Το θέμα της Σαρία στη Θράκη πήρε το δρόμο του όπως φαίνεται και μάλιστα, παρότι υπάρχουν δύο διαφορετικές προσεγγίσεις για τον τρόπο της κατάργησης, φαίνεται ότι η κυβέρνηση ακολουθεί τον πιο μετριοπαθή που συγκεντρώνει και την αποδοχή του δικαιωματικού κόσμου της χώρας. Αυτό για το ελληνικό κράτος είναι μια σπάνια καλή πρακτική για την ολοκληρωμένη αντιμετώπιση ενός θέματος.
Αυτή όμως δεν είναι μια πολιτική που επιβάλλεται άνωθεν. Είναι ένα αίτημα που διατυπώθηκε νηφάλια επί χρόνια από το σύνολο των σκεπτόμενων ανθρώπων της τοπικής κοινωνίας, πλειονοτικών και μειονοτικών. Είναι αλήθεια ότι στα δύσκολα χρόνια του ΄90 ο παλιός ΣΥΝ διατύπωσε το πολιτικό και νομικό σκέλος που όμως έγινε κτήμα ευρύτερων συναινέσεων στα χρόνια που μεσολάβησαν. Σε αυτή την αξιακή παράδοση πάτησε και ο σύγχρονος ΣΥΡΙΖΑ όπως γενικότερα στις θέσεις του για τα μειονοτικά ζητήματα.
Ειδικά για τη Σαρία, σε αυτό το τέλος της διαδρομής δεν μπορεί να μην επισημάνει κανείς την κεφαλαιώδη συνεισφορά του Κ. Γούναρη ο οποίος κατάφερε να διατυπώσει και να επικοινωνήσει τα ζήτημα σε όλη τη χώρα, το νομικό και πολιτικό κόσμο μέχρι να ωριμάσει η αλλαγή. Δεν είναι πολλοί οι άνθρωποι που μπορούν να οδηγούν τις κοινωνίες μπροστά και δεν είναι απαραίτητο να ασκούν διοίκηση. Απλώς πρέπει να βρει νέα πρόκληση τώρα.
Ένα ακόμη από τα μέτωπα που έχει ανοίξει ο Δήμος είναι αυτό με κάποια καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος. Στην πρόσφατη υπόθεση Κυβερνείο και Baiser κέρδισαν σε δύο μέρες δύο διαδοχικές υποθέσεις και ανέστειλαν την οριστική ανάκληση της άδειας. Ήταν περίπου αναμενόμενη η απόφαση για τους δικηγόρους τους αλλά η σύγκρουση φαίνεται πως παραμένει ανάμεσα στις δύο πλευρές. Οι εντάσεις, πάντως, σίγουρα δεν ευνοούν κανέναν.
Την Παρασκευή στην πορεία του Πολυτεχνείου υπήρξε μια διένεξη εκτός τόπου και χρόνου (κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά). Δεν μπορεί κανείς, φυσικά, να βγάλει συμπέρασμα πολιτικό, ούτε να κατανοήσει κάτι γιατί είναι απλώς χαμένος κόπος. Αν υπάρχει κάτι για να αξιολογήσει κανείς είναι η ενεργητική και θετική παρέμβαση της ΚΕΕΡΦΑ για να αποσοβήσει τα άσχημα γεγονότα αλλά και η παθητική αδιαφορία άλλων σχημάτων που ξάφνιασε δυσάρεστα. Και επειδή “δε βαριέσαι” δεν υπάρχει σε αυτούς τους πολιτικούς χώρους, αυτή είναι μια πολιτική επιλογή.
Δεν είναι μόνο τα χιλιόμετρα που έχουν περπατήσει μαζί όσοι βρέθηκαν την Παρασκευή σε εκείνο το σκηνικό. Είναι και η αλληλεγγύη που ήταν το σύνθημα και θα είναι και πάλι για όσους θα τη χρειαστούν και πάλι. Όχι στις συγκεντρώσεις των 3 και 5 ατόμων αλλά στους μαζικούς χώρους. Και επειδή σε αυτή την περιοχή μέχρι πολύ πρόσφατα γράφτηκε σημαντική ιστορία, ειδικά στο δικαιωματικό και αντιφασιστικό χώρο που όλοι λένε ότι ανήκουν, εντύπωση κάνει ότι αν και κάθε εβδομάδα γεμίσουν τα ηλεκτρονικά ταχυδρομεία με αμέτρητα κείμενα και θέσεις επί παντός επιστητού, για τις εξαγγελίες γύρω από τη Σαρία δεν υπήρξε καμία, μα καμία, αξιολόγηση. Θετική ή αρνητική….
Ως προς το Πολυτεχνείο και την επέτειο καθαυτή, αν αφήσουμε έξω τους γραφικούς και επικίνδυνους νοσταλγούς, χουνταίους και χρυσαυγίτες, η άποψή μας είναι ότι ανήκει σε όλο το συνταγματικό και δημοκρατικό χώρο της πολιτικής μας ζωής και δεν αποτελεί ιδιοκτησία κανενός. Το λειτουργικό και αδιατάραχτο πολίτευμα των τελευταίων 43 ετών είναι κατάκτηση όλης της κοινωνίας. Και δεν ήταν ποτέ δεδομένη, όπως είναι σήμερα.
