρομής δεν μπορεί να μην επισημάνει κανείς την κεφαλαιώδη συνεισφορά του Κ. Γούναρη ο οποίος κατάφερε να διατυπώσει και να επικοινωνήσει τα ζήτημα σε όλη τη χώρα, το νομικό και πολιτικό κόσμο μέχρι να ωριμάσει η αλλαγή. Δεν είναι πολλοί οι άνθρωποι που μπορούν να οδηγούν τις κοινωνίες μπροστά και δεν είναι απαραίτητο να ασκούν διοίκηση. Απλώς πρέπει να βρει νέα πρόκληση τώρα.
Δεν είναι μόνο τα χιλιόμετρα που έχουν περπατήσει μαζί όσοι βρέθηκαν την Παρασκευή σε εκείνο το σκηνικό. Είναι και η αλληλεγγύη που ήταν το σύνθημα και θα είναι και πάλι για όσους θα τη χρειαστούν και πάλι. Όχι στις συγκεντρώσεις των 3 και 5 ατόμων αλλά στους μαζικούς χώρους. Και επειδή σε αυτή την περιοχή μέχρι πολύ πρόσφατα γράφτηκε σημαντική ιστορία, ειδικά στο δικαιωματικό και αντιφασιστικό χώρο που όλοι λένε ότι ανήκουν, εντύπωση κάνει ότι αν και κάθε εβδομάδα γεμίσουν τα ηλεκτρονικά ταχυδρομεία με αμέτρητα κείμενα και θέσεις επί παντός επιστητού, για τις εξαγγελίες γύρω από τη Σαρία δεν υπήρξε καμία, μα καμία, αξιολόγηση. Θετική ή αρνητική….
Ως προς το Πολυτεχνείο και την επέτειο καθαυτή, αν αφήσουμε έξω τους γραφικούς και επικίνδυνους νοσταλγούς, χουνταίους και χρυσαυγίτες, η άποψή μας είναι ότι ανήκει σε όλο το συνταγματικό και δημοκρατικό χώρο της πολιτικής μας ζωής και δεν αποτελεί ιδιοκτησία κανενός. Το λειτουργικό και αδιατάραχτο πολίτευμα των τελευταίων 43 ετών είναι κατάκτηση όλης της κοινωνίας. Και δεν ήταν ποτέ δεδομένη, όπως είναι σήμερα.