Το συνέδριο για την παραγωγική ανασυγκρότηση έγινε, το πνεύμα ήταν υπερκομματικό, ο αναπτυξιακός σχεδιασμός, εθνικός και τοπικός, είναι από άγνωστος ως ξεχασμένος  για τη χώρα που κινείται χωρίς πυξίδα. Το ζητούμενο πέρα από τον τρόπο που η κυβέρνηση στήνει τον οδικό χάρτη της επόμενης μέρας, είναι αν το πολιτικό προσωπικό της περιοχής διαθέτει τη στοιχειώδη πολιτική συγκρότηση για να αντιληφθεί τι είναι ο στρατηγικός σχεδιασμός και πως τοποθετείται μέσα σε αυτόν. Οι προσδοκίες ήταν χαμηλές αλλά κάποια δείγματα σε κάποιες στιγμές του συνεδρίου απογοητευτικές. 

Μπορεί να ειπώθηκαν πάρα πολλά στο συνέδριο, να επισκέφθηκαν πάρα πολλοί υπουργοί αλλά το μήνυμα που έστειλε η παρουσία Τσίπρα στην περιοχή ήταν η επίσκεψη που έγινε στην Ξάνθη και στα Πλαστικά Θράκης. Και το μήνυμα ήταν επισκέφθηκε μια μεγάλη βιομηχανία με ισχυρή θέση παγκοσμίως που όμως, δεν ακολούθησε το παράδειγμα της παρασιτικής κρατικής επιχειρηματικότητας των επιδοτήσεων και των απολύσεων. Αυτό εξυπηρετεί το αφήγημα του ΣΥΡΙΖΑ και της Αριστεράς για την κρίση και την έξοδο από αυτή, για δίκαιη ανάπτυξη και επιχειρηματικότητα με κοινωνική ανταποδοτικότητα.

Προφανώς το θέμα της Σαρία είναι εξαιρετικά σοβαρή αλλαγή. Μπορεί κάποιοι να περίμεναν πιο ριζικές λύσεις και πλήρη απογύμνωση διακαστικών αρμοδιοτήτων και είναι θεμιτό. Αλλά όταν ρυθμίζεται για πρώτη φορά μετά από ένα αιώνα το θέμα και μάλιστα κόντρα στο κλίμα των καιρών που είναι εχθρικό για ο,τιδήποτε αφορά στη μειονότητα (πολλά θυμίζουν μέρες του ’90), είναι εξαιρετικά σημαντικό και τυγχάνει της αποδοχής του δικαιωματικού χώρου.

Τέλος στην καταληκτήρια ομιμλία, υπήρξαν κάποιες αποδοκιμασίες από το κοινό απέναντι στον Περιφερειάρχη είτε επειδή διήρκεσε πολύ η ομιλία του, είτε επειδή εξέφρασε διαφορετικές απόψεις ή άσκησε κριτική. Ως προς το θέμα της διάρκειας μάλλον πήγε σύμφωνα με το πρόγραμμα ενώ η Περιφέρεια ήταν ο συνδιοργανωτής και όχι προσκεκλημένος στο συνέδριο. Ως προς το θέμα της κριτικής, ο Πρωθυπουργός παρείχε άμεσα κάλυψη, όταν πήρε το λόγο, λέγοντας ότι τα συνέδρια γίνονται να εκφραστούν όλες οι άποψεις και φυσικά και οι διαφορετικές.

Η πρωτιά Ανδρουλάκη στην Ξάνθη , κατά τις διαδικασίες του νέου φορέα της κεντροαριστεράς ίσως ήταν αναμενόμενη αλλά προσφέρεται και για πολιτικά συμπεράσματα. Κόντρα στο πανελλαδικό ρεύμα επιβεβαιώθηκε ότι ο παλιός φοιτητής της πόλης έχει αρκετές δυνάμεις. Υπέρ της υποψηφιότητάς του κινήθηκε βέβαια η Νομαρχιακή αλλά και ο Σάββας Μελισσόπουλος και μερικά ακόμη στελέχη.

Υπέρ της Φώφης Γεννηματά ο Σωτήρης Στολίδης και πολλά παραδοσιακά στελέχη αλλά και νέοι. Υπέρ της υποψηφιότητας Καμίνη ήταν το ΚΙΔΗΣΟ και η ΔΗΜΑΡ αλλά και άλλα γνωστά στελέχη όπως ο Γ. Χουλιάρας. Σε αυτές τις περιπτώσεις παίζει ρόλο η διάθεση και η προσήλωση αλλά και το timing της αποδοχής σε κάθε χρονική στιγμή. Ας μην ξεχνάμε ότι και στις εκλογές του 2015, ο Α. Λοβέρδος είχε κερδίσει στην Ξάνθη κόντρα στο σαρωτικό κλίμα υπέρ της Φ. Γεννηματά πανελλαδικά…

Πάντως, το ζήτημα για το συγκεκριμένο χώρο είναι αν όλη αυτή η διαδικασία οδηγεί σε διεύρυνση και νέα δυναμική καθώς το αποτέλεσμα έδειξε συντριπτική επικράτηση του ΠΑΣΟΚ ενώ οι νέοι παίκτες ήρθαν με “άδεια χέρια”. Είναι νωρίς να μιλήσει κανείς για την προοπτική στο εγχείρημα και θα κριθεί και από το αν θα εκδηλωθούν φυγόκεντρες τάσεις ή όχι, μετά την ολοκλήρωση της εκλογής. Και κυρίως από το αν η βάση του ΠΑΣΟΚ θα συνεχίσει να παρασύρεται από την αντι-ΣΥΡΙΖΑ λογική, που ναρκοθετεί κάθε προσπάθεια εξωστρέφειας.

Στο Δημοτικό Συμβούλιο το χάσμα παραμένει στην παράταξη της πλειοψηφίας και αναζητείται ο τρόπος με τον οποίο θα μπορούσε να κλείσει. Προφανώς το θέμα των δημοτικών τελών πρέπει να επανέλθει στην Οικονομική Επιτροπή και να αναζητηθούν συναινέσεις και νέες εισηγήσεις. Πάντως αν και συνήθως χρησιμοποιούμε το όρο “μπετόν αρμέ” για παρατάξεις πλειοψηφίας, στη συγκεκριμένη συγκυρία, η πολυκερματισμένη αντιπολίτευση είναι αυτή που λειτουργεί έτσι και όχι η συμπολίτευση.

Προφανώς η αντιπολίτευση αντιλήφθηκε το εσωτερικό πρόβλημα της πλειοψηφίας και τη χτυπά “εκεί που πονάει” αλλά στις περιπτώσεις αυτές ακόμη και η πλευρά των ισχυρών, όταν δεν έχει καλυμμένα τα νώτα, αναγκάζεται να αναζητεί συναινέσεις για να αποφεύγει τα αδιέξοδα. Στην πολιτική (και στη ζωή) ποτέ δεν μπορείς να είσαι απόλυτος γιατί δεν καθορίζεις πάντα τη μοίρα σου…